Ірына Багдановіч - Чаравікі маленства

2
Прарвуцца рыжыя дажджы,
Зірне асіна палахліва.
А дзед лагодзіцца:
Дажыў
Яшчэ да аднаго адліву.

3
Рабіны дагараць,
I пойдзеш ты далёка,
Зрабіўшы на зямлі не ўсё,
Чаго жадаў.
Паставіш у канцы
Шматкроп'е, а не кропку...
Дажджы малітвы шэпчуць нетаропка
Яшчэ адзін з галіны ліст апаў.

Дзяўчына ў жоўтай сукенцы,
Вякі мінаюць, а ты
Ўсё тое ж адзенне носіш.

Носіш у сэрцы крыўду,
Быццам лістоў не пішу я.
А ix лістапад рассыпаў.

Рассыпаў каштан каменьчыкі.
Ix дзеці збіраюць, а я
У далоні восень прымаю.

Прымаю з дажджом спатканне,
Ca смуткам i з адзінотай.
Да каго спачатку пайсці?

Пайсці б ізноў да кахання
У мінулую восень, але
Вярнуцца яно не клікала.

Не клікала, не спадзявалася,
A толькі восень прыйшла.
Я госця, яна гаспадыня.

Гаспадыня выйдзе на ранку,
Павуцінне сушыць раскіне.
Адной упраўляцца цяжка.

Цяжка дыхаюць хмары,
Якая ix крыўда душыць?
Хай плачуць — будзе лягчэй.

Лягчэй не спазнаці болю
Апошняга развітання.
Усё ж дзякую, што спаткала.

Спаткала жанчыну восень.
Жанчына назад паглядзела:
Далека яе красавік.

Красавік — летуценне ўвосень.
Ранак блакітны-блакітны
Вясною здаўся аднойчы.

Аднойчы ў аголеным лесе
Сказала: загінула лісце.
A хтосьці паправіў: жыццё.

Жыццё — пачатак бясконцы.
Знікае, каб зноў вярнуцца,
У жоўтай сукенцы дзяўчына.

Ізноў такое адчуванне,
Нібы жывеш апошні дзень;
I вечар тоіць пакаранне
За грэх няспраўджаных надзей,

За драбязу кухарскіх спрэчак,
Калі губляеш вышыню
Сваіх пачуццяў чалавечых,
Сатканых з веры i агню.

Прыходзіць вечар пакараннем
За ўсе хвіліны «для сябе»,
Каб лёс, хлуснёй не падкаваны,
Іржышча смутку перабег.

Мае шляхі, я ўдзячна вам за ўсё:
За галалёд, шурпатасці i зрывы,
За вецер, што кідае ў твар зласліва
То золкі снег, то колкае трысцё.
Удзячна вам, шляхі, што вы навек
Ca светам быць вучылі вочы ў вочы,
Што прымушалі там, дзе цяжка, крочыць
I пакланяцца дрэву i траве,
Каб з імі роднасць разумець сваю
I продка найшаноўнага ў ix бачыць,
Што вы бяжыце так, а не іначай,
Што не спаліць паветраных мастоў,
Я ўдзячна вам, шляхі, да скону лет
I не адмоўлюся, калі былі памылкі.
Хай дакарае правільнік застылы,
Ды не яму расчыніць тайны свет.

Зямля прарастала срэбнай травой,
А срэбнай лістотай — дрэвы.
Яна ішла павольнай хадой,
Раскінуўшы плашч свой белы.

Кожную плямку на твары зямным
Пад белым крысом хавала,
I несла неба кубак шкляны,
I ўсім напіцца давала.

Чакайце, людзі, свята Абнаўлення,
Душой чакайце свята на зямлі!
Ды толькі ў краму зйоў на пакланенне,
Нібы ў сабор, ыатоўпы паплылі.

Блукае постаць зводдаль на марозе,
I кажа хтось ля крамавых дзвярэй:
«Няўдачнік ён ці, баронь божа, злодзей,
Яшчэ пакункі раптам адбярэ».

А той у зоркі сцішана ўглядаўся,
Нібы хацеў увесь падслухаць свет.
Падняў каўнер i дзіўна заўсміхаўся.
Не, не вар'ят! Ён проста быў паэт.

Хацеў схапіць ён вечнасці імгненне,
Сутык гадоў, як ісціну, спазнаць,
I зведаць тайну свята Абнаўлення,
Каб снегам чыстым душы пасыпаць.

Блукаў ён доўга, адкрыццём шчаслівы,
То, як дзіця, то, як сівы вяшчун.
Ён быў адзін на вуліцы маўклівай,
I толькі снег, відаць, яго пачуў.