Венанцы Бутрым - У барвах зямлі

***

На хісткія трапы. На борт –
у жалезнае чэрава тральшчыка.
Са штыкамі – на панцыр кагорт.
За дзень заўтрашні.

За жаданы ў спёку глыток.
За ўсё, што на пірсе пакінуў.
За дзяцей. За ўзбярэжжа пясок.
За ўсіх – за Радзіму.

У кулямётаў захлёбісты брэх.
У мінаў д’ябальскі рогат.
Песня Вашых пакут – не памрэ!
Ваша смерць – Перамога!

Ну,вот мы и на месте,у конца земли,
в безлюдном скифском,дальнем и
глухом краю...

Эсхіл “Праметэй прыкаваны”

(Пераклад С.Апта)

Паслушная Уладзе Сіла беззаганная
Даставіла яго сюды па найвышэйшаму загаду.
Ён богам быў. Ды ўпісана: “За здраду”.
І росчырк – Зеўсавай рукою змацавана.

Што месца тое выбрана няблага –
Ў дзесяту кнігу ўпішацца севілай:
Дражніць яго тут мора будзе сілай;
Рваць пасланец; і мучыць смага!

У скалы вал за валам мерна б’е...
Пасохлы мох... Нат вуж не прапаўзе...

І здані дзве: быцця і небыцця,
Дзве сёстры родныя – галеча і багацце.
І ўся здранцвелая ад гора маці
Ўсё туліць да грудзей скалелае дзіця.

***

Аўтару чароўнай “Таўрыды”

Дрыготкае вогнішча – кропля ў начы!..–
барвавіць каменняў белыя твары.
Выйшлі на пашу неба атары,
а Ваша – дрэмле у сэрцы Яйлы...

І ўжо спаць нельга: у цішыні,
у скалаў заломах, у церневых сплётах
жальбаю-крыкам птушкі залётнай
губяцца гукі – дзеці зямлі.

А ўзнімеш голаў – Пегас крылаты
імчыць з Гелікону – такі ўжо лёс! –
прылёг над прорвай Вялікі Пёс,
а меншы, ўядлы, гоніць заўзята!..

І ўсё замерла... Не, не дагналі:
не зварухнуліся нават Шалі!..

***

...Мы зрадніліся, вечна жывое!
Даспадобы голас мне твой,
а душу не пакіне прыбой,
стаўшы родным жытнёвым прыбоям.

Ты старэй шапаткіх каласоў...
Ды смяротны абдымкі твае,
калі ўзбуджанай хваляй нясе
пах прадоння, як першаасноў,

перамалвае жвір на драбніцу
дзень і ноч, міліярдам часцін,
што ляцяць з невядомых часін
і не маюць патрэбы спыніцца...

Да сустрэч!..

***

...Там вечар на цёплую рунь
цені халодныя сцеле...
Хусты шаноўных красунь,
жоўтыя посцілкі зелля!

Папару сівыя пласты,
запознены краснагаловік!
Сімвалы вечнай красы,
знакі маёй любові!

Выраі, вёсны. Гады.
Памяць і дым ліхалеццяў.
Спявайце ж мне, верасы,
Балюча-звонкім суквеццем...

Краю, дзе рос і жыву,
поле смужлівай пяшчоты!
З прыдарожных каменняў злажу
помнік мясцовай работы:

гонкія хвоі чатыры
вартай на стораны свету.

Між іх, на бурштынавым жвіры,
месца адвечнаму лету.

Згедзеўшы – сойка пяро,
скарб свой адзіны, пакіне,
каб хараства прыбыло
на жоўта-янтарным і сінім,

дзе кроплі ружовай расы
у квецені дзікае ружы.

А ўсё абвілі каласы,
якія і вецер не здужаў...*
* Канец Паўднёвай нізкі.

***

Ўжо адцвiло. I з асцярожнасцю –
куды спяшаць!..–
перабiрае завязь кожную:
цi даглядаць?

Цi хопiць сiл, адменнай якасцi
(расце – спялi!),
каб не згубiла абыякавасць
красу зямлi?

Каб на зялёным яблык ласкавы
як мак iрдзеў,
свяцiўся паўнацэннай часткаю
аблокаў, дрэў,

прамераных i не празначаных
сцяжын, дарог,
дзе выпадкова цi прадбачана
твой шлях пралёг,

пагорка, лубiнам укрытага,
пнёў, валуна,
дзе кожны раз сустрэне сiтаўка,
ўсё адзінюсенька-адна.

Цi жыта побач: хваля шэрая
аб чым пяе
крыху маркотна, бо размерана,
табе i мне?

...Рунела, мерзла. Красавiцкiя
ўзяло дажджы...
Хай выстаiць пад навальнiцамi!
I назаўжды!

ЧАША

Бляклую рунь за дарогаю,
цёмны ядловец наўзбоч,
раніцу, фарбамі ўбогую,
месячна-зорную ноч,
захад паводкай раскошы,
поўдзень праз смех навальніц,
з мятлікам, у лузе няскошаным,
з пахам нябачных суніц,
шышку, што ботам раструшчыў,
сцежку, што верна вяла
ад задуменнасці пушчы
у шматгалоссе сяла,
песні акорд развітальны,
сонца прамень на вісу –
ў чашы, празрыстай крыштальна,
ўпарта аберуч нясу.