Венанцы Бутрым - У барвах зямлі

***

Дануце Бічэль

...Змые пыл, жыватворным напоiць –
ажыве, расцвiце, усмiхнецца...
Неспадзеўкі раскажа пра тое,
што драмала i ў думках, i ў сэрцы.
Прынясе цёплым ветрам здалёку,
з ператканых праменнямi даляў,
буслянятак няўрымслiвых клёкат,
перазвоны крынiчных крышталяў,
шапаценне вярбы, плёскат хвалi,
шолах лоз, асакi i чароту.
I трывогi ацiхлi, апалi,
разам з рэхам апошнiх грымотаў...
Праспявае зусiм нечаканым,
дзень будзённы, як свята, расквецiць.
I зашэрхнуць, загояцца раны.
I не будзе ўжо болю на свеце,
страт, нападаў, гвалтаў i боек,
ганьбы нават нязначных падманаў.
Неўпрыкметна пасохне благое.
I ачнецца амаль беззаганны
цiхi вечар пасля навальнiцы
над табой, над дарогай, над Краем.
Недзе чуў пра такое... Як снiцца...
Што ж, бывае.

***

Чацвёрты дзень не зацiхае вецер,
імчыць наўскач, шукаючы ахвяры.
Ад стомы курчацца i скрдзяцца, як дзецi,
бяроз пасечаныя твары.

I дзень сышоў, i безлiч хмар сплыла,
на люстры неба – ластавак пункцiры.
А дрэвы гнуцца. I канца няма
адвечнай песнi на журботнай лiры.

Змагацца дужаму! Перамагчы
адным ударам. I, пасля, магчыма,
стаць песняй гучнай у свой час.

А выстаяць пад ветрам? Уначы
Выглядваць золак прагнымi вачыма,
прамень каторым назаўсёды згас?

***

В. В-у

Кiнем усё i на досвiтку едзем,
у дробнай хвалi губляць паплаўкi...

Дальнi бор i аблокi-суседзi
мiж драцiн патанулай лазы;
цела светлае ў цёмнай кашулi –
цягне век свой крывуля-вярба;
i над грудам, дзе продкi паснулi,
тлумiць ветрам кiрмаш варання.

Процi сонца iскрыць павуцiнне,
спеюць словы, ўбiраючы сiнь...
Хай мой голас тут раптам загiне,
толькi ты, дарагая, не згiнь!
Сотня год – толькi кропля расы
на спакойным аблiччы тваiм...

***

Не скарбаў шукаем – волi.
Каб новы ўявiць абшар,
узлятае, напяты да болю,
уцiснуты ў сталь Iкар.
I гiне ў полымi лютым.
I, фенiксам стаўшы, iзноў
рве прыцягненняў путы,
успеньвае ў жылах кроў.

Цiхiмi галасамi клiчуць яго назад
Шолахi-перазвоны, пошум старых прысад.

Недзе ў безданi золак
першую птушку збудзiў.
I расцвiтае золатам
Трава Зямлi – дзiвасiл.

***

М.М.Ш.

Дзеля славы нязгаснай – красы
пацалункамi лiпеньскай ранiцы
расцвiлi ў першых днях касачы.
Спакваля, на зары, на свiтаннi...

Сiла нашай зямлi перайшла
праз карэннi ў тугiя пялёсткi
сiнiм, жоўтым – адбiткам святла,
сцюжай зiм, пазалотаю вёснаў.

Каб спявалi ў жаночай руцэ.
І каб новую песню складалi
новы Альбрэхт i новы Вiнсент.
Ну i ты, мой шаноўны Мiхале.

Не скупiцца на колер абшар
тым, хто ўбачыць, пазнае, адчуе...

***

Ох, засцiлае туманам, хоць плач,
кладкi, алешнiк, атаву аселiцы.
Нiбы горла прачысцiў пугач,
а рагатнуць – не асмелiцца.

На той бок не пайду нiзашто,
нават птушка твая не ўпросiць:
Адбалела, як смага, прайшло...
Асталася счарсцвелая восень.

А любiў, брыдучы басанож
па iмхах, выхваляць твае вочы.
I за гэта, няйначай, ўсю ноч
той, вушасты, за рэчкай рагоча:

– Ух!-ха-ха!.. Прыгажосць перахвальваў,
хараства не знайшоўшы нi калiва!..

***

Б.І.

Не пытай ты мяне, не пытай
нават позiркам, крыху упартым!
Хай адкажуць табе: небакрай,
казялец, i ўвагi не варты,
сiнi бор, i аблокi над iм,
нерухомыя ў жнiвеньскай стоме;
i лянотным дажджом залатым
сонца бляск на звычайнай саломе...

Я не першы палонны з людзей,
што шукаюць сваю азярыну.
Там, спатоліўшы смагу грудзей,
не баiшся ўжо нават загiнуць...
Бо спазнаў, бо ступiла нага
на ледзь бачную сцежку яднання.
Небам сiнiм, бяздонным, вада.
У ёй аблокi – маўклiвыя зданi.

Толькi вочы прыкрый, зварушы
вастракрылую ластаўку – памяць.
I пачуеш, як шэпча ўначы
плынь вады пад цяжкiмi плытамi...
I, слабых не шкадуючы ног,
тым жа берагам, тым крутаярам,
ужо брыдзеш напрасцяк, без дарог,
з неабсяжным сам-насам абшарам.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Кроплi зор праз iмжу, праз iмжу...
То ярчэюць, то знiкнуць гатовы.
Не трывож – не пытай! Што скажу?
Выцвiтаюць будзённыя словы...