Эдуард Акулін - Крыло анёла

Дзе аксамітныя прыступкі
яго вядуць на эшафот.
Там смерці юнай прастытуткі,
якой ці ёсць шаснаццаць год,
чакае моўчкі—хутка суткі—

Народ.

Там у парваных апранахах,
хоць на калюжах першы лёд,
дзяўчо зялёнае на плаху
ўзыходзіць, тоячы жывот...

I туліць голавы ад страху —
Народ.

Актава

Калі адшугае зялёны пажар
у кронах бярозаў, асін і акацый,
калі з павуціння павыткуцца хмары
і выйдзе настаўнік нарэшце на працу,
тады лістабой аглушае папар
раскацістай хваляй асенніх авацый.

Закончаны лета гастрольны сезон.
3 шуфляды пара даставаць парасон.

Трыялет

Каб толькі бачыць Вашы вочы,
Каб толькі Вас адну любіць.
Гатоў ахвяраю я быць,
Каб толькі бачыць Вашы вочы.
Каб толькі іх бяздонне піць,
Я прачынаюся штоночы.
Каб толькі бачыць Вашы вочы,
Каб толькі Вас адну любіць...

Тэрцыны

Каб я аднойчы не. спаткаў Вас,
ці так бы прагнуў зараз жыць...
Ці так бы іншую кахаў я?..
У беззвароцце час бяжыць.
Што марна варушыць былое
і над нішчымным варажыць...
Магло б ці здарыцца такое?
Ці меў бы шчасце кожны з нас,
калі б асенняю парою
аднойчы не спаткаў я Вас?

Тэатр

Пакуль касірка спаганяла
за прыгажосць скупую рэнту,
пустая зала прыгадала
злавесны смех апладысментаў.

* * *

Дзьмухавец на пустым пероне
недаверліва позірк знойдзе.
Сімвал веку — жыццё ў бетоне,
краявіды канца стагоддзя.

Дзьмухавец, значыць, ёсць патрэба
нават там, дзе каменне спіць,
бачыць сіні абмежак неба
і няўтольна імкнуцца жыць.

Захад

Туды не патрэбна візы.
Там лётае бусел нізам.
Пад хмарным крылом абвіслым,
там на абгарэлых выспах
дзядоўнік праменняў высах.
I сонца патылак лысы
у зорны хавае прысак.

Вячэрні эцюд

Мёрзкае, халоднае акно.
Церпкае гарачае віно.
Келіх у руках гарыць,
падобна неонавай трубцы.
Кельнер-пінгвін
з разлікам марудзіць —
красуецца.
У шаліках, як самазагубцы,
спяшаюцца людзі па вуліцы.

Акварэль

Руды сітнік. Сіні глей.
Сонца, нібы язь паджары.
Зелень раскі. Бель лілей.
Блякла-шэры колер хмары.

Восень, нібы лагапед,
вымаўленню вучыць ветра...
Топчуць лісцяў жоўты плед
качкі у чырвоных гетрах.

Навальніца

Нібы перад выцвярэзнікам
вецер прайшоў бярэзнікам...
Ластаўка вейкам мулкім
трапіла ў вока хаце —
праслязіла.
Гулка ў садзе
яблыкам не вісіцца.
Як у траву каса —
першая бліскавіца.
Чык-чырык-чык-чык-чык-чык —
пад страху ад страху —
верабейчык.
Па рацэ,
вяслу,
шчацэ —
дожджык колкі.
Сонца тчэ
у мільён нітоў вясёлку.
Бессаромна пузам голым
бліснуў човен —
чым не дах нам?..
Свечкамі ў пустым касцёле
дзьмухаўцы вакол ачахлі.

Дзяцінства

Там рукі пахнуць верасам.
Там птушкам сніцца вырай.
Там белагруды верасень
з усмешкай самай шчырай.

Прырода, як натуршчыца,
прыгожая і голая...
I я букет настуркавы
нясу, шчаслівы, у школу.

Май

Той май быў шчодрым на дарункі:
на цеплыню і на каханне,
і на працягласць пацалункаў—
ад Мілавіцы да світання.
Яшчэ на смутак паланезны
і на гартанны голас твой...
На мяккі водар сініх бэзаў,
якім прапах увесь пакой.

Чэрвень

Ледзь сонечны промень слізгнуць
паспеў па астылым ганку,
туманы, нібы бялізну,
развесіў сушыцца Ранак.

Завостраны позірк косаў
зарэчны лужок абраў,
дзе белае срэбра росаў
апраўлена ў зелень траў.

Вясна

Зялёная паводка.
Прысадаў берагі.
Вяртаецца Прырода
на даўнія кругі.

Асенні эцюд

I

Сутонне. Чырвань шчокаў адвячорка...
Вячысты дуб у мроіве суцьмені
на падуменце жоўтага пагорка
нагадваў ганарлівага аленя.

ІІ

Замёр у чаканні сапернікаў годных,—
цярплівасці хопіць на доўгую восень...
Але не прыходзіў пакуль што ніводны,
і з цэлага лесу такіх не знайшлося.