Венанцы Бутрым - У барвах зямлі

***

Цёплы вечар. Ціхая ноч,
разрасліся даўжэзныя цені.
Расцвітае нарцыс, не суроч...
На нябесным скляпенні
ўраўнаважаны месячны бляск –
прападаюць драбнейшыя зоры.
Прыглядзіся: яшчэ адзін раз
свет сваё, патаемнае, дорыць...
А праявы чужога жыцця
маюць голас праўдзівы і гучны.
Чуеш? Шэпча аб нечым зямля –
голас дзіўны, шчасліва-пакутны...

Затаіся, чакай: зараз ветрык пачне
перамешваць над кветнікам пахі!..

***

Дужы вечар ночы чакае –
Песні-явы, сноў чыстых.
Прыпыніўся, маўчыць прамяністы.
І усмешка па твары блукае...

Дзікі голуб – тонкі пярсцёнак –
знік у кроне ліловай акацыі.
І пара першай зорцы займацца
там, на небе, на небе зялёным...

То яна: цёплы подых і крокі!..
Водсвет захаду комін пакінуў,
цені ніцма на сцежку, на гліну...

Яркі след! – дробны ”МІГ”, адзінокі,
забірае вышэй і вышэй...
Кропляй, кропкай... знікае з вачэй...

***

Па-над таполямі бязважкі белы пух,
нястомнай ластаўкі праменьчык чорны –
палёту след, адбітак бездакорны
на бездань сінюю і чысты, белы пух.

Дакладная дуга – бетонных праслаў рад,
нібы магутнай ускінутых рукою.
І ветрык міру, працы і спакою
праз захаду разліў і тапалёвы рад.

Аб чым цвіліць маленства угары,
мне не даведацца. А ветру крокі
не палічыць. Празрысты і далёкі
ўжо месяц праявіўся угары.

І ўсё цяплее у грудзях ад чыстых
гадзіны шарай дотыкаў празрыстых...

***

Рэдкую хмарнасць над гаем
ноч неўзабаве зглыне...
Выплыве месяц, яго запытаем:
– Аб чым жа салоўка пяе?

– А ні аб чым. Чалавеку, вядома,
чуецца родны матыў,
той, што прысніў, ну а потым нястомна
скрозь праз жыццё пранасіў.

...Моўчкі рассоўвае пасма дарогі
купкі алешын у бакі,
і неўзаметкі ясны, двухрогі,
лёгкія хмар чаўнакі...

Узноўлены пошчак класічнае гамы
зор прастаўляе ўгары,
а ў перспектыве – патрэбны напрамак
роўны агонь на бугры.

Ціхае вогнішча з лап не смаловых
кветкай ўзышло на зямлі,
перапыніўшы пачатак размовы:
– Хлопцы, здаровы былі!..

Моўчкі пасунуцца: – Месца ўступаем,
вечар не грэе, маўляў...
Чуеш, як сыпле нястомны над гаем
водгукі свойскіх праяў?

Чую! І ноч, і заслухаўся месяц,
плазам дарога лягла.
З-пад у зеніце схаванага крэсіва
іскра над намі прайшла...

***

Верас дробны, худаватае сцябло.
у сасонніку задуха – не стрымаць.
На пясках тут ці буяла што калі?
Светаяннік вырас кволы!.. Без яго – ніяк!
Тут скупыя краскі і прастор.
Белыя слупы высакавольтныя. І да суніц
прыгажуняў пяць ці шэсць.
Трактарыст пайшоў па вермут у сяльпо.
Праз гадзіну вернецца. Зноў ціха паляжым,
з цыгарэты вялай смокчучы дымок.
Спомніцца:
а недзе ж сельва – на зямных дражджах!..
...Жонка на гадзіннік глянула:
– Ужо ж павінен быць...

***

Яловы тонкі вочап.
Жалезны круг вядра.
Дапялі зорак вочы
калодзежнага дна.

Гараць таемным бляскам
у мяккай чарнаце,
шкадуючы заўчасна
упартага – мяне?

Пакепліваюць ціха:
– То ж не юначы век!
Агню ці прахалоды
шукае чалавек?

Ці той гарачай згубы,
ці толькі прагу збіць?
Перасыхаюць губы?
І ў грудзях смыліць?

Ім – сохнуць, бо чакалі,
а сэрцу – успамін?
На цёмнай ночы хвалі
ці ж мала іх, прычын?..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Прадоння подых волкі.
І пляск глухі вядра.
Загойсалі асколкі
чакання, зорак, дна,

надзеі нетрывалай,
як зорка на вадзе...
Ноч марна адгучала –
мо дзень не падвядзе?..

ЖАРТАЎЛІВАЯ СЕЛЯНІЯДА

Мяне – ужо не будзе. А гэты месяц,
святлом наліты, як болем,
узыдзе нячутна над чорным лесам
плысці паважна над полем.

Над перапёлачкай: плакаць даволі,
ножкі застудзіш па росах...
Ох, доля, доля, матухна-доля
ціхагалосых і босых!..

І неўзабаве – над нашым садам:
па верхавінах прыгнутых
вішань-чарэшань бляскам-прынадай
селяніяннай атруты...

Адводзіш позірк?.. Няўжо напалохаў
прывід лунатычнай хваробы?
Усё ж памяркоўна і без падвоху...
Мне гэты бляск – даспадобы!..