Венанцы Бутрым - У барвах зямлі

Гасцiла замець Поўначы пахмурнай –
Раз’юшана кiпеў над стэпамі цыклон.
I тут ён, на вадзе, ўвесь першы эшалон,
Iмклiвы вырай – чорны след хаўтурны!

Праводзiў позiркам стары-стары фелах;
Блукала думка ў выцвiлых вачах,
А там, за Прыпяццю, iх скрозь ужо чакалi!

Сто дробных сэрцаў – той чырвоны глог!..–
Людскiх не ведалi сумненняў-засцярог –
Як рэшткi вогнiшча на раўнадушнай хвалi!..

***

Першая цёплая ноч,
зноў я адчуць цябе змог!
Месяца тонкі серп
ціха на кроны прыплыў...
І сонцу, і ветру, і ўсім –
лістоты яшчэ чакаць:
новы пачатак жыцця
сокамі толькі пайшоў,
пупышак мільярды ізноў
асіляць дрымоту зімы,
і колер зялёны скрозь
нячутны ўздыме прыбой.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Скупа гукі плывуць. Аднак
час і стома возьмуць сваё –
горад гучнасць сцішыў, прытух,
дзень чарговы скінуў з плячэй.
Птушкам сніцца яшчэ без гнязда –
першы сон на сваёй старане...
Крылы помняць яшчэ пералёт,
сэрцы б’юцца напружаннем тым...
Месяц у галлі вастрыё
прытупіў аб начны туман.
Ды і зоры мігцяць мякчэй...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Як уладна кіруеш, ноч!

***

Алесiку

Ты быў такi маленечкi, што толькi й мог
Расплюшчваць вейкi, плакаць i смактаць.
А потым вырай быў. I зноў шпакi ляцяць
Шляхамi гiбелi, вяртанняў-перамог.
На гэтай яблынi старой упершыню
Блакiт i золата убачылi яны.
Пазналi страх: ламае, як i сны,
Пярун-язычнiк саду цiшыню.
Што той Паўднёвы, найяснейшы Крыж!..
Цi ж меркне нам Палярная, свая?
Хадой нячутнаю, у росах, ноч прайшла.
I ты мне усмiхаешся, не спiш,
I дню, што ўжо чакае ля дзвярэй.
Расцi, маё сцябло, хутчэй!

***

Сонны спакой неглыбокай вады,
Звонкiя россыпы лотацi.
Крок прыпынiлi, удаль брыдучы,
Вольхаў празрыстыя постацi.
Жоўты на чорным, зялёны травы –
Парасткаў новае брацтва –
Чысты, праўдзiвы i малады...
Стрэліся – і не расстацца!..

Ды мiмаходам. Дабранач, прастор,
Памяць усё захавала:
Тонкага голля спакойны дэкор,
Водгук шчымлiвы. Цi мала?
Захад – размыты на срэбным кармiн,
Слуп з нерухомаю птушкай...
Вырай змарыў з тых заморскiх краiн?
Вечар лагодны загушкаў?..

Гонiць нястрымны “Эрфурт – Масква”,
Дробязь паўстанкаў мiнае.
Крышыць сфумата сканаўшага дня
Над засынаючым Краем...
Колькi ж яшчэ на вакзалы спяшаць,
Месца выпытваць па касах?
Зрокам праводзiць, а сэрцам вiтаць
Свойскiя краскi пад насыпам?..

***

Слепiць сонца бляск на лужынах,
ручаiнамi павязаных.
А надзея зноў засмужана
абяцаннем недаказаным...
Мчыць планета, зоры лушчачы
арбiтальнымi цяжамi.
Кім жа ды калі запушчаны
ў бясконцасць... мёртвы камень?
Дык спяшай, вада вясновая,
у акiянах растварыцца!
Мы ж – слабыя прад замовамi,
І ўсё тая ж постаць снiцца,
І не ўбачыць пiльным зрокам –
зразумець, адчуць з палёгкаю
непаўторны почырк крокаў,
злучаных хадою лёгкаю...
...А над горадам, у зацiшку
стратасферным, атмасферным,
вераб’i, каштан кашлацiцца,
вецер, захад, рухам мерным
вечар, у контурах размыты,
у бяздоннасць гулкай лейкi
сыпле шрот хвiлiн пражытых
з абыякавасцю нейкай...
з абыякавасцю нейкай...

***

Калi праскочыць чарада надзённых спраў,
а ноч няўхiльная над краем паплыве,
каб стому зняць, якую дзень прыняў,
за плугам ідучы па баразне
цi гонячы срабрыстую смугу
хваль далiкатных па жытах,
пакiнь парогi, хатнюю нуду,
спяшай пад Млечны Шлях!..

На поўдзень коцiцца ў безданi рака,
як россып рос,
не замуцiўшы велiчную плынь...
Сцябло ля ног; над лугам – лук Стральца:
устаў, цецiву абтрос,
напяўшы вобмацкам удалячынь...

***

I прамiнула былое – з ветрам!
А мо з веснавою вадою
чародамi качак з асокавых нетраў?
Мо думак маiх чарадою?

Як i адвеку неба сiнела,
так вечна сiнець яно будзе.
Маё аджыве i рассыплецца цела,
іншыя пройдуць тут людзi.

Тут ездiў багаты i яснавяльможны,
не ўмеў не па-панску нi кроку:
i белыя рукi, i ўзнёслыя словы.

Астаўся гасцiнца ўзмах пераможны –
шарэе на досвiтку, свецiцца ў змроку
гэты гасцiнец вясковы.

***

Ноч ты зорная! З небам высокiм
уз’яднала зямлi берагi!..
Дзень мiнулы – якi ўжо далёкi,
той, што прыйдзе – ужо дарагi!