Эдуард Акулiн: Непрычалены човен

Жыцьцё і Сьмерць

Сьмерць за Жыцьцём штодзень
блукае неадступна, --
як надакучны цень,
як неадольны смутак.

Жыцьцё на Сьмерць глядзець
стамілася ў маркоце...
Жыцьцё -- мацней за Сьмерць,
І Сьмерць за гэта помсьціць.

Дзьве душы

Мне прысьніліся сягоньня дзьве душы.
Дзьве душы было ў маёй матулі...
Ў тагасьветнай вусьцішнай цішы
дзьве душы перабіралі бульбу.

-- Мама, -- да старэйшай падышоў
і пацалаваў яе у скрусе.
--Як жа позна я цябе знайшоў,
колькі ж цябе плакаць я прымусіў...

-- Мама маладая, не крыўдуй,
што старую маму абдымаю,--
мне так сіратліва аднаму
на самотным беразе адчаю…

Мне прысьніліся сягоньня дзьве душы,
дзьве душы маёй матулі роднай...
Перабранай бульбы -- два кашы,
а на яве мамы -- аніводнай.

Настрой

Колькі велічы ў слове Радзіма!
Колькі гонару ў слове Род!
Як жабрак, што асьлеп вачыма,
прыблукаю у свой народ.

Пілігрымам, прыблудным сынам
узыду на сьвяты парог,
і нарэшце вярыгі ськіну
і з душы, і з бадзяжных ног.

Закахацца

Закахацца, як -- у пятнаццаць,
не зважаючы на узрост!
І да раніцы цалавацца,
з салаўём разьдзяліўшы плёс.

Закахацца, бы ў неба ўзьняцца,
Млечным шляхам блукаць між зор.
І да раніцы абдымацца,
як з натуршчыцай Сальвадор...

Закахацца, як у юнацтве,
я наўрад ці ужо змагу...
Бо каханьне лічу за працу,
а калісьці лічыў за цуд!

Нічога

Паміж намі нічога няма.
Ні каханьня, ні здрады -- нічога.
І завея -- як цень ад крыла
херувіма -- пасланьніка Бога.

Ён у нашыя сны заляцеў
і прымусіў паверыць дазваньня,
што як хваля на ціхай вадзе,
узьнікае з нічога Каханьне.

Здрада

Вясновы настрой --яснасловы.
Знаёмку ў кавярні сустрэў...
І нейкі матыў выпадковы
у сэрца няўзнак заляцеў.

Ліліся, як музыка, словы,
ды вось жа знаёмку сустрэў,
і стала падобным на ловы
жыцьцё з пачуцьцём напавер.

На ноце узьнёсла-фальшывай
загнаная ў пастку душа
спаймала сябе і зламіла
у сэрцы стралу ледзяша...

Жарсьць

Мой грэх сьмяротны -- гэта ты.
Я так кахаў цябе аддана --
да першароднай яснаты
на дне сьвітальнага тумана.

Мой грэх сьмяротны -- гэта ты.
Я так хацеў цябе бязбожна,--
як хоча грэшніцу сьвяты
сьхіліць на праведнае ложа...

Жанчына

Жанчына -- сасуд бяз дна...
Дакладней -- Сусьвет сусьветаў.
Сам Бог у яго віна
наліў, каб натхняць паэтаў.

Заблудзяцца ночы ў днях
у пошуках апахмелкі...
Жанчына -- сасуд бяз дна
для тых , хто душой нямелкі.

Камусьці -- фрагмент рабра,
узноўлены клон Адама...
А мне -- акіян сьвятла --
Каханая, Муза, Мама.

Рай

Райскае дрэва
вецер гайдаў...
Ты -- мая Ева.
Я -- твой Адам.

Хто нас спакусіў --
цяжка сказаць.
Зьмей нам ня схлусіў --
шчасьце кахаць.

Каханьне

Сем тысяч начэй -
я спаў ля тваіх вачэй.

Сем тысяч начэй -
я дыхаў тваім дыханьнем.

Сем тысяч начэй -
нам месяц сьвяціў ярчэй...

Сем тысяч начэй -
Каханьня.

Не аддам…

Чужога шчасьця мне ня трэба.
З мяне хапае і свайго…
Ў тваіх вачах начуе неба,
а ў небе тым гасьцюе Бог.

Каханьня Бог у родным небе,
Ён лучыць нас на зло гадам.
Чужога шчасьця мне ня трэба,
але й свайго я не аддам!..

Матылёк

Твая душа - як матылёк, --
трымціць у сне перадсьвітальным.
Баюся дыхаць - каб пылок
не зьдзьмуць з павекаў -
крыл астральных...

Бессань

Нібы прарвала высі --
ноч барабаніць дождж.
Бессань душу капрызіць.
Гострыць самота нож...

Ды беспрытульны вецер
форткі зьвініць крылом --
згадкаю, што ў Сусьвеце
ёсьць твой сапраўдны дом.

Прадвесьне

Калі адчую, што высьпеў вецер
у весьнім небе для першагрома, --
зноў заначую з Каханай-песьняй
і прытулюся душой да Слова.