Ніна Мацяш - Прыручэнне вясны

Ах, тыя, хто прывёў цябе сюды, —
На свеце найдарожшыя мне людзі.
Хай кожны крок іх крокам шчасця будзе
Праз доўгія, пагодныя гады!

Прысядзь на хвілю. Я не затрымаю.
Даруй, затрымваць —
проста не хачу.
За ўсё на свеце тут жыццём плачу.
(Нібыта ў тым бальзакаўскім рамане,
Шматок шчыгрыну менее ўваччу...)

Ты мне — чужая,
хоць цябе сюды
Паслалі найдарожшыя мне людзі —
Хай кожны крок іх крокам шчасця будзе
Праз доўгія, пагодныя гады!

Твая вясёлкавасць не ўскалыхне.
Таму, хто яваю не ашуканы,
Навошта мыліцы самападману?
Пакінь мяне.

1975

* * *

Забойства
Адбылося.
Што магло
Прадухіліць яго,
Калі
Бяссільны сам апоўдзень аказаўся,
А людзі
Так былі сабой заняты,
Што нават не заўважылі
Няшчасця:
Відушчасць —
Дар бязлітасны да тых,
Хто ім валодае;
Таму і рэдкі...

І лёталі разгублена стрыжы
Над скамянелай постаццю
Жанчыны,
Замерлай
Над надзеяю сваёй,
Заўжды такою кволай
І жывучай,
Цяпер
Імгненна гэтак
Бездыханнай;
Хапіла
Аднаго аблічча той,
Каго калісь кахаў
Яе каханы, —
Падчас
Знішчальней смерці
Хараство...
А той,
Хто для загубленай надзеі
Ужо адным ёй існаваннем быў
Уладаром вады
Жывой і мёртвай,
Не ведаў,
Што
Забойства
Адбылося...

1976

ЗНІЧКА

Дыпціх

1

Адны вучоныя сцвярджаюць:
Не ў дваццаць першае стагоддзе,
А ў пацяпленне на планеце
Няўхільна чалавецтва йдзе.

А беззаганныя машыны
Адначасова і бясстрасна
Вучоным іншым памагаюць
Зямлі вылічваць халады.

I, каб не стыць у адзіноце,
Мы так стараемся наблізіць
Да нашае планеты
Зоркі.

А людзям усё роўна золка,
Так часта безнадзейна золка.

2

І ты мне зорку абяцаў,
І падарыў яе ў шуканні
Цяпла спагады і любові.

І ў нас адліжнела на сэрцы,
Бо мы не ведалі яшчэ,
Што зорка тая наша —
Знічка.

Цяпер жа, ведаючы ўсё
Пра справядлівасць нашай знічкі,
Не хочам ведаць анічога,
І ў страху перад халадамі
Зноў прагнем зоркі —
Сэрца друга.

1977

БЕЗ ЦЯБЕ

А мне ўсё лепей без цябе.
Працую — не гарую.
Спакойнай сіле не слабець —
Магу звярнуць гару я.

Бясплённа дзень не праміне,
На мары не патрачу.
Смяюся, калі смешна мне,
А плачацца — не плачу.

Так, мне ўсё лепей без цябе.
Жніво наспела ў часе.
Ні тлуму, ні трывог цяпер.
...I ні хвіліны шчасця.

1977

* * *

Абступіце мяне,
людзі,
атачыце,
Ні на міг
не выпускайце з свайго кола:
Ваша тлумнасць неабходна,
як ніколі,
Каб забыць мне,
што цвітуць валошкі ў жыце.
Каб не помніць,
каб не слухаць,
каб не бачыць
Сінім-сінія і свята,
і гаркоту,
Каб мінальнай іх
не прагнуць мне спякоты
З безразважнаю
адвагаю дзіцячай.
Не праходзіць для душы беспакарана
Логікі
і пачуцця
несумяшчальнасць. —
Ды цнатліва,
і банальна,
й незвычайна
Перапёлку з васільком вянчае ранак!
Абступіце мяне,
справы,
атачыце,
Ні на міг
не выпускайце з свайго кола:
Ваша ўлада неабходна,
як ніколі,
Каб не помніць,
што крычаць валошкі ў жыце...

1977

БЯЗЛАДНАЯ РАЗМОВА

Пагаварыць з табою трэба мне,
А я пакутна падбіраю словы:
Зусім дзяўчынка ты ў маіх вачах,
А я ў тваіх чытаю столькі болю...

Як недарэчна, што душы мудрэць,
Мужнець ёй толькі ад рубцоў уласных
І раны, што скрывавілі мяне,
Цябе не ўберагуць ад ран тваіх.

Паслухай, сёння, калі што й скажу
І прыгадаю пачуццё, якое
Абразай падсякалі, як з абрэза,
Не думай, што цябе хачу суцешыць
Падобнасцю людскіх перажыванняў:
Не ўсцешыла б мяне бяда чужая,
Хай і ў мінулым гэтая бяда.

Цяпер, калі па валасах маіх
Усё натхнёней чыркае галубка
Крылом з'інела-белым,
Я хачу
Упэўніцца, ці гэтак, бы ў юнацтве,
Да новых ран маё гатова сэрца...

1977

* * *

«Прапашчы чалавек!..» —
І адкаснуцца,
З недаравальнасцю напагатоў,
Уласнай цнотаю прыстойналюбца
Надзейна асланіцца, як шчытом?