Эдуард Акулін - Крыло анёла

Сустрэча

За дзень нерыбацкі — прэміяй
была мне гадзіна позняя.
У сціплым убранні Евіным
цябе сустракала возера...

I вёслы, і голаў страціўшы,
не помню да гэтых дзён
цябе я спаймаў ці трапіў сам
у чараў тваіх палон.

Блукаю здзічэлым берагам,
зарослай сцяжынай памяці,
упарта ў падман не верачы
разгубленых слоў русалчыных.

Слёзы

Кажуць: мужчыны не плачуць.
Няпраўда — я сам мужчына,
і слёзы свае прадбачу,
як заўтрашні дождж — вачыма.

Яна на зямлі адзіная,
хто вартая слёз мужчыны,
не ў лік з ёй адна Радзіма,
з каханай маёй жанчынай.

Наталлі

Ці пакліча за далеч дарога,
ці пра Восень згадаю ў журбе,
аб табе мае боль і трывога,
мая любая, аб табе.

Пражылі мы ні мала, ні многа:
першы сын, першы подых завей...
Аб табе мае боль і трывога,
мая любая, аб табе.

У маленні адчайным да Бога
не прашу паратунку сабе,—
аб табе мае боль і трывога,
аб табе, аб табе, аб табе.

Адчай

На балконе паліў лісты...
Пазіраў не сваймі вачыма.
Думаў паліць назад масты.
Думаў — памяць спаліць магчыма.

Варушыў папяровы прах,
што нядаўна каханнем зваўся.
Адшугаў, адкурэў, ачах:
толькі чорны нагар застаўся.

Не аддзерці яго нічым:
ён — таўром на душы хлапечай.
Усё бліжай адчай начы.
Усё ніжай пралёт парэнчаў...

* * *

Калі сціхнуць адгалоскі
тваіх крокаў у вушах,
аплыве, бы свечка воскам,
успамінамі душа.

Колькі будзе розных сцежак,
покуль знойдзем шлях адзіны.
Сонца мне — мільён усмешак.
Дождж — мільён тваіх слязінак.

Міньён памяці

Пакладзі мне далонь на вусны...
Развітальна і беспрымусна.
Смутак мой, успамін спакусны
пакладзі мне на вусны.
Ціхі журлівы гук
блукаў жаралом жалейкі...
Гаючая памяць рук —
збалелай душы лекі.

Перад каханнем, як перад Богам,
няма апраўдання аніякога.
Будуць сустрэчы, дарогі, людзі...
Цябе не будзе.
Цябе не будзе?!

Крыкну наўслед лету я:
— Даруй мне за ўсё, светлая!
Даруй мне за ўсё, першая, —
збалела душа грэшная.
Каханая мая, клянуся:
— Не замятай маіх слядоў,
я шчэ вярнуся...

* * *

Туман у снежні —
варажба...
Ці насланнё,
ці адзінота?
Ен першы снег не зневажаў.
Ен проста быў, як я, маркотны.

Ен проста крочыў наўздагад
і пераблытаў поры ў годзе...
Туман, табе я сёння рады —
ты мой таварыш па самоце.

Зона адчужэння

Зона адчужэння —
якая жахлівая назва.
Адчужэнне —
ад хаты, дзе змалку рос.
Адчужэнне...
З сабой не возьмеш
прысаду святла бяроз,
асвер у двары, буслянку
і трох буслянят у ёй...
Апошні цалунак ганку
абцас пакідае мой.
Паўнюткія вёдры ў сенцах.
Дакуль ім з вздой стаяць?!
Да краю — трывогай сэрца.
Ці здолееш ношку ўзняць?
Радзіма!
Слязу наўпотай
змахну за цябе ў маленні...
Не стань для майго Народа
зонаю адчужэння.

* * *

Ёсць толькі дзве ў жыцці мяжы:
мяжа пачатку і сканчэння.
Нясхільна шлях зямны прайсці —
паэта лёс і прызначэнне.

На запытанне прамаўчы,
бо хто маўчыць, той сам пытае...
Якое малако ваўчыц?
Пра тое воўк адзіны знае.

Твой цень з вышынь гурган сачыў,
свой судны дзень не прычакаўшы...
Змялее часу далячынь,
тых дзве мяжы ў адну з'яднаўшы.

Смерць

Аўтобус з чорнай паласою,
маршрут твой доўжыцца вякамі,
аўтобус з ціхаю труною,
жаночым плачам і вянкамі.

Аўтобус з чорнай паласою,
як здань над чорнаю шашою.
Вязе папутніцу з касою
з укосам — нечаю душою.

Сусвет

I

На жывым фаліянце нябёсаў
ззяе золата зорнай вязі.
Знічкі ўспыхваюць, нібы коскі,
паміж словаў касмічных сказаў.

ІІ

I колькі жыць — павек вучыцца
нам кнігу неба разумець,
глыбіням дум яе дзівіцца,
над неразгаданым карпець.

Інсульт