Ніна Мацяш - Прыручэнне вясны

Ён паспрабуе ўсё прыняць,
Даць усяму сваё найменне,
Ды не даруе, дабрыня,
Спагадлівага прыніжэння.

1977

* * *

...I прыпасе нялёткае імгненне:
Зноў змрочна, глуха.
А ты не маеш права на сумненне,
На стому духу.

Не маеш права ты ў нявер'і горкім
Шукаць прычалу, —
Не прабачаюць здраду нашы зоркі,
Не прабачаюць.

1977

* * *

Цуд не бывае нечаканы,
Не спраўдзіцца яму раптоўна:
Жаданы пасля ночы ранак,
З карэньчыка ідуць бутоны.

Зялёнай клеткай хларафілу
Завяжацца першапрычына, —
Хай выстарчыць бунтоўнай сілы
Зрабіць рэальнасцю магчымасць!..

А хто не меў тут дачынення,
Слязы ні ўсмешкі не патраціў,
Той цудам назаве здзяйсненне...
Была ж,
як выклік,
праца.
Праца!

1977

* * *

Ловяць далягляд
гады імклівыя, —
Таямнічы, непазбежны дар...
Чалавек адно датуль шчаслівы,
Покуль сам
умее шчасце даць.

І адвеку
будні нашы ўпарта
Цвердзяць,
новы беручы рубеж:
Дай нам,
лёс,
таго, чаго мы вартыя,
Каб не здрадзіць нам
самім сабе.

1977

* * *

Хто вас прымаў калі,
парады:
«Будзь асцярожней, тут асцюк»?
Удзячна колкаму жыццю,
Што выхварэла гэту праўду:
Там
сэрцу засень адшукаць,
Дзе сонца
смаліць без патолі.
...I каласуе маё поле
Пад горным знакам васілька.

1977

* * *

Дэкаратыўная свяча
На століку;
а на марозе —
Напята-белая бяроза...
Адкрэсліць!
Занава пачаць!

Што адцвіло — таму сатлець,
І ўжо няма другога выйсця,
Як толькі —
пераможна смець
Шукаць лістотай новай высяў.

І не баяцца перамен
У лёсе,
гэтак, бы ў прыродзе!
Як выдых:
Хай былое — тлен,
І як удых:
Няхай зародзіць!

1977

РУКІ МАЦІ

Як соладка спіцца
У роднай хаце,
Калі пасцель табе
Слала маці.

Як хораша ранкам
Прачынацца,
Калі да сняданка
Будзіць маці.

Як рупна сонца
З паўдня прыпякае,
Нада мной узнятае
Матчынымі рукамі.

Ператомлена ўздрыгваюць
Рукі маці:
Як кара, шчасце
Неба трымаць ім!

На крокі твае,
Як на песню,
Галаву ўзнімаю.
Пакуль іх чую,
Мне жыць не страшна,
Мама.

1977

ДЗЕВЯТАЕ МАЯ

Доўга цень на долю падаў,
Я свой ясны дзень шукала, —
А яго закалыхала
Ноч
на белым голлі саду.

Ледзь шчакой крануся вецця —
Абсыпаюць цветам промні.
Як цябе, глыбока помню:
Мірам
гэта ўсё завецца...

1977

ГАТЭЛЬ «МІНСК», 374

Тры дні і ночы праляцелі, як тры пчолкі,
Як рупныя тры пчолкі,
Што з венчыка да венчыка,
З травінкі да сярожынкі,
Ад коціка ракітнага
Да сонцасходнага падбелу,
Ад звішнявелай, прахалоднае кісліцы
(Салодкай, як кляновік)
Да полымя ліловага пралескі —
Тры пчолкі шчыравалі —
Тры дні і ночы —
І неслі ў цёмны вулей майго сэрца
Пылок —
Сухі, гаркавы, залачавы —
Нектар
Маіх нябёсаў і зямлі:
Прыхільнасць і любоў сябрыны.
Мёду
слязіначка
свеціцца:
Тры дні і ночы праляцелі, як тры пчолкі...

1977

* * *

Вечар задуменна
Сеў каля дзвярэй.
Аказаўся вечар
Раніцы мудрэй.

Згінула няпэўнасць,
Знаю, што чакаць.
Ад слязы бяссільнай
Высахла шчака.

Хай вам светла будзе,
Усім, каго люблю!
Промнем вечаровым
Смутак спапялю.

Свет такі адзіны,
Дык чаго ж яшчэ?
Чарадою птушкам
Весці лёт
лягчэй.

Шляху немінуча
Сонцам набракаць.
Прагай скрыжавання —
Да рукі
рука.

І не размінуцца...
Травы ці ў расе?
Задуменна вечар
Пад дзвярыма сеў.

1975

НАДЗЕІ, ЯКУЮ ПРЫВЯЛІ ЗА РУКАЎ

Ты ўсё перамінаешся ў парозе?
Шкада, не ўласнай воляю прыйшла...
Ну што ж! Праходзь.
З тваіх сясцёр цвіла
Тут не адна, ды час іх
памарозіў...