Эдуард Акулiн: Непрычалены човен

* * *

Зіхціць між ружаў золатам калыска.
Блакіт павекаў хата узьняла.
Сьвет неаглядны здалечы і зблізку.
Пачатак ёсьць. А слова шчэ няма.
Шчэ дзіўны дым і хаты выгляд новы,
І шчэ ніяк нічога не завуць.
І хмары , не прывязаны да слова,
А проста так – плывуць сабе й плывуць.
Шчэ кожны пальчык сам сабе Бетховен.
Шчэ ўся мая на сьвеце прыгажосьць.
І сьвеціць сонца вокам каляровым.
Шчэ слоў няма. Паэзія ўжо ёсьць.

* * *

Баюся слоў, калі яны маўчаць,
калі яны дыханьне затаілі,
калі ня знаеш, як табе пачаць,
бо словы ўсе былі ужо чыімісь.

Хтось імі плакаў , кленчыў да багоў,
з іх пачынаў і зьнік за небакраем.
Людзей мільярды і мільярды слоў,
а ты упершыню іх вымаўляеш.

Усё паўторыцца:краса і шматкалёрнасьць.
Усё было: асфальт і спарышы.
Паэзія ж – заўсёды непаўторнасьць,
як бесьсямяротны дотык да душы.

* * *

Прадвесьне засьмяялася: -- Пара! –
за Чорным Шляхам, за Вялікім Лугам –
гляджу: мой прадзед, і пра-пра, пра-пра –
ідуць за часам, як за плугам.

Губляецца бясконцы караван,
за Чорным Шляхам, за Вялікім лугам,
яны ужо ў тумане – як туман –
усе ўжо йдуць за часам, як за плугам.

Як вол стамлёны, вечнасьць ледзь ступае! –
за Чорным Шляхам, за Вялікім лугам.
Свавольная, як вецер, маладая –
няўжо і я іду ўжо, як за плугам!?

І што ўзару? Засею чым майдан?
за Чорным Шляхам, за Вялікім Лугам.
Няўжо і я ў тумане – як туман –
І ўсё ж іду за часам, як за плугам?..

* * *

Зноў тое самае
і зноўку за сваё
стаміўся дух лунаць
між хмар крылата
ня ведаю
Хрыстос
мо дзе і ёсьць
куды ж ня глянь – паўсюль адны Пілаты.

Сьпяшайма жыць!

Па дарозе з Гомеля на Менск
у лісьцёвым залатым тунэлі
хуткасьць набывае новы сэнс,
нібы штрых на сьвежай акварэлі.

Восень, што скалела ад вятроў,
восень, што азябла ад туманаў,
просіцца ў нагрэтае аўто,
нібы прыдарожная путанна...

Восень пашкадуем -- так і быць,
бо і самі сёньня -- пілігрымы.
Між аблок стралой анёл ляціць,--
ледзьве пасьпявае за машынай...

Мова

Выплачу вочы ў снах.
Высушу крыўдай сьлёзы.
Мова мая -- сасна
паміж Нямкамі й Гомлем.

Прыйдзе паэт-юнак
і без якой прычыны
з сэрца яе няўзнак
стане шчапаць лучыну.

Потым сівы скрыпач
скрыпку з душы дастане,
ды заіграе так --
вусьцішна ў сьвеце стане.

Ну а сьляпы сьвятар
сьвечку з крыві - жывіцы
ставіцьме на алтар,
каб на сьвятло маліцца.

Як пералётны птах,
шлях на Радзіму помню,--
покуль шуміць сасна
паміж Нямкамі й Гомлем.

Прарок

Ці быў прарок
у тых, каго няма...
Калі і быў--
даўно пасьпеў зьнябыцца.

Бажок тутэйшы
з зорнага сяйва,
нібы з латка,
гандлюе Мілавіцай.

Няма Народа
і мяне няма...

Над пляцам Волі
ў свастыку з сярпа
спрабуе маладзік
перарадзіцца.

Прыцягненьне

Я -- серабро. Ты -- золата. Павек
не паяднаць нам нашыя стыхіі.
Як срэбра Беларусі -- сьлёзы рэк
з крывёй чачэнскай -- золатам Расіі.

Я -- серабро. Ты -- золата. Наноў
не пераплавіць лёсаў нам ніколі.
Мой срэбны боль -- з імперскіх кайданоў,
твой -- залаты, ён выкаваны з Волі.

Я -- серабро. Ты -- золата. Чаму ж
між намі незямное прыцягненьне...
Такое -- як кахае жонку муж,
бы месяц сонца -- да жыцьцязацьменьня.

Азаімія

Прылягуць вятры
між азяблых аблок,
а за імі й я прылягу...
Азаімія --
заінелы радок,
што з завейнага вынік ранку.

Азаімія --
сноў зазіміны.
Азаімія --
сьнегасьпеў.
Азаімія --
даль задымлена
і зазімлена неўспадзеў.

Прачнуцца вятры
і зьдзівяцца,
а за імі й я -- усьлед.
Азаімія --
песьня зімняя,
мной прыдуманы вершасьвет.

Нанач

Прыкшчуся нанач
да шэптам вымаўленага
слова Радзіма,
што ў Бога вымалена...
Што ў злачасіну
было затулена --
крылом Страціма,
душой матулінай.