LibCat » Книги » Поэзия » Воля Чайкоўская - Лупы

Воля Чайкоўская - Лупы

Здесь есть возможность читать онлайн «Воля Чайкоўская - Лупы» весь текст электронной книги совершенно бесплатно (целиком полную версию без сокращений). В некоторых случаях можно слушать аудио, скачать через торрент в формате fb2 и присутствует краткое содержание. Город: Мінск, Год выпуска: 2007, Издательство: Дыялог, Жанр: Поэзия, на белорусском языке. Описание произведения, (предисловие) а так же отзывы посетителей доступны на портале библиотеки ЛибКат.

Читать книгу

Название:
Лупы
Автор:
Воля Чайкоўская
Издательство:
Дыялог
Жанр:
Поэзия / на белорусском языке
Год:
2007
Город:
Мінск
ISBN:
нет данных
Рейтинг книги:
4 / 5. Голосов: 1
Избранное:

Добавить в избранное
Отзывы:
Написать комментарий
Ваша оценка:
- 80
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5

Лупы: краткое содержание, описание и аннотация

Предлагаем к чтению аннотацию, описание, краткое содержание или предисловие (зависит от того, что написал сам автор книги «Лупы»). Если вы не нашли необходимую информацию о книге — напишите в комментариях, мы постараемся отыскать её.

Воля Чайкоўская – гэта я. "Лупы” – мой паэтычны дэбют. Я доўга не магла зрабіць крок насустрач сваёй першай кнізе. Усё баялася... Таму творы прайшлі мой жорсткі, бязлітасны адбор. Але я не скарджуся, а вершы і пагатоў. Я дзякую людзям, з’явам і падзеям, якія мяне натхнялі і дапамагалі. Без іх не адбылася б гэтая кніжка Карацей, я ахвярую гэты зборнік Усяму Свету! Парадуйцеся за мяне! Парадуйцеся разам са мною!

Лупы — читать онлайн бесплатно полную книгу (весь текст) целиком

Ниже представлен текст книги, разбитый по страницам. Система сохранения места последней прочитанной страницы, позволяет с удобством читать онлайн бесплатно книгу «Лупы», без необходимости каждый раз заново искать на чём Вы остановились. Поставьте закладку, и сможете в любой момент перейти на страницу, на которой закончили чтение.

Тёмная тема

Шрифт:

↓

↑

Сбросить

Интервал:

↓

↑

Закладка:

Сделать

не астудзіць,

Покуль ў сэрцы самота,

і спадзеву няма.

Покуль новае нам –

толькі лішняй турботай.

І галоўная несвабода –

у галовах турма.

* * *

Я зачапілася за родную зямлю,
Як якар захлынуўся жвірам.
Яна мяне і я яе кармлю.
Мы кормімся абедзве мірам.

Бездапаможныя зоркі ідэй

разбіваюцца аб

неразуменне вачэй.

Як мухі аб шкло ў

цемры начэй.

* * *

Я не забуду ніколі
Таго, чаго не было.
Самае каштоўнае тое,
Што не адбілася.
Тое, што ў верагоднасць
Адно безнадзейна сышло.
Ці белай ноччу скрозь трызну
Нахабна прыснілася.
· · · · · ·
Людзям шкада ілюзорнага,
А не рэальнага.
Самага запаветнага.
Неба зялёнага зорнага.
Кахання стохвальнага.
Ўласнага!
Неверагодна адметнага…

* * *

Мне для зменаў
Хаця б штуршок –
Можна

кароткі электрашок.

Можна

запіску з чужой

планеты.

Можна

пылок з залатой

каметы.

Можна

каханага першыя

слёзы

Ці Маргарыты

мімозы.

Ці падарожжа на

субмарыне.

Ці хаця б зашмаргу на

галіне…

Мне для зменаў
Хаця б штуршок –
Пакаштаваць першы раз

арцішок…

Фатограф

Да страху смерці

хачу спакою.

Сама свае пачуцці мыю

і сартырую.

Душэўныя станы малюю
І складаю ў

альбомы.

(Ад стомы?)
Ў маёй галаве
Забабоны-сомы
Паядаюць

ідэі-малькі.

(Матылькі?)
І не бачна з вудай рукі…

* * *

Джону Ленану і Андрэ Брэтону
Я напалову разрэзаная вакном.
Як глухі, успрымаю фразы.
Я пабеленая чорным сукном.
Мне што зоркі, што стразы!
Паштовымі знакамі думак
Тэлеграфую сваёй штодзённасці.
Праз вены гульнёвых лунак
Шукаю шлях да сваёй натхнёнасці.
Абкружаная колам бяспекі,
Як кветка ў старым палісадніку.
Вакол – парэчкі-калекі
Ды зграя агрэстаў-здраднікаў.

* * *

Т.Л.
Я спустошаная,

нібы голеная галава вар’ята.

Трава скошаная.
На ёй – маленькія кураняты.
Шпарка гойсаюць,

імпульсуюць.

Гучна квокаюць,

пратэстуюць.

І пытаннямі душу псуюць.
· · · · · · ·
Я нямоглая.
Я калечаная.
Я нібыта адчалавечаная.
Я з узорчыку выбіваюся.
Кіпцюрамі ў глотку ўпіваюся
· · · · · · · ·

Я змагаюся…

* * *

Навошта

ў шчырасць

гуляць?

Калі яна ёсць –
Яе не адняць.
А спаборнічаць

у гэтым

смешна!

Я б нават

сказала –

грэшна!

Хто згуляе