Ніна Мацяш - Прыручэнне вясны

* * *

За сялом палавеюць жыты,
Росна песня дзявочая ўзносіцца:
«Твой пярсцёнак, ды твой залаты,
Мне на ручаньку правую просіцца...»

На свае нам пацэліць кругі —
Непрамая дарога, няблізкая.
Дар сярэбраны, дар дарагі
На маёй ды на левай паблісквае.

Ад Расстання да Стрэчы ляцець:
Два прыстанкі ўвабралі прычалы ўсе.
...Над ваколлем трымціць залацень
Жыта й песні, яна —
не канчалася б!..

Пасярод наступальнай слаты
Так раптова надарыцца просінцу!
«Твой пярсцёнак, ды твой залаты,
Мне на ручаньку правую просіцца...»

1977

ТЫ

Быў.
І не было.
Пры выпадковых,
Неназолістых спатканнях зрэдзь
Бестурботна ападалі словы
З доляю ні радаваць, ні грэць.

Быў.
І не было.
Не бачна воку,
Як карэнне дастае з зямлі
Над ільдамі, камянямі
сокі,
Каб у дрэва
песню лета ўліць.

Дзёрзка выбухнула лістота —
Твая пяшчота.

Што яна шукала ў маім лёсе?
Сцверджання?
Бунтоўнай праваты?
Што шукала — ці знайсці ўдалося?

Быў.
І не было.
І раптам — Ты!..

1976

ГАЛЬФСТРЫМ

Раскавана дыхае Гальфстрым!..
I, як там, дзе шчодрыя пасаты
Дотыкам да вычарнелых дрэў
Квеценню абсыпалі сукі —
Бачу я, як расцвітаюць людзі
Лепшымі галінамі душы!
Бо к табе, адзінаму на свеце,
Вырваўшыся з даўкай нематы,
Як Гальфстрым з Фларыдскае пратокі,
Цяжка, безаглядна, як Гальфстрым,
Хлынула к табе маё каханне.
Хто ты мне?
Нашто ты мне?
Чаму
Аддзяліць цябе ўжо немагчыма
Ад жыцця майго,
Як немагчыма
Ад зямлі нябёсы аддзяліць?
Ды хіба пытаюць у Гальфстрыма
Пра ягоны выбар акіяна,
Пра ягоны выбар берагоў...
Ён бурліць — і адступаюць айсбергі,
І ў далонях шыраты паўночнай
Дарам найвышэйшай справядлівасці
Фарбы поўдня дзёрзка раскашуюць!
Ці ж не чуеш ты
І ці ж не бачыш,
Што—
да недаўмення —
перавернуты
Свет сцюдзёных, непрытульных вод,
Што ўжо незваротна-новы свет
Явай непаўторнаю пануе?!
Не змаўчы маўчаннем таго вострава,
Дзе Гальфстрым знаходзіць сваю гібель —
...I ўсё роўна рвецца да яго!

1972

* * *

Хто ты мне?
Як мне цябе назваць?
Як гукаць?
Па імені якому?
Як цябе пытацца?
Як казаць?
Як твае шляхі абавязаць
Непазбежнасцю —
да майго дома?

Хто ты мне?
Майму ты сэрцу — хто?
Як назваць...
Нашто шукаць імёны?
І пытацца,
І казаць — нашто?
Так табой азораны мой дом,
Промню незамглёны.

1976

* * *

«Палюбі мяне! Палюбі мяне...» —
Прашаптаў і асек дыханне...
Хістанулася ранне
У расчыненым насцеж акне.

Скаланулася да глыбінь
На пагоду свежа і золка...
«Палюбі мяне, палюбі!..» —
Трапятнулі зраселыя зёлкі.

Голас хутка мацнеў і рос,
І ўжо там, дзе яснелі далі, —
«Палюбі!..» —
Светлякі бяроз
Неба звон загайдалі!

Ты, як промень, прыціхлы быў,
А над нашым асмяглым летам —
Страсны голас планеты:
«Далюбі!.. Палюбі!.. »

1976

* * *

Як мне прывыкнуць да самой сябе,
Цяперашняй, невызначальна новай?
Адкуль,
З якой неспасцігальнай сховы,
І рухі гэтыя мае,
І словы?

У рос пытаюся —
Яны маўчаць.
У зор пытаюся —
Яны маўчаць.

А прыйдзеш ты,
Запознены, здарожаны,
Шапне крывінка кожная:
«Харошы мой!..»

Пратрубіць безагляднасць раскавана!

Як мне прывыкнуць да сябе —
Каханай?

У рос пытаюся —
Яны маўчаць.
У зор пытаюся —
Яны маўчаць.

А ты ўсміхаешся шчасліва...

1976

* * *

Той краёчак далягляду
І дагэтуль прад вачыма:
Дзве
ляцелі
аблачыны
Па краёчку далягляду!

Паасобку,
Ды суладна,
Так напеўна,
Так парыўна,
Побач, поруч,
Неадрыўна
ад краёчка далягляду!

Незліянае адзінства,
Блізкасці, і меж улада,
І нятоеная радасць —
Па краёчку далягляду!

Разам, —
І падмен не трэба!
Роднасць, —
І даволі платы!
На краёчку далягляду —
У самым сэрцы свайго неба!