Алесь Разанаў - Дождж - возера ў акупунктуры

Нізкае сонца.
Зямлю
засяляюць цені.

Вуліцы з бежанцамі:
шукаюць
лісты прытулку.

Імглою вачэй
узіраецца праз акуляры
ў імглу адвячорка:
бабуля.

Быльнік у шэрані:
у навіну
гэтакая аздоба?!.

Свae лісты разгубіў,
затое
займеў кляновы:
ці вартая мена?
Вартая, хмыз!..

Блукаю сцямнелымі вуліцамі.
З вітрын
глядзяць узорныя людзі.

Вяршаліны пакруціла,
a лісце не падмяла —
не яе работа:
віхура.

Свеціцца пустатою
кавярня ў імгле:
зайду,
парадую гаспадыню.

Лісты — у апёках:
з марозам змагаецца
крапіва.

Вяду з сабой
мглісты месяц.
У згадках
колішнія паэты.

Рана змяркаецца.
Ca старою
бярэзінаю сарока
дзеліцца нейкаю навіной.

Звон зазваніў:
прастора
займела цэнтр.

«Цяпер i падужацца можам!..»
На вецер скінуў
аздобу сваю
дзьмухавец.

Спякота.
Хаваецца цень
у дрэва.

Пачакай, не знікай,
белая аблачынка;
мы зноў
сустрэцца не зможам.

Круціць на рынку
катрынку васпан:
разглядаюць
наўколле гукі.

Галоўнае — не выстаўляцца!..
Між шпал
разлапушыўся трыпутнік.

Апоўдні.
Высокімі галасамі
выкрыкваюцца на рынку
кошты спаржы.

Пад каланадай нязграбна
дзяцюк прымярае шапку з
блішчастай кукардай.
«Пасуе»,—
ківае крамнік.

Павеяла прахалодаю:
шле
рака прывітанне.

Коціцца i бразгоча
па бруку бляшанка:
вясткуе буру?!.

Парожнія сумкі:
шпарка
едзе на ровары
паштавік.

Нават старая сасна
падала свой голас:
музыка-дзяцел.

Узняў ганарліва
свае шышакі:
глядзіце —
i ён з ураджаем!..
Лопух.

Глянула —
i ca мною
схавалася ад мяне
яшчарка ў схову.
Бязлюдны хутар,

Наставілі вушкі
за шклом вітрыны
файныя кубачкі:
мо хто возьме?!.

У двух абдымаем
вячысты дуб,
трэцяга не хапае:
каго паклікаць?!.

Сонца зірнула —
i ў скрынцы
вулічнага прадаўца
зазалацелі пярсцёнкі.

Дождж:
возера
ў акупунктуры.

Бліскае.
Едзе гром
па вогненных рэйках.
Перамаўляюцца цераз дарогу
дзве маладзіцы:
машыны
з размовы выхопліваюць кавалкі.

Дажджыцца.
У каласах
зярняты — слязіны.

Давай паплывем!..
Рака
падмывае бераг.

Сонца заходзіць.
Куды-куды
над зжатым палеткам
спяшаешся, матылёк?!.

Куча пяску:
расце
углыб i ўгару паверхня.

«А вось яшчэ што!..»
Нанова
ўсчынае размову
асенні дождж.

Возера.
У адлюстраванне
падае ліст.

«Дзе мае плёны?!.»
Точыцца скрозь
у шчыліны восень.

Ну хоць бы хто зачапіў!..
Ля сцежкі
шыпшына ў шыпшынінах
пераспелых.

Дол у жалезе,
у срэбры трава:
навіна
ўсялілася ў наваколле.

Дзе яны, ўсклікі?!.
Ляцяць
над небам сцямнелым
гyci.

Хапаецца за каменне
бурлівы ручай:
няўжо
я ўжо дабег да мора?!.

Лісцё ападае.
Лес
падаецца ў вырай.

Кідаю ў кантэйнеры
слоікі i бутэлькі:
то белы дасць звон,
то зялёны...

Цямнее:
пара
запальваць ліхтары.
Цяжчэе:
пара ўсміхацца.

Нехта павінен прыйсці?!.
За ноч
аздобіла сцежку шэрань.

Махае за плотам
лістотаю бэз:
адчапіся, сцюжа!..

Ну хто яшчэ здолее так?!.
Па вадзе
бяжыць i сабой ганарыцца
качка.
Куды вы?!.
Плывуць аблачыны:
над голым гаем
бухматыя шаты.

Выпхнуліся на сушу
i ў сон
уклаліся ніцма:
лодкі.

У снежным бязмежжы:
прагалы —
людзі.

Шчэміцца ўслед за мною
у кірху кляновы ліст:
на вуліцы нецікава.

Сцежкі расслізгваюцца:
ідзе
зіма ў адпачынак.

Кропка i штрых:
іглічка
трымае кроплю.

I гэта не тое,
i тое не гэта:
з вядра
выкідвае смецце варона.

З дахаў пазвешваліся ледзяшы:
трохі яшчэ —
i дацягнецеся да долу.
І першы промень табе,
i апошні:
мясцовая кірха.