Уладзімір Някляеў - Так

Сыйшліся ўжо яны
ў турніры тэатральным -
Драўляныя шчыты, драўляныя мячы:
Як смешна, Божа мой!
Нібыта знак астральны,
Апалены спарыш дыміцца на плячы.

Усмешкі матылёк
прыкрыў апёк балючы,
Не ўбачаць боль яе
ні ў лахманах рабы,
Ні рыцары ў плашчах, падобных на анучы,
Што б'юцца за яе -
Пярэсты і Рабы.

Пярэсты перамог! Зламаўся меч Рабога! -
Як смешна, Божа мой!..
Яна цалуе крыж
На вернасць аднаму,
прымроіўшы другога...
Дыміцца на плячы апалены спарыш.

ПІРАТЫ

І дзень, падараваны на зямлі,
І ноч, падараваная ў нябёсах,
За небасхіл сплылі, як караблі,
Спякотны сум пакінуўшы ў матросах,
Што падымалі ветразі на іх
І ў шале страсці кіравалі ў хвалі,
І так былі шчаслівыя ў той міг,
Як ні раней, ні потым не бывалі,
Бо ні раней, ні потым не плылі,
Не баючыся, каб не патапілі,
Забыўшыся зусім, што караблі
Яны, нібы піраты, захапілі,
І ўжо спяшаць эскадры наўздагон,
І ставяцца ва ўсіх марах мярэжы,
Каб спраўдзіць справядлівасці закон,
Ва ўсім пакласці рубяжы і межы,
Каб тых дваіх злавіць, вярнуць да ўсіх,
Вяроўкамі спавіць, парваўшы снасці,
На ўсіх пароўну падзяліць той міг,
Што двое ў страсці рызыкнулі ўкрасці, -

Але пакуль шчаслівых не знайшлі,
Схаваных недзе на Галапагосах,
Ім дзень падараваны на зямлі,
Ім ноч падараваная ў нябёсах.

З ДРАНЬКО-МАЙСЮКА

Там, дзе ўжо ноч, там спяць, альбо крадуцца
Да куртызанак, што таксама спяць,
Укрытыя пялёсткамі настурцый -
І матылькі ў альковы іх ляцяць,
Каб кветкі пацалункаў рассыпаць
На губы палюбоўнікаў, на вочы,
На грудзі - што, як свечкі дзве, гараць
І паляць крыльцы матыльковай ночы...

Пад страсны шэпт спалёных бліскавіц
Сусвет начны ў любоўным ложку тоне...
Так у часы і свечак, і газніц
Было - і засталося пры неоне,
І будзе, я не ведаю, пры чым? -
Таксама, як не ведаю прычын,
Каб не аддаць - хай з кім заўгодна ў змове! -
Усё, што ёсць - за ноч адну ў алькове...

АРФА

Яна на арфе ў маладосці грала...
У шапіку цяпер (каля вакзала)
Гандлюе цацкамі... Я самалёцік "ЯК"
Купляю і пытаюся: "Ну як
Жывеш?.." Яна: "Ды ўсяк бывала...
Перажыла..."

Сям'я... І муж байбак
І п'яніца... І дзеці...
- Колькі?
- Двое.

Ды нешта ў ёй скразное, незямное,
Як арфы гук!..
- Ты знакаміты стаў...
Я не чакала...
- Сам я не чакаў...
Шыкоўна выглядаеш...
- Што ты!.. Што ты!..

Па ўсёй размове...
Соль... До, рэ... Фа, мі...

Глядзім у неба. Бачым самалёты,
Хоць там ляцяць анёлы з арфамі.

***

Стогадовай габрэйцы на "ІЛы" -
Хоць куды, каб памерці скарэй.
"Перавозім жывыя магілы, -
Мне на позірк прамовіў габрэй. -
Жменьку горкага пылу з парогу,
Дробку солі ды кварту вады.
Гэта значыць - навечна ў дарогу,
Незваротна туды, назаўжды".

Па цыгарцы мы з ім запалілі
І па чарцы кульнулі нагбом.
І маторы раз'юшана вылі,
І круціла зямлю пад крылом.

І ляцела магіла жывая,
І ўзвывала люцей і люцей
Над краінай, якая зжырае
І выплёўвае родных дзяцей.

КУРСКАЯ ДУГА

Трагедыя расійскай субмарыны...
"Як гэта так?.." - дапытваюцца фіны,
Нібыта я расійскі адмірал...

Яшчэ жыве, як здань, Саюз адзіны,
Яго легенды і яго быліны,
І доўжыцца жахлівы серыял.

Хай рухнуў Рым - стаяць яго руіны:
Афганістан, Чачня, Чарнобыль... Міны
Раскіданы сярод пяскоў і скал.
Імперыя ўсё шчэрыць зуб звярыны -
І на шляху расійскай субмарыны
Паўсюль яе скарожаны метал.

Смерць не страсеш, як страшны сон з пярыны...
Як рускаму, мне спачуваюць фіны,
І ўсюды клін - куды сябе ні кінь...

За маракоў расійскай субмарыны
Памолімся. Ва ўсіх нас Бог адзіны -
Амінь.

УЦЁКІ

"Я ўцёк з Радзімы..."
Адам Міцкевіч.

Прасцяг нябёс зацьмілі крумкачы,
І страшна стала - хоць ты ў ноч крычы,
І ён з Літвы надумаўся ўцячы,
І выбіраў краіну межавую,
А ўцёк ён - мову выбраўшы чужую.

За выбарам адным паўстаў другі:
Жытло чужое, не свае даўгі,
І ўрэшце - на чужой зямлі магіла...
Хіба яго Радзіма не любіла,
Ён быў не крэўны ёй, не дарагі?..

Дык за свае ці продкавы грахі,
Альбо па нечай патаемнай змове
З Радзімай развялі яго шляхі
У неадольным - у радзінным слове?