Эдуард Акулін: Радно

Сон

Твой сон, як дождж у ліпені,
падманны.
Шкадуючы, балесна пакідаць
світанкі пералітыя ў туманы,
якія нам з табой не сутракаць...
Адрыне боль твая Перасцярога,
ламаючы даверу хісткі лёд,
спагады палахлівая пірога
затопіцца, --
і стомлены наўзброд
пайду ракой Халоднасці змялелай
туды, дзе рыскай тонкай
і нясмелай
зарэе вузкі і спакусны
жаданы Бераг тваіх вуснаў...

Н...

Вочы,
бы калодзежы нішчымныя,
якія высахлі ў спякоту,
ілба готыка,
рэнесанс усмешкі--
былога Храма кахання рэшткі...
Мілая, --
любі,
люблю,
любіла, --
на колькі хапіла.
На колькі магла —
забыла.
Вочы
іншыя стрэчу аднойчы.
З тваіх не піць...
Каторы жнівень
трапляе лета ў люты лівень.

* * *

Паміж намі -- возера ночы,
і ў чорнай яго вадзе
пахаваў я свой грэх аднойчы
і ад Бога, і ад людзей...

Чым становішся ты мне бліжай,
тое возера ўсё глыбей.
І ўжо памяць – не плыт, а крыж мой,
што урос у прадонны глей.

Паміж намі -- вакно нябыту.
Зазіраю ў яго ізноў.
І ўжо памяць – не крыж, а плыт мой,
што вяртае на выспу Сноў.

* * *

Калі ты запавольваеш рухі,
і туманіцца твой пагляд,
калі рэха нядаўняй скрухі
з нашым шчасцем гучыць няўлад.

Гэта значыць вайну кахання
нам Амур аб’явіў з табой.
Аж да раніцы, да світання
не заціхне наш шлюбны бой...

Эрагенная зона
Я ў гэтую зону, як грэцкі Ясон,
імкнуся патрапіць штоночы.
Бяру заміж тарчы -- эротпарасон,
які ратавацьме аднойчы...

О гэтая зона -- паўночны фрыстайл
у пары з каханай над светам,
дзе генная памяць -- мільён мегабайт --
патрэбна, каб граць пікачэта...

Які тут да болю знаёмы ландшафт
з вяршынямі гор вінаградных,
з расплаўленай магмай унутраных шахт,
з луганаю ног неагляднай...

Я ў гэтае зоне -- найрайскае з зон --
да ранку плыву на галерах...
Я тут адначас -- і тыран-фараон,
і раб у вярыгах Венеры.

* * *

Дазваляла...
Адчуваючы безнадзейна,
што ў пачуццях нашых -- інфляцыя...
Паступова цябе ад адзення,
нібы дрот ад ізаляцыі --
вызваляў...
Кароткім замыканнем
нас асляпіла ранне.

* * *

Віяланчэлі чую сола я...
Ты ўся такая голая,
саромная, спакусная.
Вугельчыкам на снезе
зіхціш у цемры вуснамі.

* * *

Не кажы мне нічога... Маўчы.
Гэта д’ябал падаўся нам Богам.
Пацалункам тваім на плячы
пачыналася ў пекла дарога...

Толькі марна да сходу начы
мы не спалі, занятыя севам...
Я ў табе не застаўся нічым —
ні ўспамінам, ні сынам, ні спевам.

Хоць табой свае сны засяліў,
ты прапісана ў іх незаконна...
Бо ў табе не застаўся нічым —
ні слязой, ні дачкой, ні праклёнам.

Я чакаю ...

Я чакаю, што ты аднойчы
ціха мовіш: -- Я зноў твая...
І спатоліш мой смутак воўчы,
ад якога згараю я...

Я чакаю і ты чакаеш,
калі сам я сябе спалю.
Я чакаю, а ты знікаеш,
як сарваны лісток агню...

Я чакаю -- як камень крэмня,
закаханы да забыцця.
Я чакаю -- няхай дарэмна
мне чакаць яшчэ паўжыцця.

* * *

Жанчына на пляжы паўднёвым
з русявай касой на плячы.
Адкрытая сонечным промням
і прагным паглядам мужчын...

То мора -- паркалевай хваляй,
то вецер -- шаўковым крылом
пяшчотна цябе ахінаюць
на зайздрасць мясцовым багом.

Зайсці у ваду не спяшаешся —
русалка з палескіх лугоў...
Нібы перад здрадай вагаешся —
саромна чужых берагоў.

Ключ

Да вар’яцтва пяшчотай расчулены,
згаладалы, як беглы манах...
Я у зрэнках тваіх перакулены,
ты -- ў маіх перакуленых снах.

Аднаго не ўсвядомлю — адкуль яно —
пачуццё, што глыбей за Сусвет.
Калі я, нібы ключ у адтуліне,
мару зноў пабываць у табе...

* * *

Усё часцей, усё часцей
між леных хваль льнянога плёса
два плывучкі тваіх грудзей,
бы леску, рвуць на часткі лёс мой.

Усё далей, усё далей
у ноч наш човен заплывае,
дзе два вяслы маіх надзей
ад хваль пяшчоты не хаваюць...

Усё глыбей, усё глыбей
пачуццяў вір, а водар целаў
амаль такі, як ад лілей,
што распусціліся нясмела...