Воля Чайкоўская - Лупы

* * *

Я зусім не прарок.
Жыццё празрыстае, як ручай.
Толькі найлепшы радок
Здольны прабіць адчай.

* * *

Віцебск прарос мною!
Настойліва. Як пшанічнае зерне.
Мне Віцебск за пакуты нараджэння,
Відаць, яшчэ натхненне верне...

Краіна беларусаў

краіна зялёных вачэй і сініх
краіна натхнення і душаў-красак
дзе ўсе пяшчоты – па сэрцах-скрынях
дзе ўсе прыгоды – паводле казак
краіна ўпартых і працавітых
краіна лёсам зашмальцаваных
дзе сярод думак няма прапітых
ды шмат пачуццямі расстраляных
краіна соннага летуцення
краіна гідкага рэалізму
дзе кожны чуе душы трымценне
дзе кожны схільны да …

* * *

ворагу
Найпрыгажэйшая краіна ў свеце мая Беларусь!
Толькі пакрыўдзь, толькі сунься! Я — кусь!

* * *

я лепш ТУТ
прападаць
застануся
ва ўлюбёным месцы
з сябрамі
й каханымі,
чым ТАМ –
кожны дзень –
па лесцы –
наросхрыст з адкрытымі
ранамі

* * *

Магутныя
Светлыя
Смелыя

думкі.

І вочы

сумленныя.

Жыццё –

недарэмнае.

І шчырыя
Зыркія
Белыя

зоры.

Душа

працавітая.

Кашуля

нямытая.

Рэвалюцыйная
Сенсацыйная
Жыццёвая

музыка.

Гарачая
Вартая

гітара.

І чорна-жоўтая
Сумная

сансара.

Вольны свет рапухі

Спі і сні, мая рапуха, вольны свет.
Дзе ў рот палезе муха на абед.
Дзе няспынна будзе сонца прыграваць.
Кожны за капейку шчасце набываць.
Спіш і верыш у ператварэнне.
У стварэнне цудапакалення.
У чаканы скон спрадвечнай багны.
У вагонь кахання ненаўмысна прагны.
Будзем спадзявацца, што твой сон
Спраўдзіцца калісь, як колісь скон.
А пакуль даводзіцца чакаць –
Па гаях цвілымі думкамі блукаць.

* * *

Вы сталі лаўрэатам конкурсу

“Чырвоныя гваздзікі!”

Віншую! І дарую гэтыя бяздушныя

цвікі,

Якія заганяюць пад пазногці

савецкія ўлады.

Як Барадуліна “Вочы Вады”
Мяне кранае карціна.
І я крычу:

“Руціна!

Зацягвае, як багна!”
І адчуваю прагна:

цягнуся да сонца,

Што мне зазірнула ў ваконца.

* * *

Маё неба – в-а-л-о-ш-к-і...
І жвавыя думкі-ножкі
Збіраюць кветкі неба –

валошкі.

* * *

Гмахі

дахаў.

Зорак –

норы.

Крок прарока

ў бездань –

Бездар!
Ну, напрарочыў,

сука!

Мука,
Глядзець на такое

“стоя”.

І не вынесці

напасці –

Ўпасці.
Потым прачнуцца

ціха,

Каб не пачула

ліха.

У каноплях схавацца –

разрыдацца.

Працверазець,
Прачнуцца.
Вочы рукой працерці.
І больш не

варухнуцца.

Маўчаць да самае

смерці.

* * *

Маё вока не заўважае ўжо,

што навокал.

Мы бяздумна ўвесь час

адно апісваем кола.

Мы на досвітку плачам:

“Ну, чаму новы дзень нас

цвеліць штодзённым прыходам?”

А на захадзе разам з магчымасцю

самі сыходзім.

І ні сонца святло

не сагрэе,

Ні мароз