Леанід Дайнека - Вечнае імгненне

Сняжынкі над агнём —
Бяскрыўдныя істоты.
На вас зімовым днём
Я пазіраў употай.

Ляцелі з неба вы
Зіхотка і няспынна,
Ды вецер верхавы
У полымя вас кінуў.

Прывыклі вы здавён
Разбельваць лес i поле,
Але ўзяло ў палон
Чырвонае вуголле.

Гудзе наўкол зіма.
Усё ў сцюдзёнай белі.
А вас няма, няма,
Вы ў полымі згарэлі.

Свой чалавечы дом
Будую. Ўвысь імкнуся.
І сам сабе здаюся
Сняжынкай над агнём.

Грыміць злавесны гром,
Рыхтуе смерць i мукі.
Няўжо каханай рукі —
Сняжынкі над агнём?

Хто ж сонечным крылом
Нас ад бяды атуліць?
Не стань, зямля-матуля,
Сняжынкай над агнём.

Хачу іскрысты снег
Суцішваць у далоні.
Хачу дзіцячы смех
I заўтра чуць i сёння.

Хачу кахаць, спяваць,
Верш сеяць на паперу.
Унукаў дачакаць
I злётаць на Венеру.

Віруй, жыццё! Сцялі
Імклівых дзён сцяжынкі.
Не бомбы, a сняжынкі
Хай б'юцца ў скронь Зямлі.

Ты вядзеш мяне ўдалячынь.
Ты — дарогі першапрычына.
Я не веру ў нябесных багінь,
У цябе я веру, жанчына.

Веру тайны тваёй лясам,
Веру слёз тваіх акіяну.
Рана ты i гаючы бальзам,
Што ліецца на рану.

Не прад громам (не страшны гром!)
Прад табой я падаю ніцма.
Я хадзіў бы ў шкуры, з кап'ём,
Каб не ты, чараўніца.

Я сціскаю тваю далонь.
О маленькай далоні сіла!
Помніш — ты запаліла агонь,
Змрок вякоў асвяціла.

І калі панясе на спакой
Маё сэрца касмічны вецер,
Прамяністай сваёй душой
Мне дарогу асвеціш.

Эпітафія на старадаўняй магіле
Каханне, з намі ты i ў нас.
Нязгаснай зоркай ты гарыш.
Што прад табой бясконцы час,
I цемра, i смяротны крыж?

У небе месяц — згоды знак.
I шэпча дзеўчыне юнак:
«Ты пачакай мяне, пастой.
На танец я пайду з табой».

Мінецца дзень... Мінецца век...
I скажа той жа чалавек:
«Ты пачакай мяне, пастой.
Я ў вечны змрок пайду з табой».

Іду…
Песня спета не ўся,
I сіла ў нагах маладая,
Ды светлага суму раса
На сцежку жьщця асядае.

Іду…
Гора ўмею трываць
і плям не шукаю на сонцы,
А недзе чакае прывал
Таемны, халодны, бясконцы.

Я песні складаю вясне,
Ды помню, што ў восеньскім гудзе
Не будзе, не будзе мяне,
Ніколі, ніколі не будзе.

Ці ўбачу ж свой дом хоць здалёк
У вечнай камандзіроўцы?
І хто за мяне васілёк
Пагладзіць па сіняй галоўцы?

Я запомню назаўжды
Гэта вечнае імгненне:
Ты выходзіла з вады...
Залаціліся калені...

Ты трымала на руках
Сына нашага малога.
І жыла ў тваіх вачах
Мора сіняга трывога.

Сын і жонка — соль і хлеб!
Я вавек вас не забуду.
Той аглух i той аслеп,
Хто не цэніць гэткіх цудаў.

Сын i жонка — вечны шлях!
Без яго жыццю спыніцца.
Я згару на ўсіх кастрах,
Я памру ва ўсіх цямніцах,
За пякучае крыло
Я схаплю рукой маланку,
Толькі б гэта вось жыло
Ад світанку да світанку:

Толькі б ты ішла з вады,
Залаціліся калені,
I было б ca мной заўжды
Гэта вечнае імгненне.

Расы незямное трымценне.
Туману бязлітасны дым.
Бягуць на паляну алені
Трубіць аб каханні сваім.
Бягуць на паляну алені
З халоднага змроку лясоў.
І ўсё наваколле святлее
Ад ix маладых галасоў.
У крыку ix радасць i горыч,
Tyгa i глухі неспакой.
А я ўспамінаю твой горад,
Што дрэмле над сіняй ракой.
А я ўспамінаю... На бруку
Зары агнявое крыло.
Блакітны кіёск «Саюздруку».
Халоднае, срэбнае шкло.
Ад шыбінаў дождж рыкашэціць.
Дажджынкі — успышкі камет.
Ты марыш аб нечым пад шэпты
Часопісаў i газет.
I ўся ты — само засмучэнне.
Ды раптам пачуеш здаля:
Бягуць на паляну алені.
Дрыжыць пад нагамі зямля.
Трывожна i холадна стане,
Бы трапіла сэрца ў сіло.
Ты ўспомніш пра наша каханне,
Якое даўно адцвіло.
Ты пойдзеш па мокрай алеі
У сцішаных лісцяў нуду.
I я асцярожным аленем
Дарогу табе перайду.

Ты заплáчаш, я заплáчу,
Засмяешся — i я вясёлы,
Калі сонца чырвоны мячык
На зялёныя скоціцца долы.
Разам нам сумаваць i смяяцца
I каханне дзяліць назаўсёды.
Пэўна, душы з аднолькавых матрыц
Адлівала калісьці прырода.