Воля Чайкоўская - Лупы

* * *

Ю.К.
Ой, не парочная.
Ой, не маленькая.
Толькі табе аднаму.
Ды служба паўночная.
Ой, мнішка дурненькая
Малітву адправіла не таму.
Ой, ды парадуйся,
Ды пацалуй мяне.
Сорамна быць сабой.
Ой, ды да ладу ўсё.
Страх патануў у мане.
Кажаш пачуццям адбой.
Ой, не парочная.
Ой, не маленькая.
Толькі табе аднаму.
Ой, ды парадуйся,
Ды пацалуй мяне –
Я цябе абдыму.

Віцебску і … каханаму

Я сню цябе,

мой мілы,

мой каханы.

Я сню цябе нават

калі не сплю.

Я ў свой наган

засоўваю твае

каштаны.

Я толькі твой павеў

лаўлю.

Няхай згрызоты,

сваркі,

звадкі.

Усё – адстой!
Я разгадаю ўсе твае загадкі,
А ты мне – спой!

* * *

Ю.К.
Ніхто мяне не кахае.
Ніхто не кахае, як ты.
Мяне ніхто не кахае.
Не кахае ніхто, як ты.
Не кахае ніхто мяне.
Як ты, ніхто не кахае.
Ніхто не мяне кахае.
Як ты не кахае ніхто.

* * *

Ю.К.
Я зраслася з тваім целам,
Як снег белым.
Мне ўжо не страшна.
Я чакаю,
Калі ты таксама
Станеш смелым.

* * *

Ю.К.
Падчас шпацыру

па небе

я сустрэла

Вадалея.

Каб,

(я водная лілея )

мне такога Вадалея.

Нехрышчонага.
Ды свабодай адною

прыручонага.

Уладальнік смаку

незлічонага,

які дадумаць трэба.

Мне бы…

* * *

Ю.К.
Ты бязлітасна растаптаў мой аптымізм.
Крануў мой узрушаны дынамізм
І расчараваў.
Нешта незваротна парваў.
Светлае нешта.
Чаго наогул цалкам няма і не

будзе ніколі.

Толькі рэшта –

Волі.

* * *

Я толькі да шчасця дакранулася –
Яно ў бяду перакульнулася.

* * *

Ю.К.
Я буду тваёй Самай.

Найпрыгажэйшай Дамай.

Я буду тваім Сонцам

Цыганскім і дзённым.

Я буду тваім сонным

Летам.

На каленях перад усім

светам.

Ты толькі сваімі пальцамі

прамяністымі

У мае валасы выстралі.

* * *

Ю.К.
Каханне заклейвае рот.
Каханне выдзірае язык.
Я баюся сказаць табе тое,
Што ты чуць не прывык.
Таму я бяру асадку.
І старую спадніцу ў складку
На сябе марудна апранаю.
Каханне не звязвае рук.
І я табе адпраўляю
На паперы агучаны стук.

* * *

Ю.К.
Прагну прыроднай рэінкарнацыі.
Прагну растварыцца ў прастрацыі.
Прагну быць з табою тэт-а-тэт.
Я ў табе кахаю ўвесь сусвет!

* * *

Ю.К.
У плячук
калоціць
сэрца –
Акустыка Твайго Цела.

* * *

Мая душа – старая майка

на брытэльках…

Вісіць і сушыцца на сонцавых руках.
Ах!
Час яе гайдае на нервах-арэльках.
За нітачкі-вейкі падцягвае жах…
Вось чэзне ў знямозе дурацкая майка,
Бо сушаць яе пад фармат…
Ды тут налятае ідэй новых зграйка.
І голага сонца даносіцца мат…

* * *

На цягнік –

і хутчэй.

Адсюль падалей.
Каб пазбегнуць страшнай кары.
Каб пазбавіцца ад мары.
Сесці ціха.
Да вакна прытуліцца
Й забыцца.
А прачнуцца –
Не варухнуцца –
Упасці.
Каб у свеце гэтым паскудным
Больш ні прыкрасці,

ні радасці,

ні “здрасці!”

* * *

Думак – калаўрот,
Лёс мой – абармот,