Эдуард Акулiн - Непрычалены човен

Альбо -- і нічога паміж,
і выбар амаль неадольны...
-- Каханьне... Каханьне -- мой крыж!
Хай іншыя выберуць Волю...

Тут Зніч уваскрос...

У лёхах касьцёла Сымона й Алены,
якім любаваўся калісьці Максім,
Драўляны алтар -- паэтычную сцэну --
ахутаў біблейскага вогнішча дым.

У дыме тым -- яблык надкушаны Евай,
і рэха літаньняў і шоргат крыла...
І песьні, ці лепей сказаць -- песьнясьпевы --
гучаць, як найвышняму Пану хвала.

Тут сьветла ад свечак - ды не з жырандоляў.
Тут сьветла ад сьвечак, што ў душах гараць...
Тут Зьніч уваскрос -- нашай марай аб Волі,
якой ні разьбіць, ні спыніць, ні стрымаць!

Спакон

Спакон у славянскім жыце
валтузіліся між сабой
Расія-імператрыца
і польскі галган-кароль.

Пры іх ад цямна да ранку
са сьвечкай на ўсіх вятрах
Радзіма мая -- сялянкай
стаяла у галавах...

Датуль

Датуль Беларусь ня зьгіне,
ня кане ў нябыце-сьне, --
пакуль у нябеснай сіні
заступніца-Ефрасіньня
моліцца за яе.

Жыве!

На парозе тысячагоддзяў,
не скароная ліхаўне,
у Храме -- сваім Народзе --
як спакон -- Беларусь жыве!

Паэт

мне крылы пазычыць вецер
анёл мне падорыць ліру
а слугі ўскладуць на плечы
мне золата ладан міру

прайду я патухнуць зоры
у пыл спарахнеюць замкі
абурана бура горы
зраўняе для хіжай славы

сьвятлом надзяліце й хлебам
грашыма і цёплым дахам
і вернецца наўзамен вам
крывёй і гарачым прахам

я хлушу найлепш ад праўды
нашмат прыгажэй чым трэба
я хлушу а гэта значыць
жыву і чакаю хлеба

каханак ад лішняй цноты
віно ад абрыдлай тары
я вызвалю нібы голас
схаваны ў душы гітары

Маляваў кветкі...

Фарбы разбаўляючы зімой,
Пэндзаль акунаючы ў нябёсы,
На мальберце завадзі рачной
Маляваў ён кветкі з сумным лёсам.

Ім жыцьця ня хопіць адцьвісьці,
Як звычайным кветкам выпадае,
Бо нябёсы ў восеньскім лісьці,
І дажджамі хмары набухаюць.

Хоць да першасьнега – многа дзён,
Дзе ідзе ён – іней праступае.
У нябёсах воблакаў мільён –
Месцы неабжытыя займаюць.

Костка

Дзень вісіць, як белая кашуля
на вяроўцы пад зімовым дубам.

У пакоі жанчынамі поўным
на пытаньні адны і тыя ж я стаміўся адказваць зноўку.
У сьвятле, як сусьвет скалелым, сьвецяць твары
іх перад дрэвам.

Трызьніш ты на няроднай мове,
а, прачнуўшыся, пішаш брат мой
на сьцяне у сваім пакоі аскалабкам засохлым косткі.

Прыручаю паглядам рэчы:
абмялела каханьня рэчка – зморшчын рэчышча ля вачэй,
перасохлыя смагай вусны.

Тонкіх ліній крыштальны іней
зімніх літар, марозных слоў,
схаладзелых пад языком.

Сучаснасьць

З пылінкі перліну гадуе час-факір
Як мусульманін страшыцца шайтана
Баюся гэтак сьмерці нечаканай
Калі нябёсы зносяцца да дзір
І Бог адтуль пакажа босы німб
Раскрыліць дзьверы непадскрыпна брама

Я думаў што спасьцігнуў тайну слоў
Адкуль бяруцца знакі пакрыёма
Чаму люстэрка родніцца з радном
Калі жалоба абжывае раптам дом
А сёньня я чакаю двух сыноў
Хто д’ябал, хто анёл з іх невядома

Пакуль на сподзе сьпее глінны хлеб
Пакуль праклён не збыўся аніводзін
Зноў бацьку мыліцы прысьняцца заміж крыл
Тастамантам няспраўджаных магіл
Сканае з рыкам д’ябал ува мне
Не абвясьціўшы богавых народзін

* * *

Я сьведчу што нічога больш няма
Ня згадана ня спраўджана забыта
Страх старасьці – нязжытая зіма
Бо толькі ў снах цьвіце зімою ліпа

Паўторыцца нанова сумны сон
Гандлююць газай брудныя бабулі
Ня ў першы раз страх возьме у палон
Сад дыяментавы і ты ў начной кашулі