Воля Чайкоўская - Лупы

Хмара – дура.

Шчасце не знайшла,
Шчасце абышла,

Падманула.

Рэшту падлічыць,
Сутнасць улавіць

За хвіліну.

Пераблытаць час,
Ўлезці на Парнас.

Тут лавіну

Не заўважыў ты
І поўныя лухты

Душы.

Будзеш шкадаваць,
Мары марнаваць,

Есці сушы.

Падрахункі дню,
Мілага я сню...

рэдка.

То кахаю,

То люблю,

То губляю,

То лаўлю,

То пачуццямі

страляю метка.

Маці

Надзеленая зверху

трываннем

І абумоўленая спатканнем

з каханнем

Жыццё сваё амаль прынесла

ў ахвяру

Нам – жамярам,
Дзеткам-крывасмокам.
Нібыта па венах токам.
Нас нарадзіла,

напладзіла

І шчэ заплаціла

за гэта.

Манета

ў кішэні засталася.

Ад усяго адраклася,

каб нас гадаваць,

любоў аддаваць

і саграваць…

* * *

Сядзь,

блядзь!

Колькі грахоў?

Пяць…

Ну, блудніца!

Святая паскудніца!

Абшчапаная курыца!
Журыцца, яшчэ

Жаліцца, –

З усімі апосталамі

сварыцца!

Як не сорамна, шэльме,
За сябе заступацца вельмі!
І грахі слязьмі

абмываці

На руках у памерлай

маці…

* * *

Зборы хораў,
Востры нораў
Майго абаронцы.
Прасторы блакіт,
Душы неаліт –
Перамога ў гонцы.
Дзверы замкнёны,
Нож утрапёны
Крэмзае орган.
Адчыняю вакно,
Залатое руно:
Guten Morgan!

* * *

Маці і Т.Л.
Я не чую –
Я адчуваю.
Я намацваю –
Рукамі кранаю.
Я па позірку
Вызначаю
Долю адчаю.

* * *

З кожнай вясной
усё больш жыць хочацца
І ўсё менш застаецца
Часу.
Ну што за злая заканамернасць...

* * *

Серпень гультаяваты,
Як руплівы араты,
Пажынае зоры.
Зямлю абыходзіць-аблятае,
І нат дарога крутая
Не патрабуе форы.
Ён падарожнік са стажам,
Мы, як належыць, скажам
Праўду ў вочы.
Будзе душа бясконца
Глядзець на зямное донца.
Праўда, ўночы…

Клапатлівы анёл

Ва ўсіх Анёлы як Анёлы,
А мой падводзіў столькі раз:
Перакрываў ўсе альвеолы
І не дававў закончыць сказ.
Ва ўсіх Анёлы як Анёлы,
А мой – лайдак і абібок.
І задарма заўжды хвалёны,
І праляжаў да мяса бок.
Ва ўсіх Анёлы як Анёлы,
А мой нічым не дапамог.
Напэўна, каб мой розум кволы
І без яго што-небудзь змог.

* * *

Мае валасы –

пастка.

Віцебскі вецер
трапіў у яе.
Я завязу частку
віцебскага ветру

ў Менск.

* * *

Абсалютна бязвокія

вочы

Пазіраюць з неба

экрана…

І слязьмі

крываточа

рана…

Я стамлюся ад

жыцця

рана…

* * *

Мая душа –

старая сафістка,

Што хлуслівыя доказы

калнкцыянуе.

Мая душа –

цыркавая артыстка,

Што скокнуць без страхоўкі

спрабуе.

Мая душа –

галубка…

з падрэзанымі крыламі.

Мая душа –

без вёслаў

шлюпка…

З непатрэбнымі нікому

сіламі…

* * *

З вышыні майго росту

на асфальтавы брук