Алесь Разанаў - Дождж - возера ў акупунктуры

Блукаю па Вільні.
На даўніх мурах
новыя назвы.

Схаваўся ў царкву ад дажджу:
знянацку
зірнулі знаўпроць святыя.

Дзе — старасць,
дзе — маладосць?!.
Зацвілі яблыні сёння.

Збягаюць струмкі з капяжа:
у асфальце
ямачкі-чаравічкі.

І гэта адзенне?!. —
здзіўляецца клён: касцёл
у леташніх рыштаваннях.

Свецяцца свечкі ў траве:
дзьмухаўцы
абступілі сцежку.
Спеў у нябёсах,
нябёсы ў спеве:
жаўрук.

Боязна,
што заўважаць
i што не заўважаць —
таксама...
Суніцы зачырванелі.

Сярод залатых дзьмухаўцоў
адзін серабрысты:
у німбе?!.

Якімі высокімі павырасталі
быльнік i лебяда:
быў бы малым —
схаваўся б!..

Вось ужо й скончыўся лівень!..
A ліст кляновы лісту
перадае ўсё кроплі.

Далёка ісці...
Смакчу
няспелую сліву.

Вецце спусціла
ў замерлы ставок
i сама замерла:
вярбіна ў спёку.

Вуліцу заняло
паважнае шэсце:
ідуць
з пашы каровы.

Убіўся ў самую багну
i ўгору
узняў булаву:
аеравыя ўладанні!..
Хочаш са мной
паблукаць па свеце? —
Да рукава
бадзяк прычапіўся.

Хаваецца дзень.
У кожным
акне па сонцы.

Акрылася жабурэннем —
i неба
схавала ў сабе,
i з ім
схавалася ад паверхні:
затока.

З рынка нясу на руцэ
капусную галаву.
Ці ведаеш ты,
капусная галава,
колькі «зайцоў» каштуеш?

У ржышчы жытнёвым
конік застракатаў:
яшчэ
нешта не зжата?!.

Шэпчуцца:
ці застацца
стаяць у вадзе,
ці выйсці
усё ж на сушу...
Азёрныя чараціны.

Гронкі рабіны
зачырванелі:
ўгару
горнецца позірк.

Блукаю па вуліцах —
незнаёмец:
сонца то з левай рукі,
то з правай.

Снег у чырвоных лапіках:
выйшлі
з ракі чарадою
качкі.

Прыадчыніліся дзверы кавярні –
i зацвілі
у сцюжным паветры
пахі.

Слізка.
Хапаюся за
паветра!..

Шуфлямі ачышчаюць
ходнік ад снегу:
гук
рэжа паветра.

Огo, як ты ўмееш!..
Хапаеш хмызняк —
выкідаеш сечку:
аранжавая машьша.

Што за пажар аблізаў
за ноч
навакольныя дахі?
Адліга.

Чайкі крычаць.
Падамся
на голас — магчыма,
дайду да мора,
магчыма, да акіяна.

Задубянелі:
надзеў на сябе мароз
памытыя апранахі.
Пa геаметрыі дахаў
коціцца яркі шар:
зімовае сонца.

Спаборніцтва спрыту:
ў гармідар
звабілі качак,
ды чаек,
ды галубоў
хлебныя пачастункі.

Які пульхны снег!..
Гуляюць
дзяўчаткі ў снежкі.

Да чырвані ягадаў
i зеляніны лісця дадаў
таксама i снег свой колер:
усё ты маеш цяпер,
куст на Шарлотэнштрасэ.

За ноч перамог
усе воблакі, а цяпер
трэба з нябёсаў самому знікаць:
ясны месяц.

Размокла:
перадрукоўвае дождж
нанова газету.

У тым акне —
злева направа,
у гэтым — справа налева:
мкнуцца
гурмою аблокі —
i ўсе на ўсход.

Ля кірхі святога Міколы
спыніўся на момант
між голым дрэвам
i надмагіллем
з гатычнымі літарамі.
Адвячорак.

Сцяжынай дайшоў да ракі:
ні моста, ні кладкі.
Далей магчыма
ісці адно толькі
вадою ці — па вадзе.

Адліга.
Мяшаецца, што было,
што будзе.

Танцуе свой танец
i ў невымернасць
уцягвае свет
завея.

Падаюць кроплі з дрэва:
снег —
сіта.

Выпхнуў на ўскрай затокі
качак i лебедзяў ціхамоўчкі
нелітасцівы лёд.

Канчаецца студзень.
Паволі
мяняюцца месцамі
дзень i ноч.

Хоць шый з гэтых латак
апратхі!..—
ускуранелі
кляныя лісты: зіма.

Лёд на рацэ.
Падаецца
бераг да берага
у адведкі.

Здаволіўся.
Пазірае,
з кім падзяліцца піцай:
румянашчокі хлопчык
на Лімэрштрасэ.

Частка — пад лёдам,
частка — над лёдам:
палонны
чарот.

А летам тут любата!..
Пад паветкай
лаўкі — прытулак пусткі.

Адліга.
Вада
разводзіцца з снегам.

Вагаюцца цені ля вогнішча —
вырашаюць,
што лепей:
згарэць ці застацца?