Венанцы Бутрым: У барвах зямлі

На запясцi жыцця анi знаку –
пульс у скронi даўно перайшоў,
шле па Морзе прывет i падзяку
з тых людскiх i даверлiвых слоў
тым, хто ўпартасцю волi ў дарозе,
хто спяшае ў нязведаны шлях:
не ўпасцi вам ніц у знямозе
і спагады ў родных вачах!..

Ноч ты зорная з небам высокiм!
Рэха-прывiд ўдалечынi!

***

Дарэмна так марудзіце з адказам
каторы год!
Такую нерашучнасць ці развагу
як зразумець?
Змяняюцца ў прыродзе поры году –
зноў красавік...
Упарта ўсё ўзнімаецца да сонца,
інакш і не было!..

Яшчэ не песні – адгалоскі іх,
настройка струнаў...
Яшчэ не колер ўзноўленай палітры –
як успамін...

Пачатак сёмае. І зноў світанак.
Вам спаць яшчэ...
Лядыш празрысты – палавінка-месяц –
амаль растаў...

Спяшаецца жыццё, змяняе ночы, дні,
далей ідзе
адшукваць намаганнямі маімі, Вашымі
не менш як ідэал.

Ці ж правамерна, каб штодня
сумненням прарастаць?
Карысці колькі ад такога дрэва,
калі яно ўкарэніцца аднак?

Дарэмна так марудзіце з адказам!..

***

Маладзік – нечакана прыемным пытаннем,
бездакорна з лімоннага выдзьмуты шкла!
– А чалом, ты нарэшце прыйшла!..
– Каб абняць і шапнуць... аб расстанні!

...Сарамлівай усмешкай прытомлены захад
праз апошні сутоння прастор,
змаладзелыя кроплі старэючых зор
на халоднай мазаіцы дахаў...

Вокны – насцеж, знаёмыя песні
(і “Прыйдзі...”, і “Чакаю даўно...”)
з цёплым ветрам на мяккае ночы крыло
асядаюць, каб плыць у паднябессі...

– Адыходжу. Праз тыдзень чакай
навальніцы, ужо летняга грому...

***

Сонца звонкі злітак.
Першы пыл дарогі.
Бляск несамавіты
з імпульсам трывогі.

Бы зялёным пылам
цягне па абочынах...
Толькі радасць – міма,
быццам ужо сурочана!

Быццам не патрэбен
красавіцкі вечар,
з галубамі ў небе
новая сустрэча,

купал так знаёмы,
той, бясконцы, сіні,
што не меў аб’ёму
і не ведаў ліній.

І матыў далёкі
і амаль нячутны,
як прызыўны воклік,
як адказ пакутны...

Што ж гібець у скрусе,
лічачы няўдачы?
Адбылося, мусіць,
і не перайначыць.

Што лічыў сустрэчай –
стала развітаннем.
І канае вечар.
А ці будзе ранне?

***

Калi у памяцi перабiраю днi
цi ценi дзён, змарнелых, i бясследна
(як зерне, што на глебе беднай
не мела сiл падняцца i расцi),
прапаўшых для мяне i для людзей,
бо перамолатых мiзэрнасцю падзей,
з дзiцячай роспаччу знайду адзiн,
падхмелены, як сок з марозу журавiн.

Вясковай працаю прытомлены залiшне,
улёгся ён i сном каменным спiць,
паклаўшы галаву на роснае крысо.

Лiст не варухнецца. У венцер вiшнi
заблыталася зорка. I глядзiць
у цёмны двор i чорнае акно.

***

Дзён маiх лепшыя днi –
чэрвеня лад i спакой!
Май, красавiк адплылi
радасцю буйнай такой...
Сутак сто доўгiх, бадай,
да зор вераснёўскiх яшчэ,
так што пакуль не чапай,
смутак iскрыстых начэй!..
О, не заменiш нiчым:
ноч – тры гадзiны ў паўсне,
дзень – па зямлi, i з усiм,
што паўнакроўна жыве.
Дзе ж аглядацца назад?
Птушак iмклiвы палёт.
Лёскат, iмпэт аўтастрад –
вецер, што б’е навылёт!
Хлеб, малако. I вiна
ява тугая ў крывi.
Як ацанiць, ды спаўна,
дзён маiх лепшыя днi?

***

Можа слоў і збяру, каб злажыць
песню тую, што вецер спяваў,
калi, радасцi поўны, iмчыць
над галовамi сцішаных траў.

I хоць калiва тых, што ў сабе
маюць сiлу прыдбанага болю,
калi скаргу над полем нясе
ад паломанай iм жа таполi.

Адыходзяць. Цi вернуцца зноў
галасамi далёкіх сяброў?

Гарады беларукiх бяроз,
вербалоз ля санлiвай ракі!..
Доўга буду гукаць перавоз
і збiраць вашых песень лісткі...

***

Млява шэпчуць стамлёныя губы –
лiсце скаргу бясконца вядзе
у чаканнi бяды або згубы:
навальні... Навальніца ідзе!..

– Адарвешся ад роднай галiны –
i выгнанне – жабрацтва i смерць!
Гоман дробны, глухi, безупынны:
– Што ж цяпер? Што ж цяпер?..

Сiне-белым ускiнецца ў хмарах –
трацiш слых i цямнее ў вачах,
бо зарнiцай бiблейскiх пажараў
працiнае знямелы абсяг...