Алесь Разанаў - Дождж - возера ў акупунктуры

Вагаецца воблікамі —
вядзе
возера з воблакамі
размову.

Цёмныя вулачкі.
Зазірае
у шчыліну неба ветах —
дапытлівы вартаўнік.

Той з дымам,
а той з агнём:
каля плота
з даўгманымі цыбукамі
натоўпяцца дзьмухаўцы.

Босай нагою ручай
кранае жанчына:
лета.

Скокнула з кладкі жабоцька:
дадому
дае дарогу.

Чакаю i чую:
над галавою
грукоча то гром, то цягнік.
Пад мостам.

«Амерыцы кранты!..» —
два мінчукі
даводзяць адзін аднаму
каля ганку крамы.
Свая гаворка.

«Баба ці дзед?!.» —
з дзьмухаўца
здзьмухвае вецер пушынкі.

Хваля да хвалі:
арэ
возера вецер.

Глыбокае рэчышча.
Карані
кранаюць за рукі:
«Хто ты?!.»

I не хацеў бы, a вабіць:
нашто
я табе здаўся,
яма?!.

Сонца заходзіць:
жарыны —
сосны.

Людзі — сустрэчы.
Перажываю
нейчыя жыцці:
хвіліна — i досыць.

Такую карціну —
i не заўважыць?!.
Дарожны рабочы
малюе чырвоную паласу.

Сонца заходзіць:
выходзяць
навобмацак з лесу цені –
нейчыя павадыры.

Вымкнулі з позірку
i памкнулі
дзве каляіны:
сустрэнуцца — знікнуць

Раніца.
Гракае грак —
сшывае
час i прастору
суровай ніткай.

Схіліўся над вежаю —
выклікае
са сховішчаў здані:
срабрысты месяц.

Які пацалунак!..
З гладышкі
жанчына п'е сырадой.

Пазнала здалёк:
у завулку
бярэзіна —
усюды-вестка.

Ці ёсць хто тут?!.
Затрапятала
полымем свечка
i рэхам
азвалася ціша:
апліца ў гарах.
Верасень.
Свецяць з лістоты
ліхтарыкі —
жалуды.

Усё тое самае?..
Наваколле
ператлумачвае дождж.

З лета — у восень:
плыве
над голаю пожняю
павуцінка.

«Нашая хата
намі багата»:
паабтулялі
апенькі пень.

«Я лішні?!.» —
у наваколля
пытаецца дзьмухавец.
Халоднае сонца.

Нешта шукае,
а што — не ўспомніць:
блукае
у полі дождж.

Хоць нехаця, а абдымае
агонь галіны:
у пустцы імжа,
у імжы цяпельца.

I заржавеў,
a ўсё роўна
трымае ранейшае перакананне:
ланцуг.

I тут вяршыня,
i тут!..
З гары
коціцца камень.

Цямнее:
кудысьці
знікаюць хаты,
адкульсці
глядзіць зіма.

Што мае — хавае:
плыве
над горадам хмара.

Набрала i да грудзей
прытуляе: рада
дзяўчыка
i булкі рады.

Голае поле.
Таполя
у згашаных бліскавіцах.

Апошні — i лішні:
пад плотам
стуліўся снег.

То выгляне з-за сасны,
то з-за голага голля:
усюды ты дома,
маладзічок.

Зялёнае дзіва:
скубе
траву гусянятка.

І звоняць званы,
i грукаюць перуны:
маланка
пайшла сустракаць Вялікдзень.

Сюды i адсюль:
на плынь
паклалася кладка—
збірае мыту?!.

Пралескі цвітуць.
У капліцы
адчынены дзверы.

Тут усё добра?!.—
З пупышак
бярозавых выглядаюць
у свет лісты.

Запальвае свечку ад свечкі
сястра Тэрэза
i мне падае:
трымаю
малітву агню.

Лопае крыллем
i ручаінай
ляціць нейкі птах:
ах, сама ручаіна.

Бязлюдны прыпынак.
Ківае
галінкай зялёнай вішня.

Рог затрубіў у гарах —
лагчына
ўздымае голаў.

Тут дуб,
там бярэзіна:
пераходзіць
вясна памежжа.

Кураць напару:
хапае дым
з вуснаў дзяўчыны вецер.

Выглянула з-за хмараў —
i набыло
мэту наўколле:
да сонца з сонцам!..

«На табе!..» —
Падаюць
адна адной рукі бабулі:
не бачыліся сто гадоў.

У слёзах:
усыпалі дол
яблыневыя пялёсткі.

Ступіў на той бок,
а на гэтым спыніўся:
над ручаінай —
масток.

Справа ружовы бэз,
злева белы...
«Каторы бліжэйшы?» —
пытаецца прыгажосць.

Спачатку насустрач,
а потым разам!..
Хапае
фантан у абдымкі дождж.

Хаваецца дрэва за дрэвам
i за сцяною сцяна:
гуляе
у хованкі краявід.

Хто першы?!.
Над сцежкай
напнулася павуціна.