Эдуард Акулін - Радно

Поўня

Белая як бяльмо на боскім воку
яна помніць сябе
вузкавокай японкай
я яе помню
рэшатам яек поўным
да Вялікдня сабраных бабуляй
ваўкалак яе помніць куляй
срэбнай смерцю
між чорных воч
поўня – блін на патэльні ночы
поўня – выпуклы пуп жаночы
поўня – выспа спакусных сноў
поўня – пудкі бусловы поплаў
не палохай яе і сам
не пужайся ніколі поўні--
помні: поўня паўночны Храм.

Валун

Ад лядовых часін Калумб
для паўночных вятроў -- калун
дубаволатавы кілун
заімшэлы авал – валун
валун – ад’еты валляк стагоддзяў
катаклізмаў мінулых зоб
семя, што самародзіць
самы мудры ў акрузе лоб
валун – вечнасці вольнаёмнік
бокамлежачы мусіць жыць
ён самому сабе -- ёсць помнік
гэты вечнанятленны Жыд
вынікаючы вонкі з ночы
новалунавы цвеліць цень
і ў час той нябоскі хоча
ён адужыць самую Смерць.

Пастка

Да часу – tabula rasa
да ночы – пустое цела
пачостак для пасткі -- мяса
знявага ёй – рэха стрэлу
пастка – спакусы пустка
пастка – сіло квадрата
пастка – пасцель Пракруста
скрозь помсціць за пост свой пастка
сабе яна – брыганцінай
хоць ветразь не ловіць вецер
а мне яна – гільяцінай—
мышынай машынай смерці.

Стрэльба

Хросная маці ляснога рэха
двухмесны патронны трон
не гразіся ёй дзеля смеху
следам стрэльбе ступае Кон
бо ад стрэльбы – журба ласіхі
бо на стрэльбе – дзікова кроў
стрэльба -- чортава прорва ліха
і Везувій людскіх грахоў
стрэльба – страх азвярэлы ворага
стрэльба – стрэл, што да часу спіць
стрэльба – тайная сувязь пораху
і агню, што прывык «лес біць»
стрэльба – гэта вясло Харона
развітальнай галеры кіль
шлагбаўм на шляху падзорным
зламанага лёсу кій.

Загнет

Загон прыгонных чыгункоў
патэльняў -- чорны парапет
цагляны трон дамавікоў--
стары парэпаны загнет
на загнеце збіраюцца з духам
перад тым, як пайсці ў агонь
глінны глечык, гаршчок і куфаль
і рахманы свісцёлак-конь
тут адвечару – дроў бярэмак
што крэміруюць акурат
як на досвітку знойдзе певень
дыямент у мільён карат
аб загнет на куццю б’юць кашу
ад загнета – настрой Каляд
кот падоўгу тут госцем важным
у чаканні мышыных свят
у загнета няма сакрэтаў
ні ад кога, бо ён і сам
як заўважыў адзін Паэта—
самы першы паганскі Храм.

Услон

Ты стаяў ля стала спакон,
наструніўшы ў падлогу ногі.
Самы першы мой конь – услон,
што катаў мяне да знямогі.
На шырокай тваёй спіне
месца цэлай сям’і хапала.
На Пакровы – бліжэй к зіме
абрастаў свежыною з салам...
За суседскі вясельны стол
запрашоны быў званым госцем.
А хаўтуры-жалоба ў дом—
падстаўляў пад труну ты косці.
Я даўно гарадскі піжон...
Раз у год наязджаю ў вёску.
Толькі муляць дасюль, услон,
маю памяць тваіх дзве дошкі.

Парог

Ад пачатку – пачатак. Бог,
што на кожнай зямной дарозе
папярочкі усклаў Парог—
крыж для ўсіх, хто спачыў у змозе.
На парозе Чужым – не грозяць.
За парогам сваім – не спяць...
У парозе – качэргаў шоргат,
што ля печы павек стаяць.
Аб парог спатыкнуцца – значыць
недажыцьмеш наступны год...
Сніць парог – прычакаць удачу.
Мыць парог – шанаваць свой Род.
Перад тым, як пакінуць хату,
па вяртанні з усіх дарог,
пакланіся яму, ён варты—
ён пачатак і скон – Парог.

Зугаліна

Лета бабіна навальніцай
трызніць поўднем, што спёкай мгліцца...
Сцежка. Ровар. Зіхцеюць спіцы—
на багажніку – мех з ігліцай.
Для зугаліны – ад завеяў,
ад калядных вятроў і сцюжы.
Я – дашкольнік, а разумею—
без зугаліны хата – нужнік...
Эх зугаліна! З лесу Сталіна.
«Петачкі» пад гармонь да раніцы.
Хата дзедава – як прыталена.
На зугаліне – лепш кахаецца...
Ані шышкі ў прыпол, ні шыгалі--
змураваны падмурак муліцца...
Скрозь зугаліну вёска дыхала.
Без яе – ссірацела вуліца.

Страха

Саламяна-каляны дождж,
што застыў залатою лавай...
Хто снапы твае клаў пад нож,
хто раўняў для раўнівай славы?

Каб ні кроплі з густых залеваў
не працекла пад промні крокваў,
каб сасмяглы ад спёкі хлеў
марна марыў пра меч «Прамоклаў»...

Пад страхою – кубло-гняздо.
Над страхою – анёл-прыўкраса.
У страсе – схоў старых нажоў...
Без страхі дом, як поп без расы.