Рыгор Барадулін - Сама пайду дарогаю, голас пашлю дуброваю...

* * *

Цёмная ночанька, цемната,
Дзе ж мая дзелася пекната?
За табой, міленькі, за табой
Не бачу сцежачкі за слязой.
Масціла кладачку сем нядзель,
Гасціла ў мамулькі адзін дзень.
Масціла кладачку тры гады,
Гасціла ў мамулькі на Дзяды.
На вяселліка пазвалі,
Чаркі гарэлкі не далі.
Каб я ведала, не пайшла,
Ці б я сабе работкі не знайшла?
Я б за печкаю сядзела
I кудзелечку вярцела.

* * *

Сакол на вылёце
Сеў-паў на вароцях,
Крыллікам махаючы,
Пташачак збіраючы:
— Ка мне, пташачкі, ка мне,
Палечу я з вамі
Ў шчырыя бары,
Ў зялёныя сады
Па шэрую зязюлечку.
Іванька на выездзе
Сеў жа ён за столікам,
Насовачкай махаючы,
Дружыну збіраючы:
— Ка мне, дружына, ка мне,
Паеду я з вамі
Ў вялікае сяло,
Ў багатую хату
Я па сваю Мар'ічку.

* * *

Садавая яблынка зграбненька
На ўзгор'ю стаяла.
Белым цветам зацвіла,
Тры яблычкі дала.

Маладая Ганначка
Усю ночку не спала
Дык дачушку даждала.

Хоць набралася мукі,
Ды пярэміць жа рукі.
Хаць набрала гора,
Прынясець вады з мора.

* * *

Дзяўчынка маладая,
Галоўка разумная.
Пайшла яна на рыначак,
Купіла кубачак мёду.
Свякроўку прывітала,
Работку папытала.
— A йдзі, мая нявестачка,
Ў крыніцу па вадзіцу,
У клець па мучыцу.
У сянёх даёначка,
У хлеве каровачка.
Вот твая работачка.

* * *

Як заручалі, тады казалі,
Што ў свата кароў многа.
Як пайшла даіць,
Адзін бык стаіць,
I той не доіцца.
Вазьму я быську
Ды за пумпыську:
А дай, быська, малака!

* * *

Сарока па двару ходзіць,
Золата ў хвасце носіць,
А цешча зяця просіць:
— Зяцёк мой, сыночак,
Не ходзі ты ў шыночак,
Дам табе чатыры бычкі,
Не бі маёй дачкі,
Пятую цялушачку,
Не бі маю дачушачку.
— Я тваіх бычкоў прап'ю,
Я тваю дачку наб'ю.
Зарэжу цялушачку,
Наб'ю тваю дачушачку.

* * *

А што за вечар, што за
гадзіначка настала.
Наша малада па татулечку паслала.
— А няхай жа мой татулечка
паслала,
А няхай жа ён маю сялібу агледзіць.
— А я прыеду, мая дачушка, начою,
А я агледжу тваю сялібу з свячою.

* * *

А добра, добра наша Мар'ічка чыніла,
Што не хадзіла ў шчырыя бары ў
арэшкі,
Што не нарабіла сваёй радзіне
пасмешкі.
Ай, добра, добра наша Мар'ічка
чыніла,
Што хадзіла ў зялёны лугі ў каліну,
A пакрасіла ж яна ўсю сваю радзіну.

* * *

A рассцяліся, белая бяроза, па
зямлі,
A пакланіся, наша дзяўчына,
ўсей радні.
Ані старога, ані малога не мінай,
Сваёй мамулечцы да ножачак
прыпадай.

* * *

— А куды ты, наша дзяўчына,
глядзела,
Ай, за такога прыгожага хацела?
— А я глядзела ў шкляное
ваконца,
Я ўбачыла свайго мілага, як
сонца.

* * *

— Жані мяне, татка,
Жані маладога.
— Жаніся, дзіцятка,
Ўсё будзіць гатова.
I хамут у стрэсе,
I дуга ў лесе,
A конік на пашы,
Дзеўка на кірмашы.
A конік гагочыць,
Дзеўка замуж хочаць.

* * *

А цераз бор дарожанька-чарназём,
А там ехаў молад хлопчык
чарнаброў.
А ён думаў, што зязюлька кукуіць.
Гэта ж яго татка з мамкай бядуіць:
— А дзе ж нашых пара дзетак
начуіць?
Калі ў дарозе на перавозе,
Крый Божа!
Калі ў цясцёчка за столікам,
Дай Божа!

* * *

A ў нас сягоння ды заручыны,
Бог нам даў.
А наш Іванька заручаецца.
Бог нам даў.
А яго мамулька суцяшаецца,
Бог нам даў.
— А мой сыночак заручаецца,
Бог нам даў.
Звязлі сем пудоў мукі
На каравай.
А, Божа мой моцны,
Каравай наш поены,
Бог нам даў.

* * *

Ай, нуці-нуці,
А не марудзце, сваточкі.
Ай, запрагайце
Маляваныя вазочкі.
Выпраўляйцеся,
Выладжвайцеся, сваточкі.
Ай, мы паедзем
Горы-даліны раўнаваць,
А мы павязём
Сваю паненачку гараваць.
Ай, гаруй, гаруй,
Наша паненачка, не кайся,
А як паедзеш
Да мамкі ў госцкі —
Не дужа жалься.

* * *

Дзяўчына к вянцу едзіць,
А долечка ў варотах.
— Доля мая, доля,
Калі ты добрая,
Садзіся ca мною,
Паедзім з табою.
A калі ты дрэнная,
Ідзі вадою
Ад мяне маладое!

* * *

A ў нашага свата
Багатая хата:
З пірагоў збіта,
Блінамі накрыта,
Абаранкам замкнёна
I паўлітра ўтаркнёна.
A ў нашага свата
Саламяная хата,
Hi клеці, ні павеці —
Недзе коні падзеці.