Алесь Разанаў - Дождж - возера ў акупунктуры

І гэта работа!..
Цалюткі дзень
стаіць манекен каля крамы:
ў кішэнях рукі.

Спазняешся?!.
Без дарогі
спяшаецца некуды
еташні ліст.

Ходзіць i працінае
сваёю дзідай
шматкі каляровыя i бляшанкі:
смяцяр-ваяр.

Зацвіў —
i зрабіўся
усім знаёмы:
бэзавы куст.

Між высветленых вітрын
дзве негрыцянкі ўзнёсла
нясуць сваю прыгажосць.

Імклівыя уверцюры!..
Па мосце
праносяцца цягнікі.

Дождж усчынаецца.
Гладзіць матуля
дзіцёнка па галаве.

Дорыцца гэтаму i таму
сонечны зайчык:
дзяўчаткі
на школьным ганку.

Людна.
Прымерваю на сабе
шматлікія постаці i абліччы.

Піша нястомна
ссохлая чараціна
ў паветры свае пісьмёны:
зялёным у павучанне?!.

Які маляўнічы водгук!..
Сасна
на ўзбураным узбярэжжы.

Лёткія ластаўкі:
з гукам гук
звязваецца ў ізаглосы.

Вяселле ў завулку.
У грыву каню
ўплятаюць дзяўчаты стужку.

«Так доўга цябе не было!..
Сцяблінка
выжальваецца лістку.

Парушаны мур.
Упарта
трымаюцца камяні
за даўнюю веліч.

Полымем,
дымам
i попелам,
як i раней,
яднаюцца дуб i бяроза.
Дома.

Бліскучае шво!..
Зіхаціць
у хмарах маланка.

Таксама ў аздобу?!
Над навагодняй
ялінаю свеціцца
маладзік.

Недзе чакае:
шукаю
у горадзе верш.

Туман:
у наўколля
кружыцца галава.

Жабрачкай ля сцежкі
чапляецца за рукаў:
«Што маю — вазьмі!..» —
Шыпшына.

Вецер:
былінка
горнецца да былінкі,
а тая — ад.

Шкло запацела:
далонню
адтульваю далечыню.

Туманныя прыцемкі.
Ліхтары
ўглядаюцца ў твар гаворцы.

Хопіць на ўсіх:
імжа —
дотык, рассеяны ў наваколлі.

Бягуць i вітаюцца:
«Grüezi!..» —
жанчыны
з ліхтарыкамі ў галавах.
Найноўшыя адвячоркі.

У снезе даліна,
у пацерках арабіна:
свята
адна адной.

Вузкі завулак —
ледзь размінуцца:
насустрач
сляпы манах.

Схавалася сонца:
хмара
займела скарб.

Рыфмы i рытм:
ручай
гутарыць з камянямі.

З кім пазнаёміўся —
пазнаю
ў сустрэчных то Ганну,
то Эвэліну.

Згасае за небакраем
чырвоны пажар:
наваколле
у попеле — ў змроку.

Што дзе было?
Дзіўлюся
заплюшчанымі вачамі
ў мінулы дзень.

Махае хаціна
хусцінаю дыму:
дома?!.

У хвалях яліна:
перадае
галіна галіне вецер.

Іду невядомай сцяжынай
за невядомай жанчынай:
некуды —
а прывядзе.

Прабегла па вецці
белая бліскавіца
i засталася:
раптоўны снег.

Завея:
на левы бок
выварочваецца прастора.

Снежнае неба:
ляціць аднекуль
некуды чорнай
адтулінаю крумкач.

У руху i ў постацях:
завіруха
збірае наўколле.

Зляпіліся i грамадою
глядзяць на дарогу
людзі са снегу:
што будзе?

Звоніць упоцемках звон:
куюцца
з імгненняў гукі.

Разуўся — i босы
ідзе па снезе:
зімовы дождж.

«I што мне рабіць з ім,
з дарункам гэтым?!.»
Трымае яліна
на кожнай галіне
па булцы снегу.

Скідаю пальчаткі:
цалуе
рукі мароз.

Усе тут былі:
маўчанне
гутарыць з пусткай.
Вакзальны ганак.

Нячутна прыйшлі
i пайшлі бясследна:
цені на снезе.

Выходжу з дзвярэй —
завіруха
хапае ў абдымкі:
рада?!.

Нападала снегу.
Дрэва
пытаецца ў дрэва:
«Хто ты?!.»

Што гэта робіцца?!.
З глыбіні
дзівяцца рыбы:
цяпельца
расклаў на лёдзе рыбак.

Круціцца ў полі спіраль:
завіруха
уцягвае свет у бездань.

Пярсцёнкі злучаюцца ў ланцужкі:
ручай
бяжыць i гамоніць.

Спевы ўначы:
блукае
ля кірхі вецер.

I як ты тут апынуўся?!.
Па снежнай гурбе
блукае кляновы ліст.

Схаваў галаву ў азярыну –
не хочаш слухаць,
што кажа табе крумкач
з галіны голага дрэва:
лебедзь.