Эдуард Акулін - Радно

На страху нападае жах
кожны раз, калі ў п’яным гневе
з-пад сякеры ляціць на дах—
вестуном перуновым – певень.

Прымыльнік

Ты для лазні -- надзейны тыльнік.
Твой начны кватарант кажан
называе цябе, Прымыльнік,
не іначай, як толькі -- Пан.

Слупянеў ад красы дзявочай...
Чырванеў за мужчын не раз,
калі тыя на схіле ночы
ад бяссілля лупілі ў таз...

Бо на мулкіх палках кляновых
аж да раніцы -- як заснуць?!
Водар венікаў б’е ў галавы,
запрашае ў раку нырнуць...

У прымыльніку добра п’ецца...
Піва куфаль – тут боскім дарам.
Мы прыходзім сюды раздзецца,
каб душу апрануць у пару.

Цэбар*

*На Веткаўшчыне – калодзежнае вядро.

Колькі ён пераслухаў плётак
на даўгім, як ланцуг, вяку
ад нястомных пляткарак-цётак,
ірвучы ім са злом руку...

Між вадой ледзяной і небам,
то ўгару, то з разгону ўніз,
абдзіраючы клёпак рэбры
у кароне з крыштальных пырск...

Цэбар – нібы вясковы Цэзар.
І ўлада яго – без меж...
Ён за поўняй нырае ў неба,
каб прасватаць яе – але ж...

Не пускае ланцуг на волю.
Круглы год – калаўрот нягод.
Бо сухім з-пад вады ніколі
не выходзіў пакуль што ён.

Путца*

*На Веткаўшчыне – прыкаўнерная вешалка.

Калі дарогі у шлях саб’юцца,
калі я хаце дам «пяць дзвярыма»—
успомняць пальцы старое путца,
якое лёсам прыкаўнярыла...
Цвікі і шворні, сукі рогі
чаго не пхнулі яму ў прарэху.
А неяк разам, святыя многі,
мужчынскі гонар блюло для смеху...
Старыя путцы – так часта рвуцца
і не да часу, і не да месца.
Калі фанфары ў нябёсы мкнуцца,--
ад стаху путца раптоўна рвецца,
і ад павагі да ганарліўца
амаль нічога не застаецца.
Але і путца свой гонар мае...
У гардэробе – персона грата.
Бо па адзенні нас сустракаюць...
Каўнер пры путцы – пры госці свята.
Лепш апынуцца зімой у пустцы,
чым у тэатры на пару з дамай
у палітоне з парваным путцам—
жыццё без сцэны падасца драмай.
Не распрануцца – не апрануцца...
Эх, путца-путца – ручная памяць.
Калі дарогі у шлях саб’юцца,--
трымай нас, путца, дзвюма рукамі!

Гужы

Гожая назва у іх – гужы...
Скажаш -- і засмяешся.
Нібы з лаўжоў прыпаўзлі вужы,
леглі ў разорах грэцца...
Гуж у руках – падмануты муж.
Гуж разарваны – сварка.
Стомлены, потны ад працы гуж—
бульба, дакопкі, чарка.
Гожая назва – спрабуй, кажы—
рот без зубоў здаецца ...
Памяць дзяцінства майго – гужы.
Памяць – яна не рвецца.

Каханне

Каханне – пакута.
Душою распнутай
між Пеклам і Раем лунаць...

Каханне – атрута.
Святы і аблудлы
я выберу смерць, каб закахаць.

Каханне – як рудня,
дзе ў свята і ў будні
нам працай сябе катаваць.

Каханне -- ёсць мудрасць,
якую Бог людзям
адкрыў, каб грахі дараваць.

* * *

Мы не парушылі мяжы.
Цнатлівасць нас уратавала...
Ды заклінаю – не кажы
нікому слоў, што мне казала.

А вочы, нібы абразы,
самотай высвецяць пад вечар—
паўадзіноты, паўслязы
і паўкахання нашай стрэчы.

Расколіна

Свет раскалоўся папалам.
Тут забыццё--каханне там.
Там дождж пяшчоты – тут няма.
Там лета сноў -- а тут зіма.
Тут цішай стомлены пакой—
там смех сыноў і голас твой.
Тут пах вяргінь – там водар руж.
Там неба сінь – тут спод калюж.
Там цвіў агмень – тут галавешкі...
Свет раскалоўся. Крочу пешкі
да слёз народжаных з усмешкі.

Возера самоты

На сонным золку сонца дакранецца
ласкавым промнем стомленых каханых.
І ноч растане ў мораку туманным,
а зорак ззянне ў росах адаб’ецца...

Вось так і я душою заўжды святлею,
калі цалуеш ты на развітанне.
І хоць Самоты возера глыбее—
не менее вады ў рацэ Кахання.

* * *

Сярод базальтавых прысад,
дзе вецер — злодзей у законе,
мне прыгадаўся твой пагляд —
дзве зоркі выстылых ад болю.

І покуль вецер «стрыг» лісты
з галін даверлівых таполяў,
дзве зоркі -- кроплі яснаты—
з Учора падалі ў Ніколі.