Аркуш Алесь - Прывід вясны

Алесь Аркуш

ПРЫВІД ВЯСНЫ

Вершы

КАТРЫНКА

Пяць мэлёдый катрынка сьпявае,

Толькі ведай — круці рукавятку.

Люд у скрыню да старца кідае

Неўміручага жыта зярняткі.

Грай катрынка,

Сьпявай безупынку.

Лес прачнуўся, дзе зараз палі —

Гонкіх дрэў загулі вершаліны.

Перасьпелі на сонцы маліны,

А ў цямрэчы яшчэ не цьвілі.

Грай катрынка,

Сьпявай безупынку.

Як дакладна чаргуюцца гукі —

Мэталёвая нудзіцца скрынка,

Спрацаваныя, ссохлыя рукі

Круцяць жыцьці ў тужлівай катрынцы.

Грай катрынка,

Сьпявай безупынку.

Гук мэлёдый, як позірк забыты,

Як вада зь ледзяшамі ў палонцы.

Люд кідае апошняе жыта,

А у скрыне ўсё роўна на донцы...

Грай катрынка...

АДБІТКІ

Люстэрка трымае да ночы адбіткі:

Рахманыя, ветлыя, хіжыя твары.

І маюць яны, нават самы някідкі,

Імёны свае, як расьліны ў гербарыі.

А ноччу адбіткі пакінуць люстэрка,

Пасыплюцца долу — заб’юцца ўтрапёна,

Як соліды важкія з бомкай манеркі, —

І профілі згубяць дазваньня імёны.

ЗІМОВЫЯ ЛІХТАРЫ

Навошта песьні ліхтарам?

Маўчаць усё жыцьцё гатовы.

Шпурляюць сьнегам фраярам

На голыя галовы.

Цікава ім глядзець на сьвет

Сьвятлом свайго накалу:

На рух машын, хаду кабет,

На цішыню квартала.

ЧОВЕН

Паміж хваляў човен чорны.

Ў рэчцы — чорная вада.

Не відаць на дне нічога —

Барада вадзяніка

Захінае дно старанна

І матляецца, як віж,

Таямніца дна схавана

Ад вачэй і рук паміж

Вечак ракавін замшэлых,

Хваляў чорнае ракі.

Ад вясла вакол цішэе

Сьпеў пудлівай асакі.

Рэчка сунецца няспынна,

Як у дрэве жыўны сок.

Човен лісьцікам з галіны

Ціха ляжа на пясок.

ЯШЧАРКА

Антону

У яшчаркі свае шляхі,

Свае таемныя сьцяжынкі,

Жыцьцё, схаванае ў імхі,

Пясок, каменьчыкі, сьцяблінкі.

Лісты, жыцьцё ў якіх усё, —

Штораньня на пяску ля ганка,

Як гіерогліфы Басё,

Як вершык хоку або танка.

* * *

Над пожняй плачуць правады,

Амаль галосяць.

Бэтонны слуп, як правадыр,

Выводзіць восень.

Іржышча захавае сьлед,

Сьняжок нібыта.

Сусьвет глядзіць вачмі камэт

На квадры жыта.

* * *

Данілу

пачнем спачатку

каб унікнуць канца

самы надзейны спосаб

гэта нават не вяртаньне

хутчэй адмысловы працяг

пазьней я пакажу табе

свае любімые мясьціны:

рачулку што блукае між пагоркаў

і заімшэлых вялікіх камянёў –

нібыта зачараваныя валадары

яны ахоўваюць велічнае навакольле

дрэвы тут шапочуць

без дапамогі ветру

усё гэта будзе тваё

бо нельга забраць у чалавека тое

што ён любіць

як нельга адабраць у неба

аблокі

кожны нараджае сваю любоў

але ёсьць тая любоў

якая нарадзіла цябе

не ў нас усё

але праз нас

* * *

А птушкі некуды далей ляцяць,

Як быццам не існуе крэўнае радзімы,

Як быццам не існуе нашае мясьціны,

А птушкі некуды далей ляцяць.

Нібы сваё адбалявалі дзьміны...

Ды цяжка вочы да нябёс узьняць, —

Там птушкі некуды далей ляцяць,

Як быццам не існуе крэўнае радзімы.

* * *

Сярод чаратоў

схавалася маленькае

гнязьдзечка

з адным яечкам

з іголкай зачараванай

усярэдзіне

так так

з той самай славутай іголкай

у якой жыцьцё цмока

захоўваецца

Дый што тут паробіш:

і балота шкада асушаць

і гняздо дратаваць

і яечка біць

РЫБАК

Шпурляў Ён блешню за аблокі

Наўмысна, — ды яму не шанцавала:

Вярталася зіхоткая прынада

Нішчымнаю. Але рыбак не наракаў

На нешчасьлівы лёс і не казаў,

Што зноў надвор’е не спрыяе:

Маўляў, бясконца дзьме вятрыска,

Халодна нават для душы.

Чатыры жнівеньскія тыдні

Ён адмысловую шпурляе блешню,

і кожная няўдача пакрысе

Надзеяй грэе стылую душу, —

І ўсё выразьней паўтараюць стомленыя

вочы:

Там, за аблокамі, драпежнікаў няма...

ПАГАНЯТЫ

Паганяты страху ня ведае —

Быдла гоніць празь гібельны лес,

Папярэджаны строга кабетамі —

Каб у навалач гэту ня ўлез.

Там зьвяры крыважэрных намераў —

Бескарысна прасіць літасьцівасьці.

Там зьвяры велічэзных памераў

І кіпцюрыстай д’яблавай хцівасьці.

Паганяты той чхаў са званіцы

На дзіцячыя байкі кабетаў,

Бо за лесам лугі й крыніцы,

Трэ пасьпець — покуль сонца й лета...

Кажуць людзі, і сёлета чулі

Паганятага пугу.