Воля Чайкоўская - Лупы

* * *

І рыфму падабраць лянота,
І зоры назіраць.
Залезу я ў буду янота
І буду шчасцем гандляваць.
Купляйце, рыжыя лісіцы,
Адборнага кахання луст.
Адпійце свежанькай вадзіцы –
Аддам дарма найлепшы густ.
Тут знойдзеце ўсё на свеце
І вы, шаноўны паніч Лось.
Калі штось маеце на мэце
Альбо набыць не супраць штось.
Я прадаю чужыя лёсы,
Каб сродкаў назбіраць на свой.
І валасы аддам пад косы.
І рассакрэчу смерці крой.

* * *

Вершык не складаецца.
З думкамі змагаецца.
Дожджык лье.
Гэта я прадбачыла.
Толькі не ўбачыла –
Сонца п’е.
Спаталіла смагу.
Усмірыла прагу
Свету грэць.
Будзе ў нас халодна.
І душы галодна
Сэрцу пець.

* * *

Я спявачка.
Я спяваю дуэтам.
З дажджом...

* * *

Вусны, мілыя,
вы мяне пакінулі?
На каменне кінулі
ці загінулі?

Зніклі, родныя!
Нікуды не годныя.
Як душа – яскравыя.
Як француз – гугнявыя.
Недарэчныя,

як жыццё –

нявечныя.

Як радзіма – вартыя.
Як ідэя – ўпартыя.
Не пакіньце,

светлыя!

Як каханне –

ветлыя!

Як вада –

патрэбныя.

Як хлусня –

ганебныя…

Паэцішка

Ты не паэт – паэцішка!

Калі скардзішся, што

не пішаш нічога,

бо ўся людская знямога

апісаная ўжо другімі –

шчырасцямі нагімі.

І свой боль ты палегчыць

не можаш ні-ні,

ні на ноль палегчыць!

Не, бясслоўны паэцішка,

у цябе

танка кішка!

* * *

Зоры ў чорным небе —

вочы ночы.

Зерне на ўрадлівай глебе

сонца хоча.

Дзіўны верш

Мае думкі ўцякаюць, як павукі:
Я іх пужаю страхам-дыхлафосам.
Пры кожным да думак дотыку рукі,
Яны ў руку балюча торкаюцца носам.
Мне іх, відаць, не прыручыць ніколі.
Яны як дзікія ласі...
Ім колькі ты не сып драбнюткай солі,
Ім колькі цукру не насі…
Ваюе з імі шчэ зіхоткая надзея,
Што я змагу.
І як у дзень народзінаў завею,
Перамагу…

Неба

Запаленае.
Узрушанае.
Мною квітнець
прымушанае.
З аблокамі
і без.
Нібыта жыве ў ім
бес.
Ссівелае і жоўтае.
Аблокі ў промнях
коўтае.
Ружовае.
Фіялетавае.
Мажорна-мінорна-куплетавае.
І непрабіўны граніт!
І сіняе наўзрыд!

Русалка

Ты пашырыў мае зрэнкі

да памераў сонца.

І сонца мне, як сястры,
Пазалаціла вейкі-кастры,
Пазалаціла валасы –

галавы насы.

Лес пазеляніў раёк –

ідэі намёк.

І я стала чараўніца.
Цуд з вачэй бруіцца.
Я стала лясная вясталка –

Русалка.

* * *

Гляджу на чысты аркуш, коўтаю
ў руцэ аловак – чакаю, што
прыйдзе натхненне.
Мяне раптам заела сумненне,
што ўсё немэтазгодна,
бо часам здаецца (відаць, гэта
праўда), што думаць – для
легкаважкасці жыцця –
шкодна.
Што думаць – для немудра-
гелістага шчасця – дрэнна...
І я то думаю, то тупею
пазменна.
Зашклёнае кола,
Суцэльнае кодла.
Жыццёвая школа,
Чытаючы модлы
Я раптам дапяла,
Што ўсё бессэнсоўна...

* * *

Страх – цікавая фішка.
Я цудадзейка-мнішка –
Страхам

на ўсё адказваю,

Большага не паказваю.
У фужэр з кампотам
Апусціла мары –
Во! Боўтаюцца вішні,
Паказваючы

косткі-фары!

Зорам аддала
Думак сала –

наляцелі, як вараннё,

як зялёнае насланнё!

І ўсё мала!

Я – як бяздонная крыніца,

як знішчаная ўшчэнт капліца,

Знайсці апірышча спрабую –

Ваюю.

* * *

Паглядзіце! У натоўпе нарадзілася
Асоба!
Незаўважна расквітнела і
расце!
Можа, гэта Бога
спроба
Ўласны лёс накрэмзаць на
чужым
лісце?