Венанцы Бутрым - У барвах зямлі

А ў тунелi начнога маўчання
занясе, паўтараючы зноў,
то азёрна-аернаю тванню,
то жывiцай прагрэтых лясоў...

Што ж цяпер? Пад нажамi маланак
кiламетры распятай зямлi
у надзеi, жаданнi спантанным
каб дажджы стараной не прайшлi...

Ну а мне? Тэлефон не паклiча.
Ліпне духмень на рукi i твар.
I дрыжыць – на суцэльнасць разлiчаны!.. –
на фрагменты iрвецца абшар:

то губляюць камлi мае дрэвы,
то мiж хмарамi кроны нясе.
I грымiць на паўтор, перапевам,
што, нядбайны, я страцiў цябе...

***

М.М.Ш.

З-за Белалесся* заходні вецер,
цяжкія копяцца хмары.
Раз-пораз рвецца, дрыготка свеціць...
І побач! Пярун ударыў!..

Але прагоніць... З’явяцца, гінуць –
гракоў над пагоркам кідае...
Блакіт – праз попел, бы сець ускінуў.
Ды чорна над небакраем!..

На самых нізкіх глохнуць акорды,
а шлях – з ясна-шэрага тканы.
Цягні жа, хмарнасць з нарвежскіх фіёрдаў,
далей – на Мыш*, Лебяжаны*...

Пераглядайся ў старых разорах,
поўных жывою вадою!

* населеныя пункты Баранавіцкага р–на

***

Прылятала прыцемкам птушка,
а якая – ніхто не пазнаў.
Вецер нават лістка не кранаў,
сарамліва галінкай не гушкаў,

зухаватасць, сумяўшыся, траціў,
як на дрэва садзілася тое...
Пер’е мела яна залатое.
І блакітныя вочы дзіцяці.

Знікала дзіўная на чорным фоне.
Як твар сланечніка, палонены сутоннем.

А пражытых гадоў і хвілін,
што шапталі аб казачным нечым,
цэлы сноп каласоў – за адзін...
Непаўторнасць жаданай сустрэчы!..

***

Флёксаў купіны тлеюць. А змрок
акрыяў, загусцеў, ападае.
Да акорда акорд – і вянок,
што не вяне і цвет не губляе.

І цямней, і цямней. І пара
на дабранач сказаць тыя словы,
каб спакойна заснула трава,
і дзіванны схілілі галовы.

Нібы голас дзяцінства – ледзь чутны,
нібы пах несабранага мёду!
І зліліся харалам магутным
дні: калыскі, жніва, адыходу.

Прыдзе час – усё патоне ў начы.
Данясці. Не згубіць. Зберагчы!

***

Праменняў сонечных апошні клін
лязом алмазным голле рэжа.
І ўжо не сумная сцяна ялін –
тутэйшы арабеск, дзівосная мярэжа...
Ля лесу коні; ногі ў малацэ –
туман пайшоў, цішком паўзе імшарай.
Як трапяткое птушаня ў руцэ,
дзень ціхенька сканаў, цямнее тварам...
Ды весела у роздуме сачыць,
як разгараецца смалісты бок карча,
і дым, што сон, снуецца па агні.
А поплеч, вогнішча вакол, сядзіць
маіх мужыцкіх продкаў грамада.
І зорак грамада – ў вышыні...

***

М.М.Ш.

Глянь: па бульбянішчы – скрозь матчыны сляды.
Як злепкі тых, што час даслаў з Пампеяў,
адбіўшы прагна на гарачым глеі,
каб засталіся явай назаўжды.

Як ломіць у крыжы! Да самых хмар
няўступліва шнуруецца палоса.
Самотнай птушкі крык ці песні адгалосак...
І сонца стомлены ў паўнеба твар.

А колькі трэба сіл, каб боль перамагчы,
зло чэрствасці людской? Ці дачакаць вясны?..

Не дачакала... З сёстрамі пайшла
спяшаць з дакопкамі на тым нябачным полі.
Няслі свае сцягі: работу дацямна,
прышчэрблены капач і серп, крывы ад болю.

ДЗЯЎЧЫНКА Ў ПЕЙЗАЖЫ

Як зложыцца яно, тваё жыццё?
Табе яшчэ й дванаццацi няма...
Цi памяць зберажэ тваё iмя,
цi адашле у небыццё?

Цяпер ты – ўвесь iснуючы абшар:
далёкi грому хор, пужлiвасць блiскавiц,
пах скошанай травы, рамонкаў i сунiц,
аераў гарката i пераменнасць хмар.

Ты птушкаю ляцiш – i смех твой наўздагон,
ўсё тулiцца к табе, у радасны палон.

Дзень зiхацiць, як страказы крыло –
мелодыя i рытм вышэйшага настрою.
Хай будзе ён тваiм. Яшчэ нiхто
не зладзiў з доляю людскою.

***

Алесiку

Там, за вадою, светлыя пяскi
смугой лiловаю закрыла,
узняўся вецер, мчыць на пругкiх крылах
і пляжыць лазнякi.

Ўбiвае ў небасхiл ружова-белы штых
маланка-блiскавiца.
Яе не ўтаймаваць, прад ёй адно скарыцца!
I Сож сiвы прыцiх...

А наш маленькi спiць, перамагло...
Нясе па хвалях сну крыштальнае вясло...

На захад сонца йшло, як радасны асiлак,
і рукi матчыны, i лёгкай хмаркi цень,
і напалохаў чмель, i крапiва ўкусiла...
Якi шчаслiвы i бясконцы дзень!