Алесь Разанаў - Дождж - возера ў акупунктуры

Нямое загаварыла!..—
Зазелянеў
рунню палетак.

Мые акно гаспадыня.
Дождж
насоўваецца —
каб пасобіць?!.

Пайсці па чырвоным бруку
альбо па чорным?..
Пайшоў па абодвух:
дождж.

Вясёлка над горадам!..—
Зрок,
што бачыць усё
шчасліва.

І ў полі аб'явішся, крот,
i ў садзе:
цікава,
што на т ы м свеце?!.

То холад, то цеплыня.
Вароны — i тыя
гутараць пра надвор'е.

На шыбіне дажджавыя
кроплі— акенцы
бястварай увагі.

Лопаецца на каштане
пупышка:
ого як няпроста
вылузвацца з абалонак!..
Ведаю, ліст.

Ну, перагортвай!..—
чытае вецер
у скверы з дзяўчынай
кнігу.

Тут ён, дол, тут!..—
абвяшчаюць кроплі
наступніцам навіну.

На ганку Марткірхі сынку
завязвае мама,
укленчыўшы, чаравічак.
Нядзеля ў траўні.

Прыхінулася да вушака
i глядзіць
прадаўшчьіца марозіва
на аблокі.

Вышэй i вышэй —
i калі ўжо будзе
відаць, навошта расці,
таполя?!.

Чмель адлятае.
«Ужо?!.» —
уздрыгвае кветка.

Еду на ровары
у невядомасць —
мінаю
квітнеючы рай.

Хто парушае
яе ціхамірную плынь?!.—
рака
абураецца вадаспадам.

Старая чыгунка.
Па рэйках
соўгаюцца мурашы.

Схіліў набок галаву
i дзівіцца на казюрку:
хіба яна варта тваёй увагі,
чырванагруды певень?!.

Чакаецца дождж?..
Няспешна
ідзе ўзбярэжжам ракі
пажылая пара:
у дол
упіраюцца парасоны.

Кірха-руіна:
гром
гутарыць з камянямі.

Бліскае.
У трапяткіх
трэшчынах вокны.

Цокаюць звонка
падковы па бруку:
на годных конях
годна сядзяць i ловяць
усеагульную ўвагу
гановерскія паліцыянты.

Узяў i аддаў:
заняты
сапраўднаю справаю
экскаватар.

Цяпер мы амаль аднагодкі!..
Стаў на калені —
гуляю з дзіцем.

З важкай аздобай
ідзе паўз пляц
паважная гаспадыня —
са звязкай ключоў
на шыі.

Скончыўся дождж.
Цякуць
адкінутыя адлюстраванні.

І сонца ўзышло,
a ўсё роўна свеціш,
неслух-маладзічок.

У Залатым завулку
даносяцца з кірхі
гукі аргану:
ix галубы ўхваляюць,
шпакі пераймаюць,
a вераб'і выказваюць наконт ix
крытычныя меркаванні.

П'е піва,
чытае газету:
на ганку
сядзіць гаспадар.
Заслужаны адвячорак.

Дзве маладзіцы на развітанне
дораць адна адной
пацалунак:
у звечарэлым сонцы
свецяцца вусны.

На камень каля стаўка
прымасціўся крумкач:
слухае жабіны песнаспевы.

Не будзеш хваліцца цяпер,
хмарнеча,
што ты — нябёсы.
Раптоўны вецер.

Лодка ў рацэ:
палова — ў адлюстраванні,
палова — ў люстэрку самім.

«Хай толькі падступяцца!..»
Грозяцца хвалям
з берага важкія камяні —
антыхвалі.

Паспела —
й займела душу?
Ў жоўтай грушы
гаспадаруе аса.

Брама на могілках.
Колькі
людзей упусціла!..
Выпусціла колькі?!.

Сціраецца горад:
у абяцанне
ўкладаецца далечыня.

Цяціва напялася,
З мноства імгненняў
вылучы зараз адно i злучы
з мэтай,
бясхібна абранай,
гановерскі лучнік!

Ідзе, зазірае ў вітрыны
i ловіць
свае адлюстроўванні:
прыгажуня?!.

Яблык упаў.
Шукае
галіна ранейшую раўнавагу.

Сонца зайшло,
а камень
дыхае цеплынёю:
удзячная памяць.

Ветраны дзень.
Атуляе
цішай намоленаю
Маркткірха.

Па-над чырвоным дахам
узнесла ўрачыста рабіна
чырвоныя гронкі:
восень.

Сонца скупее.
I тут, i там
агінаю цені.

Ноч i чыгунка:
жалеза
грукае аб жалеза.

He выпусці!..
Над слатою
вецер нясе маляўнічы
кляновы ліст.

Дыхнула першаю сцюжаю:
кожны
ліст сам.

Вітаюцца між сабою
праз шкло вітрыны
знаёмыя гаспадыні:
уголас,
ды безгалоса.

Дубовая бочка.
Пабачыць —
i то прыемна.

Трохі раней ці пазней —
сцярушыць
i з клёну, i з ліпы
лісты лістапад.