Воля Чайкоўская - Лупы

раззлуе.

І, як абрабаваная

бабулька

гардэробная,

Ты зразумееш, што

чагосьці не стае.

* * *

Грэблівую шкадобу
Ў тваіх вачах абудзіла
Мая душа-кракадзіла...

Каб трапіўся…

А. А. прысвячаецца
Панурыя вочы
З-за цьмянага шкла.
У белыя ночы
Імкнулася мгла.
Усё беспрычынна.
І трэба паспець
Матыўчык малінна,
Цукрова напець.
Каб на развітанне
Ты трапіўся мне.
І псеўдаспатканне
Мачыў у віне.
Паліў цыгарэты,
Тушыў каганцы.
Благія макеты —
Аддайце канцы!

* * *

Ц. С.
Ты мой адзіны парок.
Я дарую табе ўсё на свеце.
Ты мой вялікі прарок –
Самы праўдзівы прарок на планеце.
І амбіцыйнасць табе дарую.
Гэта не адзіны твой грэх.
Я вобраз сабе не малюю.
І не спяшайся!.. Што за паспех!
У нас – наперадзе вечнасць,
Хоць і разам не будзем ніколі.
Я дарую табе сваю млечнасць.
Ну, а ты мне – карпускулу волі.

* * *

Майго жыцця
Тваё люстэрка –
Спісаная ўшчэнт паперка.

* * *

Ты стаў для мяне знакам –
У полі сярод лапухоў – макам.

* * *

Ці з выгоды, ці яшчэ з якой нагоды,
Але сёння ты абраў мяне.
Думала: падобныя прыроды.
Аказалася, што густы ў віне.

* * *

Маіх вачэй амбіцыі
Выклікаюць у тваёй паліцыі
Да сэрца даследчыя экспедыцыі.
І не здольны на камунікацыю,
Праз сардэчную правакацыю
Ты знікаеш у прастрацыю...

* * *

Твае вусны марудна скрывіліся

ў пакуце.

Ты пяеш для мяне.
Твае пальцы імпэтна гвалтуюць
Струны,
Быццам вусны мае цалуюць.
Ты – як полымя – недатыкальны,

як нарцыс у атруце.

А я побач з табою – як цюльпана
Бутон
У вясновую раніцу

прачынаюся.

* * *

Па мне – лепш слота,

чым мароз,

калі на шчаках ледзянеюць слёзы,

калі не паплачаш, каб нос не прырос

да самай сухой

выкшталцонай прозы.

Па мне – лепш мыла, вяроўка і

....бум!

чым намякаць на сваю нікчэмнасць.

Пакуль перманентны вецер

не здзьмуў

схаваны талент і

сэрца напеўнасць.

Па мне – лепш хоць раз на цябе

паглядзець

і больш ніколі цябе не ўбачыць,

чым сэрцу свайму дазваляць

халаднець

і ўласную смерць сасніць і прадбачыць.

* * *

Ю.К.
Я па спіне сцяны, што злучыла

Цябе і Мяне,

Папаўзу на поўдзень. І цябе не кране,
Што я моўчкі ды спакваля аддаляцца пачну.
І памяці шалі бясслоўна балюча качну.
Раўнавагу парушу. Саб’юся з пратоптанай сцежкі.
Па тваёй падсвядомасці буду прагульвацца пешкі.
Ты запомніш усё, ты запомніш мой

кожны адбітак.

Ты ў памяці будзеш захоўваць мяне,

як срэбраны злітак.

А я плакаць буду ў адказ

без дай прычыны.

Я душа-касмапаліт.

Без кала.

Без двара.

Без турмы.

Без айчыны.

Знакі прыпынку

Пуста без знакаў прыпынку
Проста зашмат прасторы
Думкі разгуляліся

і ўнікнулі задуманага сэнсу

Паміж бязродных і адзінокіх

словаў

радкоў

гуляюць твая і мая

думкі

і ніяк на агульны

клічнік ці кропку

натыкнуцца

не могуць

* * *

Аджадай у мяне частку маіх мараў-жаданняў.
А то я не пражыву з такім цяжарам няздзейсненага.

* * *

Ю.К.
І цябе чакаць трэба. Пастаянна.
Перманентнае паветра
вакол мяне задыхаецца.
Лісты восеньскія чыпсамі
рыфлёнымі пад нагамі крышацца.
Крок твой няўпэўнены
Блытаецца. Хістаецца. Вагаецца.
Ты спакой свой малаком п’еш
топленым.
Цішынёй упіваешся.
Я аб гаману вуліц разбіваюся
воплямі.
Ты галаўным болем перада мною
ламаешся.
Ты усмоктваеш, уцягваеш
мяне, маю душу бессаромную,
як каву са стала злізваеш.
Не прачытаеш потым – палянуешся –
Маю самоту шматтомную,
Нечытэльным почыркам няўмела напісаную.
Мне цалаваць цябе пастаянна хочацца,
Каб паветра затохлася ды
Час супакоіўся.
Спыніўся. Прыйшоў мне пальцы калоць ружамі
Ды дотыкамі раны лекаваць невылечныя.
Нашае каханне – песня адвечная.