Алесь Разанаў - Дождж - возера ў акупунктуры

У адной руцэ цяжка,
ну а дзвюма няёмка:
нясе ў калысцы-кашы
маленькая мама
дзіцёнка.

Начныя завулкі.
У гуку
пытаецца водгук:
«Хто тут?!.»

Выпаў у снег аловак:
цяпер
пішыцеся, вершы, самі!..

Ляцяць угору цукеркі.
У маляваных масках
блазнуе
i цешыцца з блазнавання
гановерскі карнавал.

Нагледзеліся на людзей?!.
Ca слупа
здзіраюцца здаўненыя афішы.

«Цяпер i памерці не страшна»,—
гаворка
у новым тысячагоддзі.

Кратаю важкую клямку
зачыненай кірхі.
A звоніць!..

Адна адной падавалі
прысягі, што будуць
трымацца дарэшты разам?!.
Цагліны
старой камяніцы.

Прачнуўся ўначы.
Стукацяць
настойліва ўдалечыні
цягніковыя колы.

Зважыў
i шчодрай рукою яблык
дадаў звыш вагі:
гаспадарскія жэсты.

Крама адзення.
Зайшоў,
зазірнуў у люстэрка,
выйшаў:
на сёння досыць.

Вечар.
Ад на за адною міма
праносяцца аўтамашыны —
доказы ў нейкай спрэчцы.

«Ці ў гэты бок дзьму?..» —
ў чарацінаў
пытаецца вецер.
Ківаюць: у гэты... у гэты...

Далека зайшлося.
Не хопіць
ужо, каб вярнуцца дадому,
дня.

Крэсліць на паваротках
крэйдай свае адзнакі
разносчык рэкламы:
сабе на памяць.

Паклалася ў рад
i — ў радасць:
чырвоная чарапіца.

«Ну а далей што?..» —
ў сяброўкі
дапытваецца сяброўка.
Дзявочыя таямніцы.

Вось так
i вось так!..— павучае
матуля дзіцёнка.
Аб лаўку вагона
стукаецца пярсцёнак.

У куксінах:
i калi
вы ўжо навучыцеся, як трэба
расці, гарадскія дрэвы?!.

Пацягне раз ён,
раз яна...
Дзеляцца між сабою
хлапец i дзяўчына
адной цыгарэтаю —
бы пацалункам.

Над дахам — маладзічок,
над дзвярыма — падкова:
бліскучая рыфма!

Гляне ў акно i зноў
схіліцца над чыімсьці
адзеннем кравец:
атэлье перашыву.

Снег i трава:
то яна наверсе,
то ён.

Высокія вокны:
адны
свецяцца самі,
другія –
маладзіком.

Змешваюцца з людскою
гамонкай
вароніны галасы:
гановерскае разнамоўе.

Цягнецца дым.
Труба
вядзе перамовы з хмарай.

Ходзіць штодня
тою самай дарогаю
i ўсё адно
нешта знаходзіць:
венік.

Жмурнее.
Далечыня
ўкладае сябе
ў сарцавіну рэчаў.
Накрапвае дождж.
У вежаў
спічастыя шапкі.

Так, так,— стукацяць
па бруку абцасікі.
Азірнуцца?

Прадвесніцца.
Дрэвы
ўслухоўваюцца ў вестку,
пні — ў немату.

Употай зірнуў на мяне
i тут жа
схаваўся за хмарамі:
дзённы месяц.

Ледзь ад зямлі —
a ўжо
адужвае леташкюю лістоту:
трава.

І трохі пагрэўся,
i трохі замёрз:
гараджанін
на першым сонцы.

«I што за пачвара?!.» —
крычаць
узбураныя вароны:
знікае
за дрэвамі верталёт.

Які іерогліф!..
Уклала ў яго вярбіна
свой жыццяпіс.

Крапае дожджык.
Ля плота мокне
леташняя трава.
«Бывай!..
Я вяртаюся ў горад»,—
сцежка
развітваецца з ракой.

Сонца ўзыходзіць.
Акно з акном
дзеліцца адлюстраваннем.

Стаілася ў зацені дома —
відаць,
чакае змяркання:
шэрань.

То снег,
то імжа,
то яснота —
адну за адною абноўкі
прымервае краявід.

Бэз у зялёных пупышках:
падрыхтаваў
вясне падарункі.

Спрачаецца з хваляю хваля:
цярпліва
ix выслухоўвае глыбіня.

Сонца ўздымаецца.
Цэлы дзень
будзе вучыць вас бачыць,
сляпыя пупышкі.

Сарваўся з таполі i зноў
вымкнуў угору:
грак
на паветраных горках.

На чорным — зялёнае,
на зялёным — зноў чорнае:
абвяргае паверхню крот.
Стукаецца нецярпліва
ў нязрушную брукаванку
дождж красавіцкі:
кліча
траву на спатканне?!.

Вясна на дварэ!..
У бульбы
цікаўныя вочкі.

Зрываюцца з вецця
ў рачную плынь
важкія кроплі:
паспелі?!.

Пагодлівы вечар.
Стралою
імчыцца матацыкліст —
узрушвае вецер.

Кракае качка:
збягае
па стромкіх прыступках
голас.