Ніна Мацяш - Прыручэнне вясны

1977

* * *

Я рада, што так адбылося
(Як чыста ўзрунела трава!..).
Я ўдзячна нялёгкаму лёсу:
Я рада, што мне сумаваць,
Што мне захлынацца тугою,
Нязбытнай ні ўдзень, ні ўначы
(Якое паветра тугое!..),
Гадзіны і вёрсты лічыць
І ведаць, што, позна ці рана,
Кранеш маю пасму з брыва
І ціха прамовіш: «Я рады,
Я рады, што мне сумаваць...»

1977

* * *

Кажы мне ласкавыя словы,
Дары пяшчоту мне сваю,
І прызабудуся вяснова,
На ўскрайку шчасця пастаю...

Хай хоць на момант ашукаю
І немагчымасць, і бяду,
Так хораша і нечакана
Вакол мезенца абвяду!

І сіл прыбудзе мне нанова,
Прад непапраўнасцю ўстаю, —
Кажы мне ласкавыя словы,
Дары пяшчоту мне сваю.

Не ўсё збываецца, і, мусіць,
Пара змірыцца з гэтым нам.
Але пакуль душа не хлусіць,
Што песня ты ў мяне — адна,

Мая апора і аслона
У безнадзеі на краю —
Кажы мне ласкавыя словы,
Дары пяшчоту мне сваю.

1977

РОДНАСЦЬ

Падумаць толькі, што нас падзяляла...
Ты ж быў у маім лёсе!
Ды цяпер
Такое адчуванне, што не знала
Ніколі я сапраўднага цябе.

Падумаць толькі...
Спела столькі часу
Прыхільнага сяброўства цеплыня,
Каб раптам натуральна так пачаўся
Адлік інакшы новым нашым дням.

Усё, жыло падспудна што, употай,
Цяпер лунае, за вітком віток.
Няпэўны сум
свядомай стаў маркотай,
І радасць адшукала свой выток.

Падумаць толькі: мне ты
не прысніўся, —
Іначай
як бы стацца так магло,
Што страх
набыў акрэсленыя рысы
І яву
спадзяванне набыло,
Што знойдзе чалавек, чаго шукае,
Пакуль,
пакутай моцная,
расце
І ў сэрцы прага роднасці людская
Не саступае месца
пустаце.

1977

* * *

Я люблю цябе...
а ты — не слухай!
Я люблю цябе...
а ты — не чуй!
Бэзам
ускіпела завіруха,
І пялёсткаў шчасця не лічу.

Ні адна
не ўваражыла кветка
Рук тваіх,
вачэй тваіх,
ні губ.
Ходзіць студзень
непадкупным
сведкам
Самае раскошнае
са згуб!
І шугае маем
завіруха,
І пялёсткаў шчасця
не лічу.
Я люблю цябе...
а ты — не слухай,
Я люблю цябе...
Быццам слоў такіх і не
існуе,
а ты — не чуй!
Быццам
і не сказаны былі...
Радасць гэта
нас перавяснуе
На спрагнелай радасцяў
зямлі.
Нездарма
шалее завіруха,
І пялёсткаў шчасця
не лічу!
Я люблю цябе...
а ты — не слухай,
Я люблю цябе...
а ты — не чуй!

1976

НЕ У РЫМ ВЯДУЦЬ ДАРОГІ

Так хораша
не можа доўга быць —
Недаўгавечна шчасце чалавечае.
Адказваць на каханне часта нечым,
Хоць ненатольна прагнецца любіць.

Так хораша не можа доўга быць.

Пакуль
адчужанасць не знае нас,
Пакуль
адно ў адно мы пераліты,
Пакуль
між трох мільярдаў на Зямлі ты
Адзіны мне,
і я ў цябе — адна.

Адчужанасць яшчэ не знае нас.

Не ў Рым дарогі ўсіх людзей вядуць,
А да вякамі снёнай узаемнасці.
Не бачыла, як ты масты свае масціў,
Ды помніла, што я цябе знайду.

Не ў Рым дарогі ўсіх людзей вядуць.

1976

* * *

Сказала: «Лепей саматой».
Не лепш.
Сказала: «Так прасцей».
Куды як проста!..
І хлеб, з табой не дзелены, —
Не хлеб.
І шлях —
Абраны быццам не па росту.

Гайдаў Сусвет.
Упёрлася ў куток.
Лячыў парыў.
Прыгорбіла натома.
Як ні рыхтуй сябе загодзь —
Ніхто
Не можа да самоты быць гатовы.

А вёрсты ўсе ўмяшчаюцца ў адну
Адлегласць —
На працягнутую руку.
Даверліва ўсміхнуцца.
Працягнуць.
І збаўлены ад адзіноты мукі.

Звычайны рух.
Магутней, і глыбей,
І справядлівей той касмічнай прорвы,
Якая
Адрачэннем ад цябе
Лядзяна зеўрае;
«Не руш,
Не роўня».
Чым далей ад паверхні мы зямлі,
Тым даступней нам яе глыбіні.
Імя тваё мне
Не перабаліць.
Ніколі.
Знаю.
Быў і ёсць.
Любімы.

1978

ВАСІЛЁК

Само лета ў імені тваім,
Само лета.
Цэлы лёс наш аказаўся ім
Абагрэты.

А высокай радасці куток
Не абжыты...
Ходзіць хваляй, чыстай і крутой,
Поле жыта.