Эдуард Акулін - Радно

Наталлі

Навальнічная, юная, смелая...
З неслухмянай залевай кос.
За пяшчоту маю няўмелую
ты плаціла мне срэбрам слёз.

Вецер золкі той даўняй восені
нам кілімы з лісця сцяліў...
Асляплёны дагэтуль поўнямі
я цнатлівых грудзей тваіх.

Дабіблейскаю Еваю грэшнаю
ты выходзіш з паўночных сноў...
Мая самая-самая першая—
мара, песня, журба, любоў...

* * *

Мне сягоння зусім не спіцца...
Сэрца поўнае яснаты.
Два пярсцёнкі і завушніцы—
гэта ўсё ў чым адзета ты.

Пазірае раўніва поўня.
Вецер шыбу крануў рукой.
Хоча ён да твайго улоння
прытуліцца хаця б шчакой...

Бессаромна глядзіш мне ў вочы
прамаўляючы з хрыпліцой:
-- Ты мяне распранаць не хочаш,
давядзецца ізноў самой...

Вось такой мне і будзеш сніцца,
як збяруцца у гай гады.
Два пярсцёнкі і завушніцы—
гэта ўсё ў чым адзета ты...

* * *

Каханнем скрозь паэт жыве...
Калі світальны сон змялее,
радзімкі ў зацемках калень
асвеціць белая лілея...

Каханнем скрозь жыве паэт.
Для Музы ён найперш – Муж-чына!
Старэй за ўвесь біблейскі свет
быў Евін грэх – жыцця прычына.

Бо цела -- зваблівы кларнет,
яго прыгубіш -- век пакутай.
Жанчыну выдумаў паэт,
каб граць на ёй і быць пачутым...

Калі вар’яцкі гэты свет
Шэкспір даб’е сваім пытаннем, --
каханнем выжыве паэт
і будзе вечна жыць Каханнем!