Эдуард Акулін: Радно

Пры гэтым народзе,
пры гэтай уладзе
паэтаў народных
штурхаюць на здраду...

Паэтаў вялікіх,
чый век несканчоны,
змушаюць маліцца
на псеўдаіконы.

Віжуюць, не спяць
слугачы-янычары.
Драпежна рыпяць
валадарскія нары...

За кратамі песня.
Ды гэтага мала...
Няўжо уваскрэсне
забойца Купалы?

Пры гэтым народзе
з уладаю гэткай...
Як мала народных --
сапраўдных Паэтаў!

* * *

Чакаю цішыні.
Як скрыпка першай ноты.
Баюся вышыні –
стаміўся ад палёту...

Шукаю дабрыні,
а сам з сябрамі хцівы...
Жыву назад, калі
быў як анёл шчаслівы.

І шчыра верыў -- гром
не здольны здрадзіць хмары...
Анёл з адным крылом,
але якім – гітарным!

* * *

Я хацеў бы пісаць, як жыву, --
Так, як піша Мікола Купрэеў.
Пра аблокі, што скрозь плывуць
праз душу і, як дым, чарнеюць...

Я хацеў бы пісаць, але
так пішу, як я сам умею.
Бо мой сон, нібы Сож змялеў,
а на сподзе душы -- лілея...

Гэта здрада – мая віна,
хоць пра здраду пісаць нягожа.
А заплачу – гарчэй віна
смутак – згублены колісь нож мой.

І слязіна мая – як кроў,
што падсочана з роду Дрэва,
дзе ўпадзе яна – там Любоў,
там світальных валос залева...

Там Чарнобыль – матулін боль,
што жыцця разарваў аорту...
Там Радзіма – мая Юдоль,
пекла з Богам і вырай з чортам.

* * *

Паэты пачынаюцца з любові
да страчанай, зняважанай Айчыны.
Паэты пачынаюцца са слова
з таемным сэнсам першае прычыны.

Паэты пачынаюцца з жанчыны,
якая здрадай плаціць за каханне.
Паэты пачынаюцца з хвіліны,
калі нябёсы клічуць на спатканне...

Паэты пачынаюцца са славы,
з якою не самотна ім памерці.
Пачатак для паэта – гэта права
законны шлюб да трыццаці узяць са Смерцю.

* * *

О, Беларусь – абліччам Божай маці --
сыноў сваіх, што прадалі Агмень,
дзе моц бярэш, каб гнеўна не праклясці,
дзе слёз бярэш, каб бласлаўляць з калень.

У ценю ад чарнобыльскага крыжа
іудаў крык параніў цішыню...
Даруй, Радзіма, слова «ненавіджу»,
што сёння прамаўляю ўпершыню.

Агонь

Хто сказаў, што агонь не жывы,
той не бачыў агню жывога.
Зніч алтарны – заўжды жывіць
мне душу чысцінёю Бога.

Дакараем, што часам злым
ён бывае, а самі злыя...
Хай агонь, што гарыць дваім
будзе добрым, павек не дыміць...

Калі час, нібы воск, збяжыць
на апошняга дня імшы,
не спяшайце агонь тушыць,
ён – маяк на шляху душы.

Шлях

Шукаю Радзіму
скрозь леты і зімы –
нідзе яе не знаходжу.
Слухмяны, бунтоўны,
святы і грахоўны
іду, але не выходжу...
А шлях не зыначыць,
хоць часам не бачна
і птушкам свайго тору...
Вяртацца адвеку
зажураным рэкам
назад – у палон мора.
Шукаю Радзіму –
хай нават знайсці мне –
слязіну на дне гора.

Скруха

Бровы хатаў снег ахутаў.
Завіруха вые глуха.
Адзіхацела і патухла
лязо ракі у похвах луга.
А да вясны яшчэ так многа –
як граху да веры ў Бога.

Мара

Восень вымошчвае высі
золатам зорнай лістоты.
Сядзем удвух, як калісьці,
пад небасхілам самоты.