Эдуард Акулін - Крыло анёла

* * *

Пачатак, радзіны, корань.
Зярнятка, сцяблінка, гай.
Пярынка, крыло, гайворан.
Крывіч, крывічане, Край.

* * *

А буслы белы гонар маюць...
У гняздо не кладзіце хлеба.
Птушкі гэтыя не паміраюць.
Іх сабе забірае неба.

На змярканні над роснай пожняй
высакосны свой круг азначаць.
I найменне яму — апошні,
і ніхто болей іх не ўбачыць.

* * *

Жыццё паходкай грандыёзнай
аднойчы перагоніць нас
I знікнуць — быццам бы не час.
I існаванне — невыносна.

Нам застанецца толькі марыць,
замольваць даўнія грахі...
А скульптар-час кладзе на твары
як дзень — дык новыя штрыхі.

* * *

Памяць мая — бумеранг
Полымя помніць воск.
След ад слязы на твары
гравюра на нечы лёс.

Нясвіжскі замак

Дах, як бок старога язя,
да абеду, што на стол,
падавалі слугі князю —
шмат азёраў навакол.
На валах — турысты валам.
Вежаў гожых незалежнасць.
Пагражаючы скандалам,
беларусу госць з Літвы
штось крычыць пра прыналежнасць...

Параслі быллём ірвы.

Мір

Мірскі замак—
замок дарог.
Праз стагоддзі сябе збярог.
Шмат за век свой чаго пачулі
ваяўнічыя машыкулі.
Зацярушваліся байніцы
камянямі —
траплялі кулі...
Час — няўмольны.
Ен нявечыць, разбурае, паліць,
лечыць.
Замак Мірскі, ты, як нацыя,
трапіў у рэанімацыю.

Ішкалдзь

Спічастыя дзверы.
Спічастыя словы.
Спічастага даху
палёт адмысловы.

Увысь, дзе яснеецца
неба палоска,
над хмурым імшарам,
над сцішанай вёскай.

Уровень з пакрова-на-нерльскім імпэтам
касцёл беларускі лунае над светам.

Ля барэльефа Яна Чачота

Аплавілі кветкі пліты.
Раз'ясніўся позірк цьмяны...
Знаць, хтосьці з паспалітых
згадаў нарэшце Яна.

Францішак Скарына

Полацк поўны саборным звонам.
Душы поўніць нябесным страхам.
Ад Сафійкі плывуць іконы,
люд на неба глядзіць у жаху.

Хтось спяшаўся грахі замольваць,
хтось зграшыць напаслед крыху...
А ўгары на вачах паволі
сонца тухне на паўшляху.

Цэлы горад схіліў калені,
калі голас пачуўся Твой...
Ты з'явіўся ў пару зацьмення,
каб народ асвяціць сабой.

Слова Паўлюка Багрыма

3 сэрцам, скрухай наўспрах збалелым,
і душой, што спаліў агмень,
мой народ, пілігрым аслеплы,
што не выйдзе з начы на дзень.

Вецер торбай махае зрэбнай.
Ні маленнем, ні скаргай-словам
не папросіць сабе збавення:
рот нішчымны — укралі мову.

Безгалосы, як свет магілаў,
цягне крыж на сабе пакутны.
Сэрца прысак раздзьмуць у сілах
толькі горана ўздых магутны.

Францішку Багушэвічу

Якая за праўду плата,
ці можаш, Мацей, сказаць?
А хіба бывае праў
да у краі, дзе душы спяць?

Якая за волю плата,
ці можаш, Мацей, сказаць?
За волю крывёй адплата,
не шкода й жыцця аддаць.

Якая за мову плата,
ці можаш, Мацей, сказаць?
Жывуць у ёй воля й праўда,
і нельга яе адняць!

Музыка

І

А потым, пасля як-небудзь
памяць па складу рэха
азавецца раптоўнай ў нас.
Не раз,
не два
і не тры...
Слёзы не варты твару.
Трэба умець спатоліць —
нават калі ад болю.
Прыгожае не знікае,—
яго забірае вечар...
Неадольнае нас нявечыць.

ІІ

У лесе свечак жыў туман...
Чаўном у вечнасць сплыў арган.

Сляпы

Тонкі бліскучы скальпель
стаў першым промнем свету,
якога ён не бачыў...
Зашклёны позірк.
Ноч бясконца.
Павек фіранкі
плавіць сонца.

Ронда

Калі сячэ — маўчыць сякера,
ды не засне да ранку кат.
Самотных душ бясконцы верад
вяртае грэшніка назад.