Эдуард Акулін - Крыло анёла

Шкельцы ў вітраж «Поры года»

3 і м а

Дзесьці граюць на белым раялі,
і ніводнай фальшывай ноты...
Пакінутыя з лета граблі
псуюць экстэр'ер сумёта.

В я с н а

Мароз пад вечар раскідаў
цяпельца дзённага галоўні.
Бязгучна клён лямантаваў
іртом разяўленым шпакоўні

Л е т а

Улагодзіў ліпень ліпу
падарункам сціплым —
завушніцы цэлы дзень
чмель чапляў асіплы.

В о с е н ь

У сінія асінамі лясы
вогненная конніца ўляцела...
Павуціння звесіўшы сцягі,
лета адыходзіць не хацела.

Дуб

Стаяў як гіганцкі молат.
Кавадлам ляжала поле.
Здавалася: гэткі волат —
зваліць чалавек не здольны.

Як падаў — ніводнай хмары
на небе ў той бой не стала.
Калі па зямлі ударыў —
ад болю зямля стагнала.

А я пра дуброву марыў,
пра клёкат буслоў наўкола...
Зялёнай слязой па твары
скаціўся няспелы жолуд.

Жораў

Сівая адзінота.
Нязмога адляцець...
Кругамі ля балота
уночы ходзіць Смерць
А досвіткам асеннім,
як сцішыцца імжа, —
нябёсаў вір успеніць
зноў крыламі душа.

Ліс

Пунсовы ветразь. плыў па лесе...
Нібыта свечка па сутонні.
Пунсовы ветразь — ліс на снезе,
агонь блукання на прыволлі.

Плыві, прыгожы, покуль вецер
тваіх слядоў не пакідае,
і абмінуць здалей дасвецце,
дзе лёс-ганчак цябе чакае.

Майстра

Тут усё прапахла лесам:
пілы, гэблікі, сякера...
Пад касым крысом павеці —
дзеда летняя кватэра.

Куфар, вулей ці кубельца —
не адмовіць ён нікому.
У старых руках умельцы
праца йдзе па-маладому.

А сягоння, хоць і рана,
адпачыць надумаў трошкі...
Прытуліў шчаку рубанак
да асінавае дошкі.

Калодзеж

А цэбар улюбіўся
у дно, дзе зорак ззянне.
Стары ланцуг хваліўся —
мацней ён за каханне.

Адзін пусціць не хоча,
другі на дно імкнецца...
Я веру, што аднойчы
стары ланцуг парвецца.

* * *

Мая бабулька Волька
вяршыць жыццёвы стог.
Не няньчылася доля,
быў літасцівы Бог.

Разменены апошні
дзесятак на вяку.
Жыццё як гляк парожні,
што сніць аб малаку.

Ды што цяпер аб гэтым –
нанова не пражыць...
Без страху перад ветрам
лісток жыцця дрыжыць.

* * *

Падзялілі шлюбныя фоткі.
Разабралі з паліцаў кнігі.
I два лёсы жыцця паводка
развяла, як увесну крыгі.

Мо змялела кахання рэчка,
мо заціхлі пачуццяў хвалі?
Ціхамірна, без сцэн і спрэчак
мы сям'ю напалам ламалі.

Раздзялілі пароўну крыўды
і збіраемся далей жыць...
Толькі сынавы смех, скажы мне,
Як мы будзем на двух дзяліць?

Гомель

Там, дзе хваля цалуе водмель
і аеру па пахі тоні,
бурлакі пракрычалі: «Го-мель!»
так, што рэха чуваць і сёння.

Вецер рэха па хвалях гоніць,
яно ў грудзі прычалаў б'ецца.
Чайка згубіць на лёце: «Го-мель»,
і адчайна той крык сарвецца.

Там, дзе хваля цалуе водмель
і палац на пагорку гожы,
усміхаецца сумна Гомель
людзям, чайцы, сівому Сожу.

Згадка аб дзяцінстве

Ля кабетаў, скупых, на слова,
часам тым, што бліжэй да вечара,
пахнуць рукі дзятвы вясковай
горкім дымам і бульбай печанай.

Дзень на полі амаль бясконцы.
Ад бабуль і матуль крыёма
паглядаем з мальбой на сонца:
сядзе — можна ісці дадому.

Там у засені саду ветлай,
на імгненне стаіўшы дух,
б'юцца вобзем наўспрах ранеты,
замыкаючы дзённы круг.

Жанчына

Па меры таго як памалу
з глыбі яна йшла на мель,
я бачыў: ад футарала
вызвалялася віяланчэль.

А пляж быў пусты і дзікі...
О, як бы хацеў я стаць
у момант той раптам смыкам,
каб струны яе кранаць.

Вечар

Столік на дзве персоны.
Позірк бы два цвікі.
Плывуць па руках гарсонаў
разносы, як чаўнакі.

На Вашым плячы лілея
белая, нібы вальс...
Чахол парасона — змеем,
які не спакусіў нас.