Эдуард Акулін - Радно

Русалка

Апоўнач аголяцца мелі,
і выйдзе на бераг з расой
іграць на падводнай свірэлі
дзяўчына са срэбнай касой.

Бяроза зялёны свой вэлюм
апусціць над чыстай красой.
Да золку не сціхне свірэля
у срэбным дажджы валасоў.

Прыбліжуся – рыба фарэля
ледзь дыхае ў роснай траве...
Ды ціха гайдаецца вэлюм,
і з віру хтось кліча мяне.

Сялява

У кальчузе са срэбных хваль
амазонкай былое славы
разлілася за сінедаль –
філіялам нябёс – Сялява.

Між аблокаў сівых віроў
раптам вынікне, бы сузор’е,
чарада залатых лінёў
і патухне ў глыбі прадоння.

Па касе, што вядзе на груд,
дзе стагоддзі сябе вартуюць,
дэфілюе заезджы люд,
чайкі з хвалямі спрэс фліртуюць...

На Сяляве схалявіць – грэх.
Што падсечка – то рыба-слова...
Лепш пад дождж, чым пад жончын смех
трапіць вечарам без улова.

* * *

У тэатры восеньскага лесу,
дзе няма ні сцэны, ні куліс,
Вецер рэпетуе з ранку п’есу
з мадэрновай назваю «Стрыптыз».

Асенняе

Колькі ўслед ні крычы, ні галёкай –
Восень схільная скрозь да капрыз –
адашле залатыя аблокі
у працяглы заморскі круіз.

Стог над Сожам, як храм адмысловы,
на начлег больш не возьме Хрыстос,
гэты стог пад канвоем бусловым
адвязуць на апошні укос.

Хоць далёка яшчэ да марозаў, --
лета Бабіна – так неўспадзеў.
У зялёным падстрэшку бярозы
першы певень нясмела прапеў...

* * *

Стаю на цвінтарным ганку,
дзе неба ніжэй званніц,
-- Францішак, Максім і Янка
прад Вамі схілёны ніц.

Ратуйце мяне ад свету,
дзе правіць вяслом Харон,
і цэлы Народ у Лету
вядзе за прывідны трон...

-- Францішак, Максім і Янка, --
гартуйце крывіцкі дух.
Пустыя званы, а шклянкі --
да краю хаўтурнай скрухай.

Алтар у слядох ваўчыных...
А той стырнавы старэйшы
шпурляе у твар Айчыне
БІБЛЕЙСКІ ВЯНОК ТУТЭЙШЫХ.

Паўночны пакой

Ад поўні рабай, як кавун, --
усходы страху...
У куце – камунальнай з трун –
чарнее шафа.

Фано – ашчэраным кітом –
мой сон глытае...
Асадка ў лёце над сталом –
стралой з Кітая.

Ад золата на пераплётах кніг –
магічнасць сцэны.
Бяссоніца. Натхнення міг –
агнём Геены.

* * *

Юнацтва лёгкае крыло
мне лёс пазычыў ненадоўга...
О, як мне хораша было
паміж зямлёй і домам Бога

лунаць прасветлаю душой
без надакучнай асцярогі
і быць шчаслівым, што знайшоў
пачатак зорнае дарогі.

Гадоў, як воблакаў сплыло –
больш не лятаю вольным птахам.
Юнацтва лёгкае крыло
жыццём заручанае з плахай.

Чарнобыльскі год

Красавік
На ганкавым бетонным падуменце
забыты ў спешцы некім чаравік...
Як напамін няпомлівай планеце –
Дзень 26-ты. Месяц Красавік.

Май
У Бога ласкі болей не прасіце.
Бог – у душы, а не на небесі...
А двухгаловы бусел у зеніце –
праклён ці сімвал Белае Русі?!

Брагінскі чэрвень
Па чэзлым полі, па чорным лесе,
па пыльнай дарозе, па чуйнай шчацэ –
слязіна ці слова з нянаскае песні
пра сон Ларэлеі ў палескай рацэ...

Бараўлянскі ліпень
Да ліп духмяных ліпнуць пчолы...
Здзічэлы рой – салодкі сон.
Такі, як боль пасля ўкола
медбрата з прозвішчам Харон.

Малінаўскі жнівень
Веткаўцы, свяцілаўцы, чачэрцы,
з Хойнікаў, з Нароўлі, з Астрагляд...
Землякі мае, мы -- чарнаверцы.
Веру нашу выдае пагляд.

Верасень
Не верыцца і ўсё!
Выраі не ведаюць звароту.
Птушкі адлятаюць па чарзе,
а не разам, і не назаўсёды...

Кастрычнік
Вецер – вольны восеньскі апрычнік –
золата спагнаць спрабуе з дрэў...
Ерэтык дэзактывацыі -- Кастрычнік
самахоць у полымі згарэў.

Лістапад
Без пропускаў, віз і дазволаў
дарога вядзе на клады...
Сяржант з КПП пратаколам
засведчыў: Дзень трэці. Дзяды.

Снежань
Завеі ў снежні амаль такія,
як колісь Мележ убачыць змог...
Два «марадзёры» ў вазы пустыя
маўкліва грузяць сапрэлы стог.

Студзень
Тым днём, калі Бог нарадзіўся
зязюля кувала ў бары...
-- Стары ад бажніц заразіўся...
Казалі ж яму – не бяры.