Эдуард Акулін: Радно

Іскрыпка

Так колісь цябе
называў мой дзед.
Іскрынка душы—
незаплеснелы хлеб.
Скарынка самоты.
Скарбонка для слёз.
Іскрыпка – скрыдло
незаплямленых кроз.
Драўляны жаўрук,
што прывык да пляча.
Пяшчотніца рук
скрыпача-крывіча.
Жарсцінка-усхліпачка,
стоены крык...
-- За што ты, іскрыпачка,
любіш так смык?

Журавель

Ты глядзіш улюбёна ў неба.
Ці цалуеш вядром ваду...
Што табе ад жыцця патрэбна?
Хто тваю зразумеў бяду?
Вышай стрэх цэлы дзень кружляеш,
толькі хочацца – вышай хмар.
Журавель – ты штоноч лятаеш
у палоне нязбытных мар.
Укапаны ў дзірван навечна.
Ты стаміўся з нудоты піць...
Журавель, паглядзі, старэча,
з райскіх даляў твой брат ляціць.

Купіна

Колькі стрывала кпінаў
ад тых, хто аб яе спатыкаўся
кола яе давіла
падкова яе таптала
сонца яе паліла
дождж вастралёзы сек
купіна – гэта магіла
балотна-пустога рэха
купіна – скрозь пакутніца
купіна – міні-копка
дзік на яе не купіцца
бо купіна – горб чортаў
купіна – зялёная бародаўка
астыглай дрыгвы вулкан
курган мурашыны—
кротаўка—
падушка Вадзяніка.

Раска

Зялёны падраснік азерца
задраны прыпол ракі
ажыўшае жабаў скерца
радзімкі з тваёй рукі
раска – не рада ветру
сябра ёй – жоўты жвір
раску не вабяць нетры
вораг ёй – юркі вір
раска – прывідны востраў
мрояў раёвых рой
раска – салютаў роскід
вадзяніковы строй
раска – русалчын вэлюм
азёрна-манетны двор
вохрава-акварэльны
люструнак бурштынін-зор.

Човен

Чуллівы рачной пяшчотай
аблашчаны лавай хваль
ён мроіць чаіным лётам
закаханы ў чужадаль
човен – адчайны адужнік ветру
начны прытулак ліпнёвых пчол
павек пасцелю віровых нетраў
не зменіць човен на мулкі дол
ён звечара знічак повен
а ранкам слязьмі лінёў
човен – сонца жалобны промень
човен -- чорны рачны манах
палюбоўнік паўночны поўні
брат радзіміцкіх трун- карстаг.

Сітнік

Пагрозны выгляд падводных вояў
здалеў разгледзець адзін ракітнік,
таму на бераг таропка выбег—
далей ад дзідаў, што выгнаў сітнік.
Тут сойм саміны са снамі ў сонме.
Для сома сітнік—рачны асіннік...
Абкруціць вусам камель у стоме
і спіць да ночы—варушыць сітнік.
Лілея млее—як плёс змялее,
хто вызваляцьме яе з няславы?..
Без страху выйдзе на бітву з Глеем
адважны рыцар рачной дзяржавы.
Усюдыісны віровы Пільнік.
Радыст «зялёных»—азёрны Сітнік.

Нерат

Дзе твой зад,мабыць там, дзе перад...
Знаць не марна сярод людзей
кажуць:» Трапіў, ну, як у нерат—
на ратунак няма надзей.
Твой лазова-драцяны верад
быў турмой акунёвых зграй.
Рак-турэмшчык дарэмна верыў,
што знайшоў тут жаданы рай...
У цябе не ўваходзяць двойчы.
Ты—бермудфіліял ракі...
Нораў твой згаладала-воўчы.
А віноўцы, што ты такі,--
рыбакі.

Дзябла

Пэўна ёсць нешта ў ім ад д’ябла...
Яго сутнасць—схавана ў сець.
Дзед дзяўбе, нібы дзяцел, дзябла.
Дух ліпнёвы – на ўсю павець.
Дзябла – золак ад рос азяблы.
Дзябла – дзень, як змялелы Сож.
Дзябла – вечар ашчэрыў жабры—
акунём на рыбацкі нож...
Часам – дах ад дурной хмурыны.
Назаўсёды – аерны пах.
Патаемны азарт звярыны.
Рыбнаглядны дзіцячы страх.
З дзяблам, быццам з надзейным сябрам,
скрозь з уловам вяртаць дамоў...
Без яго – не злавіць і жабы—
нат на сподзе рыбацкіх сноў.

Пачына

Плыткі човен з ракой лучыла.
Мазалямі смылела ў снах...
Падпаветны прамень – Пачына,
недасяжна-віровы страх.
Ты – драўляны плыўнік для лодкі.
Ты – крыло для маёй душы...
Пах аеравы, дух салодкі,
вадамер залатых вышынь.
Стан твой тонкі -- амаль дзявочы.
Строй твой – ясеневы, густы.
Помніш поўню купальскай ночы,
што разбіла на яскі ты?
Не вяслом, а пачынай лёгкай
праўлю човен свайго жыцця...
Ці уздых, ці узмах высокі--
прага новага – адкрыцця!

Лівень

Летні лівень спаймаў дзяўчо
у палон неспатольных ліній.
Па-мастацку абвёў плячо,
грудзі, клубы, бутон юргіні...
На ружовых пялёстках вуш
запаліў завушніцаў зоркі.
Лівень -- ён не лянівец-муж—
лашчыць зранку да адвячорку...
Выцалоўвае кожны рух.
Выпрабоўвае ўсё на спотык...
Лівень – Вішну з мільёнам рук—
далікатны,як першадотык.
Лівень – знаўца найрайскіх зон
і гатовы разбіцца вобзем
за прызнанне, што толькі ён—
Дон Жуан да апошняй кроплі.