Ірына Багдановіч - Чаравікі маленства

У адзіноты тысяча хвілін.
Спыніць гадзіннік гэты немагчыма.
Чакаю зноў, якая з пуцявін
Прагляне на мяне тваймі вачыма...
I вось ляжыць ён, зрынуты табой,—
Гадзіннік адзіноты i чакання,
Разбіты на кавалкі. I спакой
Струменіцца з душы святочным ззяннем.
Няма аблады рэчаў i падзей,
Няма залежнасці ад спраў i часу,
Калі з дарог жыцця, як цудадзей,
Сыходзіш да мяне з іканастаса.
I я малюся сонцу i траве
За міг жыцця, што нашым быў спатканнем,
I нас злучыў цяпер на цэлы век,
Але вяшчаў разлукі i вяртанні.
Я не люблю, калі знікаеш ты
На доўгі дзень або на бліск маланкі.
Тады гадзіннік сумнай пустаты
У адно злучае зноў свае кавалкі.

А будзе толькі край пяшчоты...
Тваёй рукі імклівы дотык
Так зачаруе, павядзе
Па сцежках, дзе жыве каханне
У кветцы кожнай, у вадзе,
У дрэве, што ля сцежкі стане.
I я, забыўшыся на ўсё,
Ратуючыся ад спакусы,
У кветку раптам абярнуся,
Каб зведаць новае жыццё.
Тваёй рукі імгненны дотык,
Дзе ён згубіўся, край пяшчоты?..

Каханне, як i мы, хварэе,
Калі адступіцца цяпло.
Ды не кажу: яно не грэе,
Не наракаю: адгуло.
Калісьці бег ручай бурлівы,
На ўсіх каменьчыках звінеў
Сваей бяздумнасцю шчаслівай
I заглядаў у твар вясне.
Цяпер луска ракі ліецца
Між берагамі нашых рук.
I вонкі стрыманай здаецца,
Ды ў глыбіні займае дух.

Так мала весняга цяпла!
Мае халодныя далоні
Прынікнуць стомлена да шкла,
Калі наблізіцца сутонне.
Яны чакаюць цеплыні,
А твой агонь згасае ў змроку.
Знікаеш, добры чараўнік,
Цішэюць незваротна крокі.
Ізноў самота, неспакой,
Па нечым сум неспадзяваны.
I смутак тонкаю рукой
Вядзе мяне ў свой край нязнаны.

Кранае клавішы рука,
Крадзецца па пакоі смутак.
Як доўга, сябра, ты блукаў,
Маімі думкамі закуты,
Маёй ахутаны тугой
I ад бяды адратаваны.
Гучала музыка табой,
Цябе хаваючы старанна.

Чаму я так смуткую без цябе?
Мой дзённы келіх поўніцца чаканнем.
Нябачны нехта піша на сцяне
Тваё імя, як школьнік, ca стараннем.

Зайшоў па-гаспадарску сум у дом,
Твае ў кутку насоўваючы шлёпкі.
Ды бразгае, нібы пустым вядром,
Перадчуваннем спозненай палёгкі.

Калі я цябе пакрыўдзіла ўчора
I слова пяшчотнага не адшукала,
То сённяшні дзень, як вірлівае мора,
Няма ні чаўна, ні вясла, ні прычалу.

Разгублена хвалі-хвіліны гартаю,
Тапельніца ў прыкрым бяссіллі.
Ды рукі твае з цеплынёю праталін
Агонь для мяне распалілі.

Гэты вечар самотай імгліцца,
Ён — жудлівы вядзьмар.
I няма да каго прытуліцца,
I сапраўднай спагады няма.

Ёсць пукатыя рысы трывогі
На шурпатай сцяне.
Вуглем лініі перасцярогі
Паміж літар хтось вёў для мяне.

I скідаў па цаглінцы ў маўчанні
Ca сцяны маіх мар...
Я пайду, я не здамся адчаю,
Вып'ю зёлак зямны адвар.

Як адпушчэнне за грахі,
Ёсць у цябе зара другая,
I светач у мяне другі,
Але сустрэчу бласлаўляю.
Удвух нам добра памаўчаць,
Забыўшы вечныя сумненні.
I хоры ўсёй зямлі гучаць
У таямнічым тым імгненні.
Але не зменіш плынь ракі,
Не рассячэш агонь сякерай.
Сцяна — другая i другі —
Між нашым высіцца даверам

Не было кахання i няма,
Проста пацалункаў мне не трэба,
I вачэй блакітная мана
Зараз горш за хмарыстае неба.

Сціхлі навальніцы без грымот,
Вусны лёдам закавалі словы,
Гэта поўначы адвечны лёд,
А не ценькі лёд вясновы.

Вялікі дом. Жыве каханне
Звярком у шчыліне надзей.
Вачмі, дзе смех i спачуванне,
Глядзіць на сумны свет людзей.

Як завядзёныя, таўкуцца
Яны ад ранку да начы:
Купляюць, сварацца, смяюцца,
Для плачу знойдуць сто прычын.

Здараецца, што i кахаюць,
Але ўсё роўна, як ядуць,
Або сукенку прымяраюць,
Ды ў ступе мерна час таўкуць.

Былі ж i прыгажосць, i свята,
I захапленне, маладосць...
Глядзіць каханне вінавата
І ціха шэпча ўсім: «Я ёсць...»

I дакрануўшыся да неба,
Паслухай — прамаўляе зорка:
«Не забывай, што ты патрэбна
Зямлі, якой бывае горка».