Ірына Багдановіч - Чаравікі маленства

Аб чым з табою сёння памаўчым?
Пераплятаючыся, што абвесцяць душы?
Пяшчотным рухам можна зберагчы
Гармонію сусвету непарушнай,
А слова ўсё ж, не вытрымаўшы паўз,
Паставіць сваю сумную пячатку.
Давай паўторым з самага пачатку,
Пяшчоце не сфальшывіўшы ў адказ.

Табе на памяць лета падару:
Дажджы, рамонкі, стромкія арэлі —
Кахання i надзей маіх пару,
I мокрых кос, што на вятрах пятрэлі.

Табе на памяць лета падару.
Хоць, можа, падарунак не па чыну,
Вазьмі яго скарынкай на гару
Жыцця свайго: запас бяды не чыніць.

Вазьмі яго, сухарык, успамін...
А можа, будзе невыносна золка.
Ён адратуе некалькі хвілін
Для ўсмешкі, з-за якой прагляне золак.

Ты — мой першы дзень спаткання,
Пацалунак мой прасветлы,
Ты — дзівосны сон кахання,
Урачысты, запаветны.
Я жыву ў тваім дыханні,
У тваім свячуся сонцы,
Шэпты плаўлю ў заклінанні,
Каб званілі вусыы ў звонцы.
Ты — святое ўваскрасенне
У кожны будзень клапатлівы.
Я табой закута ў звенні,
Калі ёсць ланцуг шчаслівы.

У незлічоных формулах папера,
Вакол цябе раскіданы лісты,
Глядзіш на свет, яшчэ не твой, i верыш,
Што пройдзе міг няўдач i пустаты.
Тады ўваход адчыніць таямніца,
I першым ты запаліш свой ліхтар,
I адкрыццём там будзе скарб свяціцца.
Ён — тваё дрэва, ты — яго разьбяр.
Даруй,
што мне скрозь лічбы сумна крочыць,
Шукаю іншых ісцін карані.
Але нябачна нашы вусны, вочы
Адной вадою нехта акрапіў.

Мне трэба бачыць кожны дзень
Твахо даверлівую ўемешку,
Калі душа вірыць на ўзмежку
Расчараванняў i надзей.

Свае сумненні аддаваць
На твой прысуд усе дазвания.
I, як ільдзінка, адтаваць
Ля вуснаў, цёплых ад кахання.

I раптам здзіўлена адчуць,
Як пакрыее цяплее сэрца,
Здаецца, што з табой лячу,
Баюся, што палёт сарвецца.

Ты правярай сабой маю душу,
Мае сумненні i расчараванні.
Ты правярай, адзінага прашу,
А не існуй маўклівым пакараннем
За выбухі нявыспеленых слоў,
За дабрыню, якой нам не ставала,
За тое, што не клялася, a зноў
Упершыню, як Ева, я кахала.
Было трызненне восеньскай слаты,
Быў лес для ціхай споведзі адкрыты.
I нітку дзён здаралася заблытаць,—
Ручнік жыцця ўсё ж ткаўся з прастаты.

Пяшчотнай мовай падалункаў
Перамаўляліся скрозь сон.
А месяц ткаў свае карункі
На пяльцах прывідных акон.
Забылі шлях да нас нягоды,
I атуліў зямлю спакой,
Бо дакранулася прырода
Душы кахання трапяткой.

А я чакаю, я чакаю,
Калі ты зноў мяне паклічаш
I слова цёплае «кахаю»
Упляцеш у будніх дзён аблічча.

А я чакаю, я чакаю...
Твае, здаецца, блізка вочы,
Ды страшна, побач ён блукае —
Прывычкі шэры палітончык.

А я чакаю, я чакаю:
Падыдзеш ты i разліецца
Па свеце прыгажосць такая,
Што крыўдам некуды падзецца.

А я чакаю, я чакаю...
Ляцяць няўрымслівыя рукі
Табе на плечы. Апускае
Напятыя журбота лукі.

Калі ўжо сілы не стае
З неўладкаванасцю змагацца,
Ратунак вочы шлюць твае —
Адзінае маё багацце.

Калі ад мараў — вугалі,
I ад надзей — адны абломкі,
Далоні, быццам караблі,
Мяне затуляць ад штодзёнкі.

Калі ў жыццёвым ланцугу
Звяно спагады абарвецца,
Ты пакладзеш сваю руку,
Як ліст трыпутніку, на сэрца.

Ціха ў дзверы стукае сум,
А я думаю — гэта ты.
Ноч падкралася, не заснуць,
На падлогу ляцяць лісты.

Я шукаю цябе ў радках,
Я згубіла цябе даўно.
Сум надзею маю спаткаў,
Прарастае лістамі дол.

У акно блакітны ліхтар,
Як дікаўны сусед, глядзідь.
I памалу адчай сдіхаў,
Бо ліхтар таксама адзін.

На падлозе — лісты, лісты,
Як хто смецце збіраў знарок.
Я чакала, што прыйдзеш ты
У адзіны хоць мой радок.

Глядзіш, як топчацца адна
Кабета з вышываным клумкам.
Што гэта шар зямны i я,
Табе няўцям, там надта тлумна.

Учынкі дробнымі ўдаюць,
I несвяточнае адзенне.
Нясу планету — i тваю.
Ты побач, ды пытаю: дзе ты?..