Венанцы Бутрым - У барвах зямлі

2
За расчыненым насцеж акном
супакойваўся ўзбуджаны гром.

Кроплi з цёмнага скочваў лiста.
Адганяў – не жадала душа! –

мiтуслiвы, роспачны рой:
хай сумненнi ляцяць стараной!

Цi ж не бачаць? Нябёсаў агонь
хай iх спалiць, ратуючы ўстронь!

3
...Зразумець – не змагла! Назаўжды,
стрымгалоў, вужом пад лаўжы,

пад усмешкай – лязом зiхацiць! –
ўсё нямее i ў прорву ляцiць!

Пад насмешкай – ўжо словам сышла! –
чорнай роспачы выспець пара!..

Як жа будзе? Цi можна сцярпець?!
Бездань неба. Месяца медзь.

4
Сёння так спакойна аб тым,
што ў той час блюзнерствам было б!
Не спяшай прыняць варажбу
цёмнай ночы, поўнi, дажджу...

МІНІ-МАСТАЦТВА

Альфе

Перасыпана сінь паліняла
чысцінёй нечаканай аблокаў.
Дацягнуўся б рукою бязмала я,
а на справе – далёка-далёка!..

А на справе – зусім недасяжнае:
птушкі – плямкамі, ўзбуджаны вецер,
і шматтонных метал фюзеляжаў
проста дробнымі блешнямі свеціць...
Дзень пры дні. Усё прыстойна наўкола.
Усё як след і, лічы, бездакорна.
Дзень у дзень праварочвае кола
рэчаіснасць твая, рукатворная.
Усё размовы, размовы, размовы.
І – правалы. І ўздымы, і ўзлёты
экстра-інтэр-экзістэнц-асновы
з неадменным пушком пазалоты...
Толькі раптам – ужо не пакліча,
ўсё па-свойму жыццё спланавала.
І ідзе ён, цвяроза-трагічны,
ураўнаважаны... зломак бязмала...
А на справе – брыдзе, ужо атручаны,
ногі шлях паўтараюць прывычны...
– Што шукаеце вокам змучаным,
Homo sapiens... трагікамічны?
З ціхай зайздрасцю: – Сінь паліняла,
колер стрымана – гучны, бо вечны,
зразумеў бы ўсю сутнасць бязмала,
ды маячыць профіль там нечый...
Восень, чыстыя барвы не тоячы,
як чакала: пад ногі, на плечы...
Ды мільгае ўвесь дзень, як надоечы,
сілуэт так знаёмы, ужо нечы...
Ўсё аблокі – заўжды недаступныя,
на мяжы, на спрадвечным падзеле.
Што ж так, восень, спяшаешся, рупная,
а даверліва барвамі сцелеш?..

***

Чым жа свеціш, пажоўклае лісце?
Раз’яснеў змрачнаваты пакой...
Мы маўчым – гук адзін будзе лішні.
Твары нашы палоніць спакой.

Гэта водбліск зляцеўшых паводак?
Майскіх раніц бясконцы працяг
залаціцца – прыспела нагода! –
сарамлівасцю ў шэрых вачах?

Што сплыло пад чароўнай усмешкай,
тое у сэрцах стамлёных баліць.
Колькі б крокаў яшчэ па тых сцежках
і без іх ці дарог адхадзіць –
неба сіняга ветразь напяты.
А па ім – залатыя зярняты...

***

М.М.Ш.

Цякуць гады. I часу плынь нясе
ўсё новую вясну, як i мяне з табою.
Ты ведаеш, i я перад сабой не ўтою,
што наблiжаемся да мэты пакрысе.

Адным знайдзёнкаю, а iншым – горкай згубаю
ператасуецца часамi ўсё, нiбы калода карт:
з кахання – лёгкi цi нiкчэмны жарт
і недарэчны фарс – з работы любай.

Ды што! Вось жнiвень дабiвае днi,
і хутка астрам дацвiтаць на каранi...

Ўжо неба пачало хiлiцца долу,
твар месяца злiняў ад смутку i турбот –
быў сёння першы павуцiння лёт:
спакойна ўпэўнены, хаця яшчэ i кволы.

***

Двух дзён хапiла, каб страцiлi
лiпы свой далiкатны ўбор.
Мой ты верасень, мы ж пабрацiмы,
не глядзi спачувальна, ва ўпор.

Як у маi свет ўбачылi дзецi –
што ж, я радасць сваю не таiў.
Толькi зжыцца паспелi – аблецелi,
мiрыядамi жоўтых крыл.

Злосць людская каб долу iх кiнула –
дык уступiцца, хоць словам благiм!
Пад нагамi рака жаўтаплынная,
за плячыма – пражытага дым.
I нясе яго ветрам удаль,
назаўсёды. На жаль.

Л.I.П.

Досвiткi цiхiя, досвiткi ясныя,
песня прасторы без слоў!
Тыя сустрэчы вясёлыя, частыя...
Чым жа хвалюеце зноў?..

Вецер прыцiх немаўлём супакоеным –
Мацi-заранка ўсю чуласць яму...
Што ж я, у жыццi часам нечым раздвоены,
тут – усё цалкам прыму?

Шолахi дрэмлюць, лiст не зварушыцца
ў шчытных абдымках расы.
Слухаеш, нечым таемным узрушаны,
птушак, нясмелых яшчэ, галасы...

Дзень будзе доўгiм, стамляюча гучным.
Пройдзе наскрозь праз цябе.
Будзе няўтульна? Мо i нязручны
груз гэты раз пападзе.

Успомнiш, апалены крыўдай цi здрадаю,
неразуменнем намераў тваiх,
гэты пачатак бясхмарны i радасны,
свежасцю поўны уздых...