Венанцы Бутрым - У барвах зямлі

Такі знаёмы – ці не з калыскі?..
ночкай санлівай над домам...
Недасягальна далёкі. І блізкі.
Нічый – і усім і нікому!..

...Ледзь чутна, шчыра кляў яго злодзей –
выплыў з-за хмар нечакана!..
Дзяўчо дакарала: – Што ж позна ўзыходзіш,
а твар хаваеш так рана?

Які ўжо раз безнадзейна спытаю:
– Сустрэча з любым ці будзе?
А ты – усё бокам, бы хата з краю...
О, нават месяц – як людзі...
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
...Што ж, дзякуй, месячык. От, давялося
яшчэ раз поўняй сагрэцца:
перагарнуўшы ў памяці штосьці,
як прахалоду на сэрца...

***

Радасць-вечар у бяздонні начы
растварыў і нюансы, і колер.
Вернай птушкай далонь на плячы,
не зляціць, не пакіне ніколі!

Слаба бэзам заносіць здалёк.
І асфальт ад зямлі халадзее.
Што ні вечар – імчыць сакалок!
І на радасць – душою гібее:

Хто прыдбаў гэткіх зор над табой?
Кім пялёсткі прыдуманы ў кветак?
Басаножкі іскрыстай луской,
пад якімі прыціхла планета?

Крок у крок, прыпыняцца не час:
ноч усё гоніць, а ранак не блізкі...

***

Альфе

Ля брукаванкі буйна шыпшына,
над стужкай бруку танок стракоз.
Глухне надзея ў шоргаце шынным,
ценню кароткай ляціць пад адкос...

Побач!.. Праскочым, сустрэчы не будзе –
надта ўжо доўгім чаканне было…
Адтрапятала пад ветрам на грудзе,
як страказы палахлівай крыло,

адвіравала бясконцасцю думак,
смелых і яркіх, як сонца з-за хмар.
Ды растварылася ў зборышчах тлумных,
увесь адзіноты спазнаўшы цяжар...

Цяжка прыняць усю віну за няўдачу.
лёгка ўявіць, што чакае далей:
крок машынальны маршрутаў наўдачу,
клямкі чужыя чужых дзвярэй,

усё новых заняткаў канвеер бясконцы –
каб думкі прысталі, адчуўшы ярмо...
Каб здагадаліся: тут пад сонцам
шмат пуцявін і напрамкаў лягло...

З-за павароту – схілы пагоркаў,
зноў цвет ружовы, пышней і ярчэй.
А дух палынны, цяжкі, прагорклы,
ліпне на губы і да вачэй.

І лямант ад бруку. І ўсё лапоча
брызент, напяты над галавой.
Слупы, кіламетры. І так да ночы...
Якая павінна несці спакой!..

“БЕЛАРУС”

За лясамі, гарамі высокімі,
там, дзе Нігер зялёны цячэ,
пасланцамі яны яснавокімі
у гвінейскай чужой баразне.

Рукі цёмныя, чорныя твары,
светлых сэрцаў напружаны стук:
то пяюць у трапічным абшары
наш матор і тамтэйшы жаўрук.

Мо са словам і я не спазнюся,
хоць цяжкія да песні шляхі...
Каб ляцеў той прывет з Беларусі,
што калісь адны гусі няслі
ад іржавай балотнай вады,
ад сіўца, што не зведаў касы...

З ЖЫЦЦЯ...

...Адгрукала, хмары камечачы!
І свеціць, усё больш аддана,
сцябло пад кропелькай гнецца,
пасмачкі пары над плотам...
Малыя па зелені лужын
то моўчкі, то з віскатам радасці,
крышаць ружовасцю пятак
люстранасць тонкую, чыстую.
Птушкі ўладкоўваюць пер’е.
А галіны – кроплі страсаюць.
Ім, галінам, што ж застаецца?

Іржа на цвіках іскрыцца
праз пасмачкі пары над плотам.
“Ціў-і” аўсянкі, як з камертонам...
А з вокнаў, наўсцяж расчыненых,
Бетховен з-пад пальцаў дзіцячых:
“Сурок”... прыўзняўся, таўсматы,
лупіць сумныя вочкі...

Пасмачкі пары над плотам –
промні мокры бетон шліфуюць.
Пракаціліся дзверы-пліта
па рэйках профільнай сталі –
цішыню і паўзмрок у сховішча!
Дзяжурны, “Ціў-і!” пачуўшы,
лена ў кроне шукае зрокам...

...Гадзіна яшчэ да змены...
...Недзе побач патрон стандартны
з дапамогай затвора нячутна
прапаўзае памалу ў патроннік.

ДАРОЖНАЕ...

Усё ядловец між соснамі, соснамі.
Дзе ніжэй – усё альха ды альха.
Крок за крокам, зімою ці вёснамі –
дзён ланцуг без пачатку, канца...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
На дзялянках, ад лета не бачаных,
пасядзець на смаловых карчах.
Нешта знойдзена. Мусіць і страчана,
калі гэтак няўтульна ў грудзях...
Мо прытомяцца думкі-бадзягі?
Мо падорыць лясная сям’я
той няўлоўнай зямной раўнавагі,
так патрэбнай жывому штодня?
Вунь як промні праз шторы лістоты
нетаропка снуюць, каб дайшла
сіла іх да найменшай істоты
тут, на зрэзе збуцвелага пня,
разбуршыньваюць кроплі жывіцы...
І ў прагалы вядуць, дзе няма
ужо ствалоў, а затое іскрыцца
свежым жвірам адхон палатна...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Эх, дарога, дарога бетонная,
колькі сіл ты ўзяла пад сябе!
Ужо прывыклі лічыць мегатонамі
ўсё, што час нам аберуч нясе!..
Ад імклівых загонаў Батыевых –
толькі пыл здратаванай раллі! –
на шыкоўныя ўезды такія мы
ўсё дазволіць сабе не маглі...
Праімчаць пад гудкі, адгалёкаюць,
анекдотамі бавячы час.
Прывіталі б сціплей сінявокую,
калі ўжо завіталі да нас!
Прыпынілі б “Рэно” адмысловыя,
саступілі бы з пліт на мурог:
што ж гуляць з рэчаіснасцю ў хованкі,
бакавых не пазнаўшы дарог?
Што ж ты, час, пад сучаснасці знакам
столькі ўмоўнасцей розных нясеш?!
І праводжу амаль абыякава
Імпазантна-святочны картэж...
Воўчым лыкам, лазою, крушынаю,
дробным лісцем спрадвечных суніц
памячаю чаргу безупынную
яркіх, шэрых, ніякіх дзянніц...
Зноў ядловец, пяскі незайздросныя
ды прымятая колам трава.
І аблокі над мудрымі соснамі.
Не лічы, бо няма ім канца...