Алесь Разанаў - Дождж - возера ў акупунктуры

Варушыцца куст:
усяліўся
у постаць вецер.
Хваля на хвалях:
плыве
качка ў сутонне,
ў світанак — лебедзь.

Кінула недапалак
на брук дзяўчына
i затаптала абцасам:
так яму й трэба,
аматару пацалункаў!..

Ен праганяе,
яна спыняе:
о ружа, о дождж!..

Думкі — аблокі:
гapa
ўглядаецца ў заўтра.

І галавой, i хвастом
матляе
на пасвішчы конь: тагo,
хто бачыць яго,
вітае?!.

Дык тут цэлы свет!..—
Уздымае
з-за агароджы сляпой ліхтарык
асот.

Бяжыць — а на месцы:
яліны
удумваюцца ў ручай.

Аблокі i сонца:
з рамонкам
знаёміцца матылёк.

Бязлюдны паўстанак.
Ba ўсе бакі
разгортваецца бязмежжа.
Стала на пень
i тое, што прамаўляла
учора людзям,
цяпер прамаўляе ялінам:
Урсула Урст.

З хлебам у дзюбе:
схапіла i паляцела
абы-куды чайка.
Гармідар ззаду.

Лічыць дажджыны трава,
а сквар
злізвае: ліпень.

Даткнулася ценем
i адышла
далей датыкацца:
дзяўчына.

Што там, за імі?
У дрэў
прывідныя абліччы.

Выспалася?!.
Паўстае
з возера выспа.

На рынку:
паказвае год
людзям свае малюнкі.

Зірнула,
ўсміхнулася,
пацалавала
дзяўчына люстэрка:
свята,
якое заўжды з сабой.

Белыя караблі —
заплылі
у мора блакіту аблокі:
мо з мэтаю?!.
Мо без мэты?!.

Завулак у пнях,
на пні
паклалася ежа:
ў пільцоў
абедзенны перапынак.

Апосталы глыбіні —
выходзяць
з возера валуны:
дзе дно — там плытка?!.

І сонца, i дождж:
святкуе
трава сустрэчу.

Дзе захад?
Дзе ўсход?
Абдымае
вятрак прастору.

Хто яны мне?!.
Знікае
паволі аўтобус:
у тварах вокны.

Каб падымацца і апускацца:
ў нахіл
нейчымі целамі
ўклаліся пліты —
маім таксама.

Застракатала сарока;
збірае
гукі туман.

Падае шышка з хваіны;
наставіў
далоні дол.

Ліпеньскі сквар.
Да ног
лашчыцца возера:
«Я з табою!..»

Дзядоўнік зацвіў:
займелі
чмялі амбасаду.

І ў кожным
я нешта забыў?!.
Збіраю
ў сустрэчу абліччы.

Спярша запярэчыць,
тады захопіць
i адпусціць не захоча:
ажынавы куст.

«Хочаш напіцца?!.—
Гуляе
хваля з галубкаю,—
Вось я, пі!..»

Тралейбус спыняецца.
Саступаюць
людзі ў імглу:
я з імі.

То скіне з нагі чаравічак,
то зноў абуе...
Пад каланадай
глядзіць у вочы
выпадку незнаёмка.

Счэрпваю з кветак
кепкай расу:
Рарон —
слёзныя сувеніры.
Зайшоў за вароты
i з-за варотаў вярнуўся:
быццам кагосьці, з сабою
прывёў сябе.

Гамонка змывае гамонку:
там вуліца,
тут ручай.

«Вось я!..» —
Ўвабралася ў радасць
i ўсім
дорыць яе рабіна.

У горадзе мур:
з адтулін
цэліцца даўніна.

Быццам нічога не здарылася –
між сабою
гутараць местачкоўцы:
а я
заблудзіўся!..

Нешта заўважылі?!.
Над ручаінай
лётаюць жвава стракозы —
з біноклямі ў галавах.

Даткнулася:
мыю твар
світальнаю павуцінай.

У сінім:
абсягі
займае далечыня.

Варта за вартаю:
прапускакщь
у горад ручай
валуны.
Пасоўваецца ўзбярэжжам
сямейная пара,
сабака наперадзе:
дырыгуе?!,

Сонца хаваецца.
Да акна
паварочваецца сланечнік.

Жвавяцца за драцяной
агароджаю птушкі
у маляўнічых уборах,
а — апускаю вочы.

Паспеў —
у свабоду
зрываецца з клёна ліст.

Бязмежжа згусцілася:
карабель
гудкамі абмацвае наваколле.

Грэецца ў бабіным леце:
босы
на камені след.

Зайду —
апрануся ў стагоддзі:
чакае
ля вежы дзень.

І ты сярод ix!..
У затоцы
плавае сярод качак
i лебедзяў жоўты
кляновы ліст.

Сонца хаваецца.
У людзей
прыгожыя твары.

Ад сёння нічога не застанецца?!.
Мяце
ходнік прад кнайпаю
гаспадыня.

Трава на асфальце.
Пакуль стане сенам,
яе не стане:
авечкі, праўда?!.