Алесь Разанаў: Дождж: возера ў акупунктуры

Манета на ходніку:
драбяза,
а выпадак у дарунак.

Нліна ў слязінах:
дарэмна
падаеш, снег?

Кідаюцца снежкі:
усім цікава —
унуку,
бабулі
i ручаю.

I поцемкі, i святло,
i нешта
яшчэ: атуляе
зямлю адліга.

За ноч авалодаў
усёю акругаю:
снег —
прыгожая перамога.

Што сніцца вам —
сонца?
Дровы
паклаліся ў шталагі:
грэю позірк.

Завея.
Глядзіць у вірлівы змрок
i мне махае рукою
акно манастырскае:
сястра Ганна.

I прыляцелі, i селі
на лапках яліны
першыя прыцемкі —
птушкі ночы.

Нешта не так?!.
Адліга
перамалёўвае краявід.

Накропвае дождж:
з парасонам
вітаецца парасон.

І вабяць, i мігацяць
агні
на тым баку возера:
у нерухомым
палёце ноч.

Схаваў галаву ў капуцын,
a далоні
падставіў дажджынам:
манах, прадвесне.

Прабегла залева.
Слядамі
перадрукоўваю брук.

Свеціцца свечка —
просіць,
каб адступіліся ліхтары:
уваходжу
у велікодную ноч.

Так доўга ляцела —
i прыляцела!..
Скача
ля шышкі хваёвае верабейка —
тлумачыць,
што тут i як.

Заварушыліся валуны?! —
Да першай
травы прыпалі
баран i авечкі.

Піша вясна ў паветры
гучныя гукасловы:
на плітах
вароніны кляксы.

Што там, за плотам?..
Лічаць
мяне то штыкеціны, то прагалы.

Узняў галаву з-пад крыла
i абурыўся лебедзь:
неспадзяванкай
маю сябе,
небяспекаю маю.

Суцэльнае вуха:
слухае пень,
што кажа сарока.

У гэтулькі нітак!..
Сшывае
зямлю i нябёсы дождж.

І срэбраны злітак,
i залаты:
азярына
ў алхіміі адвячорку.

Святa ў двары!..
Цалую
чмялём i пчалою вішню,
што першаю зацвіла.

Тварам да сонца
іду ад сонца;
што хочаш,
тое i думай, цень!..
Стала ў дзвярах
i чакае,
каму яна дасць дарогу:
спадарыня кнайпы.

У залатых каронах
прынцы прыйшлі
i казку
з сабою прынеслі:
пагорак у дзьмухаўцах.

Дождж даганяе,
дзяўчына ўцякае:
хто першы
адолее вуліцу?!.
Разважае
ў тры розумы светлафор.

На шыях званкі:
складаюць
сімфонію лугу козы.

Вось дзе яна!..
З крапівою
вітаюся —
рукі купаю
ў зялёным агні.

Косы да пояса:
гожым рухам
дзяўчына ўзмахвае галавой.

Грукае гром —
у прадчассе
перакшталцоўвае час.

Miж кляштарам і цвінтаром
хусцінкай
паслаўся туман
i знікаць не знікае:
блакітныя незабудкі.
Сонца заходзіць:
у двое вачэй
узіраюся ў трэцяе вока.

Чыстае неба.
Паміж гарамі
нацягвае шнур самалёт —
каб сушыць аблокі?

Узнікла i знікла:
тлумачыць
маланку гром.

Рака разлілася:
плыве
шызая качка сцежкай.

Чытайце навіны!..
Бяжыць
бязлюднаю вуліцай
вецер з газетай.

Узняўся —
гляджу з узгорку
на яблыню ў квецені
i на кагосьці,
хто мною быў.

«Хтo злева,
хто справа,
а я ў самым цэнтры»,—
сцвярджае
трэшчына на сцяне.

Глядзяць у начное
акно ліхтары:
i колькі
вас у мяне ўсіх, цені?!.

Я ўгору,
яна з гары,
усмешка — сустрэчаю:
незнаёмка.

Воплескі:
узлятаюць
лебедзі з азярыны.

Дужыя коні!..
Карэта
коціцца вуліцай —
з даўніны.

«І што вы хаваеце ад мяне?!.»
лапушыны
выпытвае дождж.

Не ўмею гэтак сабой,
але ўмею імі:
дразды
высвістваюць ноты.

Што там?
Нічога.
А не адводжу
ад звечарэлага неба
позірк.

Апранута ў выбух —
з узгорку ляціць
груша расквечаная
ў бязмежжа.

Гром адмыкае радовішчы:
у краявід
разгортваецца навальніца.

Сабе ад сябе?!.
Чырванее
ў руках у манашкі
цюльпан.

І зверху вада,
i знізу вада:
пахавалі
галовы качкі.

Ловіш навіны?
Слімак
выставіў рожкі.

Вецце — грымоты,
камель — маланка:
сасна
спрачаецца з навальніцай.

Пазвешваліся цераз плот
ліловыя гронкі:
хочаш
са мной пазнаёміцца,
бэз?!.