Венанцы Бутрым - У барвах зямлі

І смуткам пацягнены веi,
позiрк астатнi, расстанне,
захад без кроплi надзеi,
паўночы глухмень, свiтанне,

дзень новы, боскi бязмала;
Глюк-Крэйсляр, “Мелодыя”, тая,
што дзеля нас завiтала
i пераможна вiтае,
клiча над грэбенем хвалi,
часам ледзь чутна, ды шчыра...

***

...Вечар заiнелы з лёгкасцю зайздроснай
сцеле-кампануе ценяў сiлуэт,
дрэў, фiгур, таксi, услужлiвых кiёскаў,
занятых падлiкам планавых манет...

Моўчкi побач крочу, думкамi цвярозы.
Моўчкi я цікую, як глядзяць услед.
У лагу далёкiм амярцвелi лозы,
па зазiмку чыстым – двойчы воўчы след...

А табе да твару ў шапачцы-кубанцы,
і каўнер так слаўна да шчакi прынiк...
У чарнаце над намi ў нетаропкiм танцы
дробны снег і вузкi, мутны маладзiк...

Я не стаў разважны, я не стаў цвярозы,
летам або ўзiмку – ўсё той самы хмель:
у лагу без назвы – гнуткiя бярозы,
буйству маiх думак белая пасцель...

I шчыруе горад перманентным святам,
не спяшае гучнасць замянiць на сон.
Светлафор нястомны... I мiгцiць заўзята
на карнiз пасланы пульсаваць неон...

***

Толькі снег, белы снег, мокры снег...
А цябе – усё няма і няма...
Прыпынілі хвіліны свой бег,
забарона на гучнасць прыйшла!..

Белых клавішаў сціснуты рад.
Чорных рэдка расстаўлены строй.
Закрані з іх любы наўздагад –
толькі шэпт... Гэта снег за сцяной...

Толькі б тых дачакацца ім рук,
тыя пальцы адчуць над сабой –
хай ажывяць абноўлены гук
феерверкам над кожнай струной,

рэхам чыстым ад мутных вакон
да магніту нібы – да яе,
вадаспадам за той Рубікон,
што праз мора чакання цячэ!..

Каб нясло ў забыцця акіян
ветрам, хваляй, жаданнем маім.
Не патрэбны мне сёння падман –
белы снег...Гэты шэпт ні аб чым...

ЭЦЮД

...Тужэе ультрамарын
за адпацелым акном
у зблытанай сетцы галін,
звязанай вялым святлом.
Памяць які ўжо час
пальчаткай з драбніцаю шкла:
гоман бяседы прыгас –
ЯНА нечакана ўвайшла!
Ты, акалічнасцей збег?
Душы нястрымны парыў...
Сіні за рамамі снег.
Проба звяна на разрыў...
Ды не заўважыў ніхто,
а ўжо адчуць – і не змог,
як ветрам вясновым прайшло
па лютаўскай скуры дарог,
як промня наставіў лязо
гарачага лета пульсар,
каб схамянуўся ЯГО
перанапружаны твар...
Ды не заўважыў ніхто –
бачаць жа ўсё навылёт –
як пульсавала жыццё
праз макіяжу налёт...
І зноў стаў звычайным пакой.
І сутыкаліся зноў
шпількі гамонкі пустой
на скрыжаваннях размоў.

...Дзве пары розных вачэй,
а далягляд ім – адзін.
І ўсё хутчэй і хутчэй
віруе кола хвілін.
Спыніся, імгненне, і стой
побач з жаданнем маім!

...Цёмны, тытунны настой.
Смутак, празрысты зусім...

***

Шэрані ціхія звесткі. Пара...
Досвітак першы настылы.
І ўсё нешта гоніць з двара,
нібы перабольшвае сілы...

Шэрага неба дыван.
Лёгкая постаць як з мары:
Шапачка, футра на стан
і подых воблачкам пары...

– Дзень добры, няўжо і мароз
Вам ясныя колеры дорыць?
Я – мерзну, хаваю нос!..
– Мне кожны дзень без дакору.
– Вам вядомы нейкі сакрэт!
Ці от, смяецеся з кабеты...

***

Месяца тонкі акраец.
Ночы размытая грань.
Бачыш, памалу світае,
мо не шчамі, перастань...

Тое, чаго ты чакала,
як хлеб надзённы, прыйшло.
Толькі яшчэ не хапала
Вашай журбы, Адамо.

Чуеце крык амярцвелы,
гэты бясконцы і белы?

Новы халодны сумёт
сыпле крылом забыцця
снежаньскіх пчол карагод
у чароўным танцы жыцця...

***

Гэта, мусiць, апошнi ўжо снег
сакавiцкай халоднай усмешкай
абагрэў вузкi просмык застрэшка
i шурпатую шыфернасць стрэх.

Дрот звычайны – як шнур дарагiх,
дню будзённаму збытнiх, карункаў.
А галіны ў чэзлых рыштунках
нiбы ў квеццi ўсiх веснаў былых.

Падказаў успамiн дарагi –
гэта нашы бялелі снягі...

Пазаўчора ўскрай палiгона
з-пад счарнелага лiсця старога
я выкопваў сцяблiнку зялёную.
I цiшком вiншаваў з перамогай.

ШПАКI

В. В–у

Прыцiх лiман, ды ўсё яшчэ булькоча
Ля нiзкiх берагоў халодная вада,
Наркотык – мул разгойсанага дна –
Сiлком глытаўшы на зыходзе ночы.