Эдуард Акулiн: Непрычалены човен

Рэквіем парэзанаму “Радну”

Хоць не калхідскае руно --
сатканае з суворых нітак --
Ад прадзедаў спакон -- Радно -
наш скарб духоўны і нажытак.

І гэты скарб на гвалт, на зьдзек
пусьцілі кніжныя вандалы.
О як пажадна рэзаў-сек
драпежны нож аб Волі мары...

Не ў кінавары , а ў крыві
лязо сталёвае кіпела...
На часткі -- поўную Любві
душу, што ў вершы заляцела.

На прах паперны ў небыцьцё --
Каханьне, Гонар, дух Максіма...
Дай Бог вам -- доўгае жыцьцё,
сьляпыя служкі Гільяціны!...

Што ёсьць Паэзія?

Што ёсьць Паэзія? -- Жыцьцё,
ці думак прах на тле паперным?
Гасподні Голас, Адкрыцьцё,
ці д’яблаў смутак апраметны?

Што ёсьць паэзія? -- Ныцьцё
душы на паперці жыцьцёвай?
Ці дабіблейскае быцьцё --
перадусімнасьць сутвы Слова?

Што ёсць Паэзія? -- Зьліцьцё
Красы адвечнай і Паэта?
Ці ваўкалацкі лёс -- выцьцё
над перакуленым Сусьветам?

Што ёсьць Паэзія? Што ёсьць?

Аве, Марыя

Час прыйшоў за грахі вініцца...
Памяць паліць гады на тло.
Ды часьцей стала мама сьніцца --
не сама, а яе Сьвятло.

Мне на гэта Сьвятло маліцца --
покуль будзе мой шлях відзён...
--Мама, імя тваё сьвяціцца --
хай ад сёньня -- да скону дзён.

Гэта ж ты мяне нарадзіла.
Што змагла -- то ў жыцьці дала...
Ты і ёсьць для мяне Радзіма.
Не прывыкну казаць -- была.

Па Нёмане на плыце

Чэрвень. Чэзлае сонца.
Цень ад вясла ў вадзе...
Шлях -- як жыцьцё бясконцы
па Нёмане на плыце.

Ад зьвіслага вуса Усы --
паўз Прыстаньку, дзе калісь
дзядзька Якуб беларусаў
вучыў, як патрэбна жыць...

-- Пад бел-чырван-белым сьцягам
куды плывяце, хлапцы?
-- З грэкаў плывем у варагі...
Напраўду? – Ай, малайцы!

Пасьпець

За справамі, хатнім клопатам
спрабуем схаваць душу
ад неба, і Бог ня ў попыце, --
як летняй парой кажух.

Зьбіраем, будуем, рупімся --
сьпяшаем кудысь пасьпець.
А чым за грахі адкупімся? --
з сабой не захопіш медзь...

Люстэрка па даўнім звычаі
схавае ад воч радня...
А што , як сябе бяскрылаю
убачыць у ім душа?..

Патрэбны

Ты камусьці патрэбны
на бацькоўскай зямлі,
дзе біблейскія вербы
зоры ў кроны ўплялі.

Дзе ў нябёсах высокіх --
жураўлінавы шлях,
дзе начуюць анёлы
на царкоўных крыжах.

Ты камусьці патрэбны.
Ты патрэбны камусь...
Покуль моліцца небу
за цябе Беларусь.

Трыпціх Слова

І

Слова -- мой шлях да Бога.
Слова -- мая дарога.
Слова -- мой крыж жыцьцёвы.
Бог уваскрэс у Слове.

Слова і ёсьць мне Богам --
небам, крыжом, дарогай...

ІІ

Сьлёзы Хрыстовы -- словы.
Словы -- Хрыстова кроў.
Цьвікамі ў далонях словы --
Бог -- гэта Любоў...

ІІІ

Насеньне Слова ў ральлю душы
Бог шчыра сее -- не саграшы...
І ў думным жыце
урэшце рэшт
Бог дасьць - узыдзе
валошка-верш.

Лебедзь

Лебедзь -- у сінім небе.
Гэта прыйшла зіма.
Белай завеяй вецер
пух разадзьмуў з крыла...

І над цнатлівай Пціччу,
як багародны грэх,
лебедзь -- тваім абліччам
кружыць біблейскі сьнег.

Клямка

Клямка на брамцы дзяцінства майго --
так незаўважная плямка.
Як на марозе сарваная ў кроў
скура на вуснах ранка...

Клямка -- язык паказны дзьвярэй.
Клямка -- далонь падворка.
Звычніца клянчыць і чым старэй --
тым адмысловей горка.

Клямцы паклёпнічаць не з рукі.
Клямка сама з паклёпу...
Колькі разоў да яе замкі
слалі сватоў бяз толку.

Клямка у сенцы і пад павець.
Клямка ў чужое шчасьце...
Мара мужчыны -- хутчэй займець
клямку жаночай жарсьці...

Вільчык