Рыгор Крушына - Дарогi

КАЧКI НАД РЭЙНАМ

Я песьняй запярэчу:
Ці дух мой нявідушчы?
Ня спушчаны ў пустэчу,
А пазірае ў пушчы.

Гляджу я на лагчыны
З высокай вежы мрояў.
Сябе з тае прычыны
На добры лад настроіў.

Лятуць над Рэйнам качкі,
Яны з Палесься, мабыць.
Мяне мае зямлячкі
Гукаюць, важка вабяць.

Лятуць панізе блізка —
Я ім не паляўнічы.
Аж радасная рыска
Сьвятлее на абліччы.

Я задуменна бачу
I лес, і луг, і поле,
Мой лёс і вершаў дачу
Ў глухое навакольле.

НА СКВЭРЫ

Да мяне неспадзеў
Расчуленьне прывёў:
Ты на сквэры сядзеў
I карміў вераб'ёў.

У цябе на калена
Верабейчык прысеў.
Значыць — добра, сумленна,
А благое ў адсеў.

I з даверам сініца
Ўсё бліжэй да цябе,
На далоні крупіцу
З падзякай дзяўбе.

Я ня ведаю, хто ты —
Турак, грэк ці харват.
Бачу, шчодрасьць пяшчоты
Твая нарасхват.

Птушкі чуюць інстынктам,
Дзе дабро і любоў.
Тут я сэрцам раскрытым
Прытуліцца гатоў.

ПАДАРУНАК З ГРЭЦЫІ

Любка-галубка,
Ты з радасьці цьвіла.
Запрасіла сёньня
Мяне да стала.
Перапечкаю мяне
Частавала.
Радасьць цёплая цябе
Хвалявала.
А ці-ж гэта мала
Для мяне
У чужой далёкай
Старане?
Твой ласкавы позірк,
Пацалунак —
Даражэй
За сьціплы падарунак.
Радасьць тая
Біла аж да сьлёз.
Торбачку я з Грэцыі прывёз.
Торбачка ваўняная,
Хораша сатканая.
У яе ты будзеш класьці
Свае мроі,
Сваё шчасьце.

ЛЯБІРЫНТ

Мы на Крыце. Казкай — Кносас.
Цуд-палац. З каменьня кладзь —
Лябірынт. Нас гіды просяць,
Каб ад іх не адставаць.

У блуканьні шмат паўтораў,
З глыбіні бяда крычыць.
Безьліч цёмных калідораў,
I пакояў ня зьлічыць.

Нітак мне ня дасьць царэўна,
Я прайсьці і сам гатоў...
А твая душа напэўна
Мае тысячы кутоў.

Таямнічая заўсёды,
I таму стаю наўзбоч.
Там — заблытаныя ходы,
Цемрай спутаная ноч.

Я загінуў-бы бязрадна
Ў гэтай спутанай начы.
Нават ніткай Арыядна
Не магла-б дапамагчы.

БЯСЕДА

Гула, як вулей пчол, тавэрна.
Сьпявалі грэкі рыбакі.
Шум узьнімаўся нейыаверна,
Праз дзьверы плыў на ўсе бакі.

Я не ахвотнік да заскокаў,
Але цікаўны да ўсяго.
Насустрач шуму. Колькі крокаў —
I ў кут, дзе стол на аднаго.

Адтуль навокал пазіраю,
Выснову робячы насьпех:
Хіба ня голас майго краю —
Вясёлы крык, прыязны сьмех?

Мяне заўважылі адразу
I запрашаюць да сябе...
Адмову прымуць за абразу
I скоса глянуць на цябе.

Я ўстаў. Чаго сядзець наўзбоччы
Самотным дзедам у кутку?
Тут да мяне рыбак падскочыў,
Бярэ ласкава пад руку.

Вядзе, як добрага суседа,
Якога ведае даўно.
У іх прасьцецкая бяседа:
Кавун, і рыба, і віно.

Я апынуўся ў цесным коле
Вясёлых простых маракоў.
Я слаўлю цёплае застольле,
П'ю за здароўе рыбакоў.

Яны пяюць хвалу Эгэю,
Відаць, багаты мелі ўлоў.
Я вычуваю, разумею.
Усьмешка кажа мне бяз слоў.

Размова вяжацца рукамі,
На тварах міміка расьце.
I зразуменьне паміж намі,
Як недамоўка у лісьце,

Як тыя кропкі, што каханьне
Стаўляе часам пасьля слоў.
Да сэнсу слабне намаганьне...
Усьмешка ветлая ізноў

Зьяўляецца і выручае,
Яна прыязна цешыць нас.
Няма журбы, турбот, адчаю...
Ідзе бяседа ў добры час.

У ЕРУСАЛІМЕ

Я прыбыў з турыстычнаю групаю
На Сьвятую Зямлю.
Я паволі за групаю тупаю,
Радасьць верай кармлю.

Гэту радасьць — жывую, прасторную —
Ці ў жыцьці спапялім?
Горад сьвятасьці, славы і гонару,
Вечны Ерусалім!

Плошча шумная... Вузкаю вулкаю —
Шлях цярністы Хрыста.
...Храм гарыць залатою цыбулькаю.
Крыж Гальготы... Пліта...

Людзі моўчкі ў Царкве, як над помнікам
Сузіральна стаяць.
Мне хацелася палкім паломнікам
Гроб Гасподні абняць.

I ў наш век, Вялікоднай Нядзеляю,
Памаліцца ізноў,
Каб адчуць у душы цытадэляю —
Слова, Цуд і Любоў.

У САХАРЫ

Пяскі, пяскі... Пустыня.
А сэрца маё грае,
На згадках не астыне,
Пакінуты мой краю.